Eimreiðin - 01.07.1895, Blaðsíða 47

127
allra. Það var sama um hvað við töluðum, morðið gægðist fram
í röddinni og i orðalaginu. Það var einhver óvissa yfir öllu;
menn háttuðu með þeirri hugsun á kvöldin og menn fundu það
undir eins og þeir risu á fætur á morgnana, og þeir, sem áður
höfðu talazt við í kátínu og spaugi, horfðu hver á annan eins og
við horfum á klukkuna, þegar við viturn að hún stendur.
Smátt og smátt rann þó rnorðið saman við allt hitt, þetta sem
rnenn þurfa daglega að hugsa um. Það var forvitnin og kjaptæðið,
sem bezt hjálpaði til þess. Forvitnin smálypti því upp