Eimreiðin - 01.07.1895, Qupperneq 64

i44
Það þurfti ekki að draga dul á neitt
um dóttur hans ina fríðu:
af henni þeir sögðu allir eitt
og augunum hennar blíðu.
Hún Ragnheiður fyllir átján ár
og unir í föðurranni,
og fögur var hönd, en fótur smár,
og fegri var einginn svanni,
sem unt hefur ungum manni.
I djúpinu innst við dökkar brár
þar dreymdi nú vorið bliða,
urn herðarnar ljek sjer ljósjarpt hár
og lokkana sendi víða.
»Og deginum sæla sígur að«,
það sagði það allur lýður,
»er göfugur skari að Skálholtsstað
í skrautlegum flokki ríður,
og fremstur er piltur fríður«.
Og hver mun ei óska af hjarta þá,
að hann væri sveinninn prúði,
sem faðirinn göfgi og lánið Ijá
að leiða þá fögru brúði?.
Hún hló þegar um það hjalað var,
en hugsaði sitt í leynum;
hún vissi að einn af öðrum bar
og ekki var líkur neinum
af öllum þeim ungu sveinum.
A vöxtinn hans fagra, bjarta brá
og brosið um hvarminn ljósa:
þar mændu nú allar meyjar á,
hann myndu þær allar kjósa.
Við hana þó eina opt hún fann
sem augun hans bláu segði:
»hve feginn jeg allan auðinn þann
í armana þína legði«.
Hún skildi það þó hann þegði.