Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 49

129
á og grjetu bæði. Um morguninn var Pjetur fölur og þegjanda-
legur; þann dag meðgekk hann.
Svo stóð á, sagði hann, að það hafði verið gott á milli hans
og stúlkunnar, en móður hans hafði verið það þvert um geð.
Þennan sunnudag mætti hann vinnukonunni úti í skóginum; hún
var á leið til kirkju og hafði sálmabók í hendinni. Þau settust
niður og hann spurði, hvort henni væri alvara að kenna sjer barnið,
sem hún gekk með; það var sem sje til að leysa úr þessum vand-
ræðum, að hún fór til kirkjunnar. Hún sagðist ekki geta kennt
það nokkrum öðrum. Hann sýndi henni fram á, hverja skömm
hann hefði af því, og hve reið móðir hans yrði. Þetta vissi hún
allt of vel; móðir hans, sagði hún, hefði verið sjer vond, og drap
á, að það væri undarlegt af Pjetri, að hann tæki aldrei svari sínu;
hann mætti þó bezt vita, hverjum væri um að kenna, það sem
orðið væri. En Pjetur bar upp á hana, að hún hefði haldið við
fleiri, og því vildi hann ekki láta það á sig ganga, að sjer yrði
kennt barnið fremur en einhverjum hinna. Hann reyndi að telja
um fyrir henni, en það tókst ekki; hún var greind, hafði líka
hugsað um þetta áður. Oxi lá í lynginu við hliðina á honum.
Pjetur greip öxina og sló í höfuðið á henni að aptan. Hún missti
ekki meðvitundina strax, en reyndi að verja sig og bað hann að
vægja sjer. Hvernig svo fór, vissi hann ekki; hann hafði sjálfur
misst meðvitundina. Endirinn á sögunni var búinn til fyrir hann,
og hann játaði öllu. Systir hans beið eptir honum, meðan á yfir-
heyrslunni stóð. Hann grjet, þegar hann kom út, og þau gengu
aptur til hliðar og hvísluðust á. Jeg man ekki annað eptir henni,
en að hún gekk niðurlút og grjet mikinn.
Það var komið fram á vetur, þegar átti að höggva hann.
Frjettin um þetta kom allt í einu og gerði glundroða í öllu á
heimilinu. Faðir minn átti að halda ræðu við aftökuna og pró-
fasturinn, sálusorgari Pjeturs, og hreppstjórinn ætluðu að koma til
okkar daginn áður.
Jakob skólakennari hafði annazt Pjetur í fangelsinu, og þeir
báðir og fangavörðurinn áttu að gista á hjáleigu, sem lá undir
staðinn. Mat átti að færa þeim að heiman frá okkur. Jeg man
að þeir komu um morguntíma innan frá Moldum, prófasturinn,
9