RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Síða 98

RM
STEPHEN LEACOCK
„Komið hérna inn,“ sagði hann
og bauð mér inn í einkaskrifstofu.
Hann sneri lyklinum í hurðinni.
„Hér truflar okkur enginn,“ sagði
hann. „Fáið yður sæti.“
Við settumst báðir og horfðumst
á. Eg gat engu orði upp komið.
„Þér starfið hjá Pinkerton,*) trúi
ég?“ sagði hann.
Hann hafði ráðið það af dular-
fullri framkomu minni, að ég væri
leynilögreglumaður. Ég vissi, livað
honum var í hug, og það varð lil
þess að gera mig enn ánalegri.
„Nei, ekki hjá Pinkerton,“ svaraði
ég með þeim raddblæ, að ætla mátti,
að ég hefði verið sendur af einhverri
leyniþjónustu, sem keppti við Pink-
erton.
„En svo að ég segi sannleikann,“
hélt ég áfram, eins og ég hefði heill-
azt til að villa á mér heimildir, „þá
er ég alls ekki leynilögregluinaður.
Erindið var einungis að hefja við-
skipti við bankann. Ég hef hugsað
mér að leggja allt mitt fé inn í þenn-
an banka.“
Bankastjóranum létti við þetta, en
var alltaf jafnalvarlegur á svipinn.
Nú hélt liann, að ég væri sonur
Rothschilds haróns eða þá einhver
af Vanderbiltættinni.
„Það er engin smáræðis fjárupp-
hæð, vænti ég,“ sagði hann.
„Þó töluverð fjárhæð,“ hvíslaði
ég. „Ég hef hugsað mér að leggja
inn fimmtíu og sex dali nú þegar
* Allan Pinkerton (1819—1884, frægur
leynilögreglumaður. (Aths. þýð'anda.)
og uppfrá því fimmtíu dali á mán-
uði.“
Bankasljórinn stóð upp og opnaði
dyrnar. Hann kallaði á bókarann.
„Herra Montgomery,“ sagði hann
óþarflega hátt, „þessi maður ætlar
að hefja viðskipti við bankann, hann
ætlar að leggja inn fimmtíu og sex
dali. Sælir.“
Ég stóð upp.
Stór járnhurð stóð opin á einutn
vegg herbergisins.
„Sælir,“ sagði ég og gekk inn í
peningaskápinn.
„Mætti ég biðja yður að koma
út,“ sagði bankastjórinn kuldalega
og vísaði mér hina leiðina.
Ég gekk að skilrúmi bókarans og
rétti honum samanvöðlaða seðlana,
fljótt og fumandi, eins og ég væri að
sýna sjónhverfingar.
Ég var orðinn fölur sem nár.
„Hérna,“ sagði ég, „leggið þá
inn.“ Raddblærinn benti til þess, að
ég hefði viljað bæta við: „Látum
okkur ganga frá þessu vandræða-
máli, meðan kastið er ekki hjá lið-
ið.“
Hann tók við peningunum og fékk
þá öðrum manni.
Sá, sem við þeim tók, lét mig
skrifa fjárhæðina á miða og nafn
mitt inn í bók. Ég hafði ekki lengur
hugmynd um, hvað ég gerði. Allt
hringsnerist fyrir mér.
„Er búið að leggja þá inn?“
spurði ég hlöktandi, dimmri röddu.
„Já, búið er það,“ svaraði bókar-
inn.
92