Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 40

120
garðsins. Hann reif í taumana, því hesturinn seildist út.yfir götu-
bakkann til að leita að grastó undir lauífallsbreiðunni. »Rr-rrr .. .!«.
Hesturinn girntist að seðja hungur sitt, hann var grindhoraður
og engu betur á sig kominn en eigandinn.
Vilhjálmur kvaddi mig án þess að hafa augun af kistunni, og
hjelt leiðar sinnar. Bjálkaendarnir ristu tvær jafnhliða rákir í jarð-
veginn.
Jeg hjelt í gagnstæða átt og kom að dýi nokkru. Hafði þar
verið byrjað að grafa skurð til fráveitingar, en hætt í miðju kafi.
Götuslóðinn, sem jeg kannaðist við frá brúðkaupsdeginum, leiddi
til hússins.
Fyrir utan garð baulaði mögur belja, og í húsagarðinum, er
stóð opinn, hrein svín eitt. I miðjum garðinum stóð tómt rúm
og var sængurfötum hinnar framliðnu varpað á girðið. Bjálka-
höfuðin stóðu enn sem fyrr ótelgd. Rúðumar í glugganum vóru
dökkar og óhreinar og inni fyrir stóð visið blóm í dálitlum bark-
• dalli.
Þó var hann búinn að ryðja dálítinn skika af óbyggðinni. A
bersvæði því í skógnum, er hann hafði höggvið, lá ræktíið ekra,
á að gizka 2 tunnur lands ý og dálitla landspildu hafði hann grafið
fram. En þar virtust kraptarnir hafa þrotið. Birkiskóginn hafði
hann fellt og úr elrirunnanum hafði hann gjört ekru. Eir að baki
lukti dimmur greniskógur eins og órjúfandi múrveggur. Þar hafði
hann orðið frá að hverfa.
Jeg stóð langa hríð í garðinum við hið auða frumbýli. Storm-
urinn hvein ákaflega í skógnuiu og söng í byssupípunni með
ömurlegum raunaróm.
Fyrsta kynslóð frumbýlinganna er búin að vinna ætlunarverk
sitt; þessi maður megnar eigi að halda verkinu lengra fi'am. Afl
hans er brotið, eigi síður en konu haixs. Eldurinn i auga hans
er kulnaður út, og traust það, er hann á brúðkaupsdeginum bar
til sjálfs sín, er horfið.
A eptir honum verður líklega einhver nýr maður til að taka
við kotinu. Máske verður honum betri heilla auðið, enda er honum
1 tunna lands er 14000 □ álnir.