RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Page 28

RM
JAMES HANLEY
höndina og grípa hann. Svo var kað-
allinn allur á burtu, horfinn í hol-
skeflurnar, sem nú voru komnar í enn
ólmari ham en áður, eins og þeim
væri ljóst, hve nærri þetta líf var
lausninni og hve fjarri það var djúp-
unum, sem þær vildu draga það í.
Einiíver óð út í brimlöðrið i áttina
til liins örmagna sundkappa, en
bylgja fleygði honum óðara á land
eins og torfusnepli. Aftur óð hann úl
í, og aftur kastaðist hann upp i fjör-
una. Hafið var ósigrandi. En sund-
maðurinn barðist enn góðri baráttu,
núheyrði hann hrópin og aldrei hafði
hann heyrt aðra eins tónlist, því að
raddir þessa fólks voru unaðsleg,
töfrandi tónlist; nú var honum senn
horgið. Þegar hann lyfti liöfðinu til
þess að reyna að hvíla svírann, sá
hann manninn vaða út í brimgarð-
inn og stefna til sín. Það munaði
minnstu, að þeir gætu tekizt í hendur.
Ljósin í landi sveifluðust æ ákafar,
mennirnir hrópuðu hughreystingar-
og fagnaðarópum. Svo kom himinhá
alda, sem skildi þá að, hún svelgdi
þá, kastaði þeim langar leiðir, sínum
í livora áttina, löðrungaði þá og
blindaði. Sjómaðurinn hvarf. Vatn-
ið ólgaði og rauk í hamsleysi. Enn
var hrópað á ströndinni. Svo þutu
mennirnir niður í löðrið og drógu
félaga sinn í land. Hann var meðvit-
undarlaus. Hinn, þetta sjóvelkta rek-
ald, sem þó var maður af holdi og
blóði, var með öllu horfinn.
„Drotlinn minn, en þau ósköp, sem
á ganga!“ Menn drúptu höfði. Það
var nú orðið, sem auðvitað var.
Hann hafði barizt hraustlega og lotið
í lægra haldi. Tveir mannanna drógu
félaga sinn hærra upp á land. Þá
kvað við mikið hróp. Kraftaverk
hafði gerzt. Þarna var sundmaðurinn
aftur kominn í ljós úti í brimgarð-
inum, eins og vofa út úr næturhúm-
inu.
„Guði sé lof!“ sögðu allir einum
munni. Ennþá tók einhver sig til og
fleygði sér út í iðukastið, en var fljót-
lega skilað aftur. Nú sáu þeir glöggt.
Þarna var hann. Maraði hann? Já,
hann maraði, hvítt andlitið sneri upp,
handleggirnir voru teygðir út, þessi
hvita þústa í vatnsborðinu, sem bærð-
ist með öldufallinu, var eins og dauf-
ur Ijósgeisli, sem sletl hefði verið á
myrkan hafflötinn. Þrír menn gripu
stóran planka og ýttu honum til
sundmannsins. Hann lók þrisvar
sinnum í hann og alltaf skolaðist
hann úr höndum hans aftur. Enn
flaut tréð til lians, hann fór um það
steindofnum fingrum, reyndi að
halda sér í það, en varð að sleppa.
Hann reyndi að hrópa. Straumur
sundurslitinna hljóða brauzl fram af
vörum hans. Það, sem hann reyndi
að segja, var þetta: „Eg kem, ég
syndi, ég er alveg að koma!“ Ó, guð
minn góður! Idvað var hann búinn
að vera lengi í sjónum? Hvað var
klukkan? Heimurinn hvarf í stóru,
hvítu skýi, hann skynjaði einungis
hið lifandi vatn, sem hélt honum í
klóm sínum. Svo fann hann, að um
26