Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 39

hvað mjer bjó í hug, því hann bætti við: »víst er hún bannsettur
frostarass, keldan þarna niður frá; en ekki þarf annað en að láta
hendur standa fram úr ermum, rnjaka skógnum smátt og smátt
fjær og greiða sólskininu veg, þá . . . Enn þá finnst manni hálf-
kalt hjer að kvöldinu til, en kondu að sumri og sjáðu þá!«.
Jeg kom þangað ekki sumarið eptir, og eigi heldur á öðru
surnri. Jeg verð að játa það, að þau vóru liðin mjer úr minni.
Einu sinni, þegar jeg var heima, frjetti jeg eptir, hvernig þeim
búnaðist. »Eau hafa orðið að steypa sjer í skuldir«, sagði pabbi,
»og Anna hefur verið heilsulítil«, sagði mamma.
Það vóru liðin nokkur ár. Jeg var orðinn stúdent, dvaldi
upp í sveit að sumrinu til og reikaði fram og aptur í grenndinni
með byssuna mína og hundinn minn.
Dimmviðrisdag einn í októbermánuði gekk jeg fram og aptur .
um skóginn, og varð þar fyrir mjer götuslóði, er jeg þóttist kann-
ast við. Suddarigning var á. Hundurinn minn trítlaði í makindum
sínum á undan mjer. Allt í einu tók hann að urra og loks að
geyja hátt. A undan okkur heyrðist hófadynur, og von bráðar kom
jeg auga á hestinn, er hann kom fyrir bugðu á götunni. Honum
var beitt fyrir tvo bjálka, þannig að annar endi þeirra dróst eptir
götunni. Yfir bjálkana þvera var reyrð líkkista. A eptir þrammaði
Vilhjálmur álíka og arðmaðurinn að baki arðinum. Hann átti fullt
í fangi með að halda byrðinni í jafnvægi.
Hann var sárþreytulegur að útliti. Kinnarnar vóru fölar og
augun döpur.
Hann bar ekki kennsl á mig, fyrri en jeg sagði honum nafn
mitt.
»En hvað ertu með í kistunni þeirri arna?«.
»Líkið konunnar minnar«, svaraði hann.
»Er hún dáin?«.
»Já, hún er dáin«.
Eptir stutta samræðu vóru mjer orðin ljós örlög þeirra; vóru
það þau hin sömu, sem allir höfðu spáð þeim. Frostharka, skuldir,
ómegð, konan veik af ofreynslu og nú loks dauðinn. Nú var
það eitt eptir að koma henni í gröfina, en vegurinn var svo hræð-
ilega slæmur. Það var tvísýnt, hvort kistan mundi halda til kirkju-