Morgunblaðið - 26.06.1984, Blaðsíða 40

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. JtJNÍ 1984
/-30
j„ AFmatHsgjöfih þln er úti í bilskúr c*b hloiba
rafqeijm'mn l bilnunr minuoi."
Ast er ...
... að syngja henni
sætan söng.
TM Reg. U.S. Pat. Oft.—all rights reserved
®19M Los Angeles Times Syndicate
Sofnadir þú í vagninum, í staö þess
að sofna hér?
HOGNI HREKKVISI
l'ATOM PÓMARAUN OM I?ETTA / "
„Vil leiðrétta misskilning í sam
bandi við lyfjaverðshækkun“
Steingrímur apótekari hringdi
og vildi gera athugasemd við
pistil sem birtist i Velvakanda
síðastliðinn fimmtudag undir
fyrirsögninni „Lækkið lyf og
lækniskostnað".
í Velvakanda 21. júní skrifar
húsmóðir um hækkun lyfja og
lækniskostnaðar, og er þar allt
satt og rétt skrifað. En til að
leiðrétta misskilning um lyfja-
verðshækkun, sem virðist gæta
hjá fólki, þá er hækkunin sú að
hlutdeild sjúklinga i kostnaði við
lyf, læknishjálp og rannsóknir
hefur hækkað verulega. Lyf hafa
ekki hækkað samkvæmt verð-
skrá.
Hvort aukin þátttaka sjúkl-
inga í kostnaði við heilbrigðis-
þjónustuna leiði til versnandi
heilsufars þjóðarinnar, verður
framtíðin að leiða i ljós.
Nú er víða farið að snyrta til í borginni, enda virðist ekki veita af, a.m.k. staðar.
Hreinsið til í Skerjafirðinum
Kona í Skerjafirðinum skrifar: sem unnt er og fjarlægið drasl þar færi. Þá verður fallegt hverfi enn
TI . . ,. . , , sem það er að finna á almanna- fegurra.
Hverjum þykir sinn fugl fagur
segir máltækið og ég fer ekki ofan
af því, að Skerjafjörður er einhver
fegursta byggð i Reykjavík. Eða
ætti ég ef til vill að segja — gæti
verið fegursta hverfið? Því miður
er það nefnilega svo, að á einum
stað er ónýtt bilhræ eins og ör í
annars fallegt andlit og á öðrum
stöðum stinga skítugar gangstétt-
ir í augu. Það getur ekki kostað
yfirvöld stórar peningaupphæðir
að kippa þessum málum i lag hér í
Skerjafirði. íbúar keppast við að
gera hreint fyrir sinum dyrum og
hugsa vel um lóðir og garða (alla
vega flestir). Borgarstarfsmenn
mega þó ekki láta sitt eftir liggja
til að fegra og snyrta það sem að
borginni snýr. Vinsamlegast hald-
ið gangstéttum hreinum eftir þvi
Um helluhnoðra
Guðrún skrifar.
Kæri Velvakandi.
Ég á hundrað og fimmtíu ára
gamla grasafræði. Ég var að
glugga í hana, sem oftar, á 17. júní
síðastliðinn. í henni er að finna
lýsingar á öllum islenskum jurt-
um, og einnig nytsemi þeirra fyrir
líkamann, og verkanir þeirra gegn
sjúkdómum. í þessari bók er t.d.
fullyrt að krabbamein sé hægt að
lækna með íslenskri jurt sem heit-
ir helluhnoðri. Fyrir þá sem
þekkja íslenskt fjalllendi, er vist
auðvelt að finna þessa jurt. Einnig
er tekin tram lýsing á henni og
aðferð til meðalagerðar.
Nú langar mig að spyrja: Hefur
þetta mál verið rannsakað og ef
svo er ekki, hvers vegna? Höfum
við ástæðu til að halda að vísinda-
menn fyrri tíma hafi ekki haft
rétt fyrir sér?
Það er alltaf verið að minna
okkur á hve íslensk náttúra er
gjöful, og það er orð að sönnu. En
stærstu gjöfina teldi ég, ef hún
gæti gefið okkur meðal við
krabbameini.
