RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Qupperneq 20

RM
HJALMAR BERGMAN
inu. En það eru þungir, stígvélaðir
fætur. Það er ekki hann.
Svo að liann hefur fleygt sér í sjó-
inn . . .
Hún reikar fram í ganginn, hún
tekur sér stöðu í stiganum. Aftur sil-
ast mínúturnar áfram af óhugnanlegu
seinlæti. Hún fálmar í beltið, þar sem
bátslykillinn er vanur að hanga. Já
— það var hún, sem fékk honum lyk-
ilinn. Þetta er hennar sök. Hann hað
og þrábað . . . Það er engin afsökun.
Hún fékk honum lykilinn til þess að
losna við hann. Til þess að losna við
að heyra hann æpa.
Og nú er allt svö undarlega hljótt.
Hún heyrir aðeins langdregnar, veik-
ar stunur — það er einhver, sem á
örðugt með andardráttinn.
Hún reikar niður stigann. Veika
konan situr enn í horninu úti á svöl-
unum. En nú hefur hún lotið fram á,
og hún kreppir hendurnar um stól-
armana og reynir hvað eftir annað að
rísa á fætur. En veika konan sleppir
takinu og lætur fallast þyngslalega
niður í stólinn, þegar hún sér hana.
Stór, lífvana augun stara á hana.
Var það Bertil? Hafið þér séð
Bertil?
Hún gengur til veiku konunnar. Nú
á hún að hugga móðurina, og þá nær
hún aftur fullu valdi yfir sjálfri sér.
Þér skuluð ekki vera hrædd, segir
hún. Bertil fékk lánaðan bátinn minn,
og nú kemst hann ekki í land aftur.
En maðurinn minn synti út til hans.
Maðurinn minn er mjög, mjög góður
sundmaður. Þér getið verið viss um,
að drengurinn verður kominn hérna
til yðar eftir fáar mínútur . . .
Viljið þér ekki líta út? segir sjúka
konan bænarrómi. Hvað gera þeir?
Hún hleypir í sig kjarki og gengur
fram að brjóstriðinu.
0, sagði hún. Nú eru komnir marg-
ir bátar frá gistihúsinu. Heil hersing.
Þér getið verið róleg. Hún sezt hjá
sjúku konunni og tekur um hönd
hennar.
Þetta er einkabarnið mitt, segir
móðirin, eins og hún þurfi að afsaka
ótta sinn. Og ég er ekkja líka . . .
Þér getið verið alveg róleg, endur-
tekur hún hvað eftir annað. En allt í
einu segir hún titrandi röddu, ger-
breyttri:
Hlustið þér. Hlustið þér bara.
Það er barnið, sem grætur. Hann
grætur hástöfum og kallar á móður
sína. Rödd hans er jafn hvell, óþægi-
leg og tryllingsleg og áður, nærri því
storkandi. En nú veitir hún því ekki
athygli. Hún hefur harkað svo lengi
af sér, nú getur hún það ekki lengur.
Hún strýkur hendinni snöggt um
kinn sjúku konunnar og hleypur svo
frá henni. Hún hleypur upp í her-
bergi sitt. Hún dettur á hnén, áður en
hún kemst að rúminu. Og hún getur
ekki einu sinni haldið sér uppi í
þeirri stellingu. Hún steypist á grúfu
og engist í stjórnlausum gráti.
Henni léttir dásamlega við það.
Það skolar burt ótta liðinna nátta og
daga, ótta hinna síðustu mínútna,
Hún veit ekki, hve lengi hún liggur
þannig grátandi. Verið getur, að það