Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 18

98
Það er ástarfar milli álfkonu t. d. og mennsks manns, sem jeg á
við hjer, og eins hitt, að álfkona leitar hjálpar hjá mennskri konu
í barnsnauð. I álfasögunum í ísl. þjóðsögum og ævintýrum kemur
hvorttveggja mjög opt fyrir, og það sem vjer hjer eptir höfum af
álfum að segja, er tekið eptir og úr þessum álfasögum.
Eptir því sem tímar liðu fram, hlutu hinar upprunalegu hug-
myndir um álfana að gleymast, að sama skapi sem heiðnar trúar-
skoðanir týndust, og breytast á margvíslegan hátt; og hefur þegar
verið eitt dæmi að minnsta kosti sýnt í þá stefnu.
Um uppruna álfa fer nú tveim sögnum. Onnur er sú, að
þeir sjeu systkin mannanna, börn Adams og Evu; segir sagan, að
Eva hafi falið suma krakkana, þegar guð heimsótti þau Adam einu
sinni, af því að þeir hafi verið óþvegnir og óhreinir; þá hafi guð
sagt: »Það. sem skal hulið fyrir guði, skal hulið fýrir mönnum«;
þessir krakkar hafi svo orðið forfeður huldufólksins. Hin sagan
er sú, að þeir sjeu englar, sem engu ljetu sig varða aðferð Lucífers —,
»vóru með hvorugum« —; þeir vóru því reknir niður á jörð og
urðu álfar.
Annars er trúin sú, að álfar fæðist og deyi sem menn, en verði
allajafna langlífari; eru þeir að því leyti, sem mörgu öðru reyndar,
á æðra stigi.
Að útliti til er það allt fallegt fólk og föngulegt, svipmikið,
en opt nokkuð stórskorið. Það er optast nær bláklætt (þ. e. í
svörtum vaðmálsklæðum, sem er aðalbúningur Islendinga sjálfra);
þó er einstöku sinnurn talað um rauð klæði; kirkjufólk er í lit-
klæðum, og við hátíðleg tækifæri er það prý'tt gulli og gersemum,
kvennfólkið hefur skautafald, hempur og að öðru leyti búning sem
mennskar konur. Að búningur álfmeyja hafi yfir höfuð verið álit-
legur og ekki af lakara tagi sýna t. d. þessar vísur:
A bláu var pilsi en beltið var vænt,
bundið um enni silkiband grænt,
skautafald háan, hvítan sem ull,
á hendinni bar hún þríbrotið gull.
Blátt var pils á baugalin,
blóðrauð líka svuntan fin,
lifrauð treyja, lindi grænn,
líka skautafaldur vænn.