Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 19

99
Það er valla efamál, að sá búníngur, sem hjer er bent til, hafi
verið hátíðabúnaður fyrirkvenna á fyrri öldum.
N ö f n koma nokkur fyrir: Arnljótur, Finnur, Grímur, Kdri og
jafnvel Davíð; Alvör, Björg, Borghildur (drotning í borg, Alfaborg),
Hildur, íma, Snotra, Ulfliildur, Una, Vandráð eða Valbjörg. Kall-
mannanöfnin eru litt einkennileg; betri og fallegri eru kvennanöfnin
•og sýna annaðhvort lundernisfar (Alvör, Snotra, Una) eða hjálpsemi
(Björg).
Helztu líkamlegu einkeilni eru, að alt er það ósýnilegt
fólk. en hefur þá yfirburði, að geta gert sig sýnilegt við tækifæri.
Það sjer allt á jörðu og i; þó lítur ekki út fyrir, að þessi ófreskis-
;gáfa sje þvi meðfædd. Það á srnyrsl, sem riðið er í augu hvers
nýfædds barns (eða stein, sem augun eru strokin með); ef mennsk-
ur maður fær tækifæri til að bregða smyrsluðum fingri sínum á
auga sjer, hefur það sömu áhrif á hann. En álfafólkið þarf ekki
annað en hrækja á auga hins rnenska manns, til þess að svipta
hann þessari sjón, eða það strýkur fingri sínum um augað og þá
missir það sjónina með öllu.
Allt er þetta fólk alvarlegt og hógvært, góðgjarnt óg hjálp-
samt, hvort sem leitað er til þess beinlínis eða ekki, og ærið er
það gestrisið, vinfast og trúlynt, en um fram alt ráðvant og ærlegt;
svik eru ekki fundin i þess munni. Það eru leifar af gömlu álfa-
trúnni, og er ekki að undra, þótt álfar sje nefndir einu nafni
Ljúflingar, og þykir þeim það gott nafn; þar á mót líkar þeim
■ekki vel við álfanafnið, af því að það er svo opt haft í illri
merkingu, og þykir sjer með því misboðið. Hefnigjarnir eru álfar
■stundum, ef til þeirra er illa gert eða ef þeir eru mjög áreittir, en
fáar fara sögur af því; hinar eru fleiri og langflestar, er fara af
.greiðvikni þeirra, þakklátsemi og rausnargjöfum, ef vel er til þeirra
gert. Gjafir þeirra eru t. d. rauðleit hálfskák dýrmæt, undurofinn
ljereptsklútur, svuntudúkur, skrúðklæði í kistli, prestsskrúð og lín-
-sloppur, ábreiða úr ókennilegum vefnaði, silfurbelti, gullofinn guð-
vefjardúkur1, gyltur silfurhnappur (lagður í barnslófa) o. fl.
Bústaðir álfa eru ekki aðeins í hólum (haugum), heldur og
í steinum (klettum, björgum); stór (kletta)borg verður þá höfuð-
-staður (Alfaborg). Híbýli þeirra eru i raun rjettri bæir, en líta út
eins og steinar og hólar; inni er líkt umhorfs og í bæjum manna.
1 Forn og dýrmæt altarisklæði (frá kaþólskum tímum), sem enginn veit neitt
um upprunann, verða í þjóðtrúnni að álfagjöfum.