Andvari - 01.01.1913, Page 12
VI
Björn Jónsson
byrjar á að tala um afmælisgleði þjóðarinnar, og
þá athygli, sem afmælis-tímamótin haíi vakið á Is-
landi úti um lieiminn.
»En jafnframt gleðinni«, segir hann, »liefir í
brjósti hvers góðs íslendings hreyft sér harmur út
af óhamingju og eymdarliag ættjarðar hans, og
margur góður drengur heíir eílaust strengt þess lieit,
að verja öllum mætli sínutn til þess að vinna að
viðreisn hennar úr ánauð örliirgðar og óstjórnar.
»En þólt andinn sé reiðubúinn, er holdið veikt.
I3að fj'sir jafnan í hið gamla ílet ómensku og áhuga-
leysis, og ofurselur sig ánauðaroki eigingirni, sundur-
lyndis og tortrygni.
»Við slíkan óvin verður að beita megnum sær-
ingum, og það að staðaldri. Beztu menn landsins
og máttarstólpar þjóðarinnar eiga að láta liana heyra
rödd sína, hvetja lýðinn og örfa til atorku og mann-
dáðar, og leggja á ráðin til þess að framkvæmdirn-
ar beri sem bezta ávexli. Og þeir, sem á þessari
þjóðhálíð liafa svarist í anda í fóstbræðralag lil þess
að verja kröftum sínum fósturjörð vorri til viðreisn-
ar og framfara, þurfa að gela talast við óg borið
saman ráð sín.«
Blöðin eiga að gera mönnum kost á því. Þau
eiga að vera nokkurs konar opin bréf, »frá öllum
til allra«.
B. ,1. skipaði sér þegar með ísafold i and-
I andstöðu s^gu vjg sljórnina. Hann fylgdi fram
skoðunum Jons Sigurðssonar um gallana
á stjórnarskránni, og ólögmæti þeirrar tilhögunar, að
ráðgjafi vor ætli sæti í ríkisráðinu. Og andinn var
að jafnaði nokkuð kaldur i stjórnarinnar garð, þegar
eitthvað var að henni vikið. En stóryrði voru engin;