RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Page 39

flugur
RM
að átta sig á hlutunum. Fyrirgefið,
doktor Jökull Pálsson, þér eruð lækn-
ir5 og heimsmaður, og ég get nú sagt
yður það, að ég vil ógjarnan þurfa
að láta tilfinningar mínaf hlaupa með
ttiig í gönur. Mér þykir fyrir að hafa
orðið að tefja yður, en ég þurfti að
fá, — ég veit ekki vel hvernig ég á
að orða það, — einskonar yfirlit yf-
ir viðhorfið, eins og það er nú orðið.
---------Gerið svo vel að koma með
mér. —
Þeir gengu út úr herberginu, frarn
á forstofusvalirnar. Þar staðnæmdist
Bardal aftur.
Herra doktor, sagði hann. — Því
niiður verð ég að ónáða yður lítið
mtt með einkamálum mínum, ])ótt
það sé erfitt, en þau koma einmitt
eingöngu þessu máli við. Munið, að
eg lala við yður einungis sem lækni,
því vitaskuld snertir þetta mál yður
ekki að öðru leyti. — Eg bý hér einn,
nieð þjónustufólki mínu. Konan mín
fór frá mér í fyrra, — við skildum.
Við áttum lítinn dreng, þriggja ára
snáða, jæja, mér þótti nokkuð mikið
vasnt um hann, eins og gengur. Hún
iór með hann með sér, vestur um
haf. Það var annar maður, amerísk-
Ur liðsforingi, víst glæsimenni. Eg
kasta enguin steini, -— ég beið ósigur.
Gerið svo vel, — hann opnaði
liurð, og við þeinr blasti stórt svefn-
herbergi með breiðu rúmi.
Það lá einhver í rúminu, öðrum
megin, með hvítt dúnteppi breitt upp
yfir höfuð. Silki og æðardúnn. —
Gluggarnir stóðu opnir og dyr inn í
stórt baðherbergi.-----
Húsbóndinn gekk hægt að rúminu
og dró teppiÖ ofan af höfði og brjósti
þess, er þar lá. — Leit á doktorinn,
-—• og vék sér til hliðar. Það var ung
kona, í ermalausum, flegnum silki-
náttkjól. Falleg, barnsleg — náföl.
Læknirinn laut ofan að líkinu og
athugaði það, — örfá augnablik að-
eins, breiddi svo teppið upp yfir höf-
uðið aftur og rétti sig upp. —
Vilhjálmur Bardal stóð á miðju
gólfi og horfði á hann.
Það er ekki um að villast, sagði
læknirinn. Hún er dáin.
Já. — Hann gekk að litlu borði,
er stóð við rúmið. Á því stóð rauö-
vínsflaska, vatnsglas með slatta af
víni, — nokkur bréf utan af skömmt-
um.
Konan yðar? Doktor Jökull Páls-
son talaöi mjög lágt.
Sem var, — já. — Hún kom með
flugvél í gærkveldi, seint. Eg átti ekki
von á henni, vissi ekki fyrr en hún
kom inn. —
Áttuð þér þessa skammta, Bardal?
Nei. — Ég fór út og kom ekki
heim fyrr en í dag. Okkar viðskipt-
um var lokið, hennar og mínum. Al-
gerlega. Hún hefur sjálfsagt komið
með eitrið. — Gamla sagan, — sorg-
arsagan, herra doktor, mín og henn-
ar. — Drengurinn, — drengurinn
dó,-------og þessi nýja tilfinning,
ást, skulum við segja, brást. — Og
ég brást, — er ekki rétt að segja
það? Þegar í nauöir rak.
37