RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Page 47

Munir
Ejtir D. H. Lawrence
AU voru bæði frá Nýja Englandi
og sannir hugsjónamenn. En það
fyrir stríðið. Þau kynntust við nokkr-
Uln árum fyrir stríðið og giftust;
hann var frá Connecticut, hár maður
snarlegur til augnanna, hún var
frá Massachusetts, snotur stúlka, al-
' arleg 0g hreinlífisleg á svipinn. Þau
atlu bæði eitthvað til af peningum,
en "attúrlega engin ósköp: samanlagt
"amu árstekjur þeirra ekki þrem þús-
Und dölum. En þau voru frjáls og
engum háð — engum háð!
0; það er dásamlegt að geta hag-
að sér eins og maður vill! Það er dá-
samlegt að vera aðeins tuttugu og
®®m og tuttugu og sjö ára og eiga
sanieiginleg hugsjónamál, sameigin-
^ega fegurðarþrá og sameiginlegan
áhuga á indverskri dulspeki — sem
61 ft'ú Besant með öðrum orðum —
°g með öruggar árstekjur hátt upp í
l31jú þúsund! En hvaða máli skipta
peningar? Maður þráir aðeins að
lifa fögru, auðugu og þroskandi lífi.
Og þá auðvitað hvergi annars staðar
en 1 Evrópu, við sjálfa uppsprettu
hinnar gömlu menningarhefðar. Ef
til vill er mögulegt að lifa slíku lífi
í Ameríku, til að mynda í Nýja Eng-
landi. En það myndi kosta það, að
svo og svo mikið af „fegurð“ yrði
varpað fyrir borð. Þroskaferill sannr-
ar fegurðar er langur. Barokkstíll-
inn er aðeins hálfvaxinn að fegurð
og þroska. Nei, hið skæra silfurblóm,
hið skæra gulldöggvaða blómknippi
fegurðarinnar stendur föstum rótum
í Endurreisninni, seinni eða yfir-
borðslegri tímabil koma ekki tii
greina.
Þess vegna tóku hugsjónamenn-
irnir sér strax fari til Parísar eftir að
liafa látið gefa sig saman í Nýju
Höfn: Parísar hinnar gömlu, liðnu
tíðar. Þau fengu sér húsnæði með
málarastofu á Montparnass búlevarði
og urðu alveg ósviknir Parísarbúar
eins og þeir voru hér áður fyrr, með-
an hin klúra nútímahyggja hafði enn
ekki náð neinu tangarhaldi á þeim.
Heimurinn opinberaðist þeim í flökt-
andi ljósbliki hinna óviðjafnanlegu
snillinga impressionismans: Monet
41