Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 70

en hygginn faðir hefur líka gát
á höndum, munni og augum vina sinna.
A þessum hólmi gefur enginn grið,
það getur komið háski frá þeim öllum;
en lakast mun þó flestum feðrum við
það fólkið, ei við Ijóðasmiði köllum.
Þeir yrkja fagurt, ekki vantar það,
um ást og meyjar sápu-þvegna bragi,
og kveða sumir aldrei frekar að
en ef þeir nefna kinn í hæsta lagi.
En því mun optast vera skollans ver
að verkin þeirra segja nokkuð fleira,
og því er stúlkum leyft að leika sjer
við ljóðin þeirra, sál og — ekki meira.
Það gengur svona. Aðrir eru þeir,
sem yrkja sálma, guðs og manna vinir,
en eru veikir, veikir eins og reyr,
og verjast Satan lítið betr en hinir.
Því þó þeir biðji bæði ár og síð
og baðist títt í andans himin-lindum,
þá eiga þeir nú þunga reynslutíð
í þröngri veröld barmafullri af syndum;
og meðan skáldið heiminn allan hóf
á himin-flug með engil-vængja-kvæðum,
kom lítil mús og litla holu gróf
í litla þúfu á andans sólar-hæðum.
Já svona er þetta; þó þau hljómi blítt,
þá þarftu að gæta að skáldsins ásta-málum;
en bústu við sem lífið leiki títt
á líkan streng í meyja og skálda sálum.
En ekki er jeg að meina það til mín,
að mjer jeg syng ei dóttur þinnar hugi;
hún biður sjálfsagt guð að geyma sín
við giptum manni og hátt á fjórða tugi.
En væri jeg Daði, vesna myndi þá
að verjast iipru skáldi af hefðar-kyni,
og það er ofraun ungri mey að sjá
við yndis-fríðum, lærðum prófastssyni,