Svar við fyrirspurn
Björn Erlendsson frá Breiðabóls-
stað skrifar:
Fyrir nokkru síðan var í Morg-
unblaðinu spurt um kvæði og gef-
inn upp vísupartur úr því. Oskað
var eftir upplýsingum um hvernig
kvæðið væri. Hér á eftir kemur
þetta kvæði skrifað eftir minni.
Eitt sinn um þögla aftanstund,
er alnáttúran festi blund,
við gullinn foss í gljúfrum há
einn gráti þrunginn halur lá.
Hann höfði þreyttu hallaði’að
hörðum stein, við raust hann kvað,
eitt andvarp leið frá hjarta hljótt,
það heyrði aðeins þögul nótt.
Þar háði hann eitt sitt harða stríð,
að hugsa um margt frá liðinni tíð,
og innst í hjarta sorgin sveif,
hann sönginn hóf á þessa leið:
Nú gleði sviftur aleinn eg
einmana reika lífs um veg,
faðir og móðir mætust er
í myrkri grafar hulið er.
Við þennan foss hjá víðri hrund
ég þreyði marga aftanstund,
í ástarsælum unaðsdraum
æstum frá skiidum heimsins glaum.
Ég þekkkti’ei sorg ei svik né tál
en söng um ástar töframál,
samstillt við fagran fuglaklið
fossbúans dimma hörpu við.
En sú er liðin sælustund,
nú sofna vil ég hinsta blund.
ó, foss minn kæri, í faðmi þér
þú frið og ró skalt veita mér.
Nú stóð hann upp og starði fossinn á,
hinn styrka og mikla’er valt af bergi há,
hann heyrði fagran hörpuóma söng
frá huld sem endurtók í klettaþröng.
Þá sveinninn ungi svarið þannig bjó:
Það svo mun best, ég er að leita'að ró,
ó, huld, ó, huld, ég hníg í faðminn þinn,
ó himnaguð, þér fel ég anda minn.
„Ó, blíði vinur, bíddu litla stund,”
að baki honum mælti hið þíða sprund
um leið og mærin lagði hendur smá
með ljúfu brosi herðar sveinsins á.
ó, Sigrún, Sigrún, hvers vegna ertu hér,
sem hefur fals og vélráð bruggað mér?
Þú blygðast ei mér birtast hinstu stund,
hið banvæna eitur mína hryggir lund.
„ó, tal ei svona,“ meyjan mælti hrygg,
„ég mun þér fram í dauðann reynast trygg,
en hafi ég fals og vélráð bruggað þér,
þá fyrirgefðu, elsku vinur, mér.
Minn harði faðir hefur bannað mér
mitt hjarta og ást ég mætti’ei gefa þér.
Hann gaf mig þeim, er gat ei elskað ég,
að giftast honum neyða lét hann mig.
Það var í gær að gift ég honum var,
svo gekk ég burt í nótt, því sorg ég bar
í hjarta vegna þín, er þráði mest
en þú varst horfinn, er ég unni best.
Svo hélt ég gamlar æskustöðvar á,
við úðga fossinn þig ég standa sá,
hjá háum steini hafði ég litla bið
og heyrði að þú ræddir fossinn við.“
Þá sveinninn ungi svarið þannig tér
Mín sjón var blind, ó, fyrirgefðu mér,
en þú ert öðrum gefin, góða mey,
ég get ei lifað. Vertu sæl, ég dey.
„Ó, vinur minn, ég vera með þér vil,
svo vora ást ei slitið fái hel.
( bárum fossins fínnast mundu grið,
þá framar aldrei skilja þurfum við.“
Þá vafði sveinninn ýtur efldum arm,
hið unga sprund og þrýsti sér að barm,
á rjóðar varir rétti mjúkan koss.
Með römmu afli steypti þeim í foss.
Allt er kyrrt og ekkert heyrist hljóð,
aðeins fossinn kveður sorgarljóð
yfir þeim, sem af hjarta unnast heitt,
hjörtum tveim, er skilið gat ei neitt.
Og heyrið feður, ef þið eigið börn,
mót ást og tryggð ei dugar nokkur vörn,
því engin bönd og ekkert það er til
mót afli því, sem sterkara’er en hel.