Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 6

86
tími til að kenna öll þessi mál, sem nú eru kennd i latínuskólanum,
nema kennslan verði helbert kák, og því er betra að sleppa ein-
hverju þeirra alveg, enda gengur það barnaskap næst, að vera að
spreytast við að kenna 4 ný mál auk íslenzkunnar; betra að læra
þau færri og betur. Grískan mætti auðvitað missa sig líka, en
við það mun eigi vera komandi. Tíma þeim, sem nú er varið
til hinnar svo kölluðu trúarbragða kennslu, álít jeg eytt til verra
en einskis, því sú kennsla hefur fremur haft spillandi en bætandi
áhrif á trúarlíf nemenda, hafi hún annars haft nokkur áhrif. Allir
þeir, sem annt er um trú og kristindóm, ættu þvi að róa að þvi
öllum árum, að trúbrögðum yrði sleppt úr námsgreinatölu skólans;.
væri miklu nær. að verja svo sem tveim tímum í efstu bekkjum
skólans til þess að útskýra helztu grundvallaratriði sálar- og rök-
fræðinnar.
Allar hinar aðrar námsgreinar eru hinar sörnu og nú, að við
bættum handiðnum. Tírnum í gömlu málunum fækkar eptir töfl-
unni aðeins um 19, og má það ekki mikið heita; þau skipa enn
öndvegi; i öllum öðrum greinum eru fleiri tírnar en áður. Til
náttúrufneöi tel jeg bæði náttúrusögu eðlisfræði og efnafræði, og
sjeu þær allar kenndar i realdeildinni, en aðeins eðlisfræði og efna-
fræði í lærðu deildinni. Landafræði ætlast jeg til að sje kennd 1
gegn um allan skólann, en einkum »mathematisk« landafræði í
lærðu deildinni, er kemur að nokkru leyti í staðinn fyrir stjörnu-
fræði þá, sem nú er kennd.
Þetta sem hjer að framan er sagt, er í öllum meginatriðum
samhljóða aðaltillögu landshöfðingja í brjefi til stiptsyfirvaldanna
16. marz 1892 um samband og breytingu á skólunum. Þótt til-
lögur landshöfðingja væru að mínu áliti hinar viturlegustu, fengu
þær þó misjafnar undirtektir eins og kunnugt er. Fimrn aflatínu-
skólakennurunum, þar á meðal rektor og yfirkennari, voru þeim
algjörlega mótfallnir, og stiptsyfirvöldunum þótti »ískyggilegt«, að
ráðast í breytinguna að svo komnu. Það voru aðeins 3 af kenn-
urum latinuskólans, sem aðhylltust tillögur landshöfðingja í öllurn
aðalatriðum, og svo við Möðruvallakennarar, sem fjellumst algjör-
lega á þær að heita mátti. En þrátt fyrir þessa miklu mótspyrnu
sendi þó landshöfðingi tillögur sínar um málið til stjórnarinnar*
og á hann þökk skilið fyrir það. Nú mun i ráði, eptir því sem
heyrzt hefur, að stjórnin leggi málið fyrir þingið i surnar til úr-
slita, og væri óskandi að þau úrslit yrðu heppileg.