RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Side 36

RM
ÞÓRIR BERGSSON
heimagerðar, eins og gengur hjá
þeim, sem hafa fullmikil auraráð, en
litla sjálfsafneitun. En, af eðlilegum
ástæðum, fylgist þetta oft að.-----
Og nú sat doktorinn þarna hjá unga
manninum, sem hafði hringt til hans.
— Ungi maðurinn hafði sjálfur opn-
að útidyrnar,þegarlæknirinn hringdi,
tekið honum ákafalaust, rólega og
vingjarnlega, nefnt nafn sitt, Vil-
hjálmur Bardal, verkfræðingur, geng-
ið með honum gegnum afarstóra for-
slofu, er náði upp undir þak hússins,
mjög íburðarmikla höll með gler-
þaki, — gengið upp skrautlegan
stiga, sem lá upp úr þessum stóra sal.
— Læknirinn sá, í fljótu yfirliti,
styttur, pálma, freskómálverk, smá-
borð, dýrt skraut og þó smekklegt,
þægilega stóla og þykk teppi. Það var
þetta ánægjulega óhóf, ekkert safn,
engin þrengsli, því var þannig fyrir
komið, að það virtist sjálfsagl að
það væri eins og það var.------
Doktor Jökull Pálsson lagði hatt-
inn á eitt borðið, hann var yfirhafn-
arlaus í sumarblíðunni, notaleg vel-
líðan fór um hann þegar hann kom
inn í þetta vingjarnlega og fagra hús.
Bardal opnaði hurð, uppi á svölum
forstofunnar og þeir gengu inn í
stofu, í suðurhlið hússins. — Þetta
var skrifstofa, eða bókaherbergi,
mikið af fögrum bókum, — en ekki
óhóflega þó. — — Jökull Pálsson
hrosti ofurlítið þegar hann tók vind-
ilinn, sem honum var boðinn, auð-
vitað var það bezta tegund af þess-
um dásamlegu Cuba-vindlum. Vil-
hjálmur Bardal kunni, auðsjáanlega,
lagið á því, að nota óhófið á þann
hátt, að það varð viðkunnanlegt og
viðráðanlegt. — Það duldist í hverj-
um smáhlut, hverri skinnbúinni bók,
gullhnífi er lá á borði, nýjum blóm-
um er stóðu í kristalsskál, meira en
nóg, — en þó ekki of mikið. — Sjálf-
ur hafði Bardal tekið sér vindling, —
það var léttur reykur af vindlingum
í stofunni, þegar þeir komu inn —
og nú settist hann út við einn glugg-
ann á þessari dáfallegu stofu — og
mælti ekki orð. — Ekki orð um það,
af hverju hann hefði óskað viðtals
við doktorinn. — Nú-jæja. — Dr.
med. Jökull Pálsson átti ekki mjög
annríkt þessa stundina og gat leyft
sér að hvílast dálítið á þessum að-
laðandi stað, njóta tóbaksins. Auk
þess þekkti hann það, af viti sínu og
reynslu að læknar verða oft að vera
þolinmóðir, — hann þekkti ekki
þennan mann, hafði aðeins heyrt
hans getið að ýmsu, — gikkur var
hann stundum nefndur og hroki,
stundum óvægin blóðsuga og nautna-
sjúkur uppskafningur, — líklega var
hann þetta allt, í liófi. — Að minnsta
kosti var hann kurteis og blátt áfram,
við fyrstu sýn. —
Það er einkennilegt, sagði ungi
maðurinn loks og leit snöggvast á
lækninn, — hvað þessar litlu flugur
þola illa tóbaksreyk. —
Læknirinn horfði á Vilhjálm
þennan Bardal, það var ungur og
þreklega vaxinn maður, gat verið um
þrítugt, eða vel það, — dökkhærður,
34