RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Side 10

RM
AUÐUNAR ÞÁTTUR VESTFIRZKA
inn nú ulan af Grænlandi, og nú af
Noregi, og ætlaði ég að færa yður
bjarndýr þetta; keypti ég það með
allri eigu minni, og nú er þó á orðið
mikið fyrir mér; ég á nú hálft eitt
dýrið,“ og segir konungi síðan,
hversu farið hafði með þeim Aka ár-
manni hans.
Konungur mælti: „Er það satt,
Áki, er hann segir?“
„Satt er það,“ segir hann.
Konungur mælti: „Og þótti þér
það til liggja, þar sem ég setti þig
mikinn mann, að hefta það eða
tálma, er maður gerðist til að færa
mér gersemi og gaf fyrir alla eigu,
og sá það Haraldur konungur að ráði
að láta hann fara í friði, og er hann
vor óvinur? Hygg þú að þá, hve
sannlegt það var þinnar handar og
það væri maklegt, að þú værir drep-
inn; en ég mun nú eigi það gera, en
braut skaltu fara þegar úr landinu og
koma aldregi aftur síðan mér í aug-
sýn.
En þér, Auðun, kann ég slíka þökk,
sem þú gefir mér allt dýrið, og ver hér
með mér.“
Það þekkisl hann og er með Sveini
konungi um hríð.
Og er liðu nokkurar stundir, þá
mælti Auðun við konung:
„Braut fýsir mig nú, herra.“
Konungur svarar heldur seint:
„Hvað viltu þá,“ segir hann, „ef þú
vill eigi með oss vera?“
Hann segir: „Suður vil eg ganga.“
„Ef þú vildir eigi svo gott við
taka,“ segir konungur, þá mundi mér
fyrir þykja, er þú fýsist í braut;“ og
nú gaf konungur honurn silfur mjög
mikið,' og fór hann suður síðan með
Rúmferlum, og skipaði konungur lil
um ferð hans, bað hann koma til sín,
er hann kæmi aftur.
Nú fór hann ferðar sinnar, unz hann
kemur suður í Rómaborg. Og er hann
hefur þar dvalizt, sem hann tíðir, þá
fer hann aflur; tekur þá sótt mikla,
gerir hann þá ákaflega magran;
gengur þá upp allt féið það, er kon-
ungur hafði gefið honurn til ferðar-
innar; tekur síðan upp stafkarls stig
og biður sér matar. Hann er þá koll-
óttur og heldur ósællegur; hann kem-
8