RM: Ritlist og myndlist - 01.06.1947, Side 14

Smámunir
Eiúr IIjALMAIt Bergman
LLA nóltina heíur hún vakað.
Oldurnar niða, gjálfra, skella
freyðandi á hrjúfum máttarviðum
hrýggjunnar. Undir dögunina lægir.
Einhverju er fleygt í sjóinn, máfarn-
ir hópast að, garga. Súgurinn skellir
hurð að stöfum. Einhver kallar. Fóta-
tak á gólfrenningnum í ganginum —
gengin fáein skref, numið staðar. —
Þetta er skóburstarinn — hann er að
sækja skó gestanna. Klukkan er þá
‘orðin sex.
Eftir finnn klukkutíma, með öðr-
um orðum — eftir fimm tíma . . .
Tvö ár og fimm klukkuthnar. Tvö
ár hefur hún beðið, og nú eru finnn
klukkutímar eftir. Hún liggur kyrr,
starir á Ijósgul, hlýleg tjöldin fyrir
glugganum. Það er skárra að liggja
svona — það er skárra en fara á fæt-
ur. Það er skárra að liggja, bíða og
hugsa ekki um neitt. Hann færist nær
með hverju andartaki, meira þarf
hún ekki að vita. í tvö ár hafa þau
lifað fjarri hvort öðru,,í.tvö ár hafa
þau ekki skeytt hvort um annað. í
tvö ár hafa þau látið eins og þau
vissu ekki hvort af öðru eða stæði á
sama um hvort annað, ckki sézt, ekki
frétt hvort af öðru.
Og nú eru eftir fimm klukkutímar
— tæpir fimm klukkutímar.
Vikakarlinn dregur hrífuna eftir
sandinum úti á stígnuin. Barn rekur
upp langdregið, gjallandi gól. Þetta
er bjartur og fagur morgunn, og eig-
inlega ætti barnið að æpa af fögnuði.
Hún brosir að hinni hvellu, fast að
því óþægilega hvellu, rödd drengsins.
— Nú blæs skerjagarðsbáturinn í
fjarska. Hann blæs til brottlögu. Næst
blæs hann til þess að gefa komu sína
til kynna. Eftir tæpa fimm klukku-
tíma . . .
Og það var svo lítið, sem varð
þeim að áskilnaði — svo fjarskalega
smávægilegt, auvirðilegt, einskis vert.
Sannkallaðir smámunir — sem liafa
rænt þau Iveimur árum lífs þeirra,
tveimur æskuárum. En ekki hugsa
um það, ekki hugsa um það. Ekki
eitra þennan dag líka. En hún er samt
svo kvíðandi, svo hræðilega kvíða-
full. Ef liann kæmi nú alls ekki? Það
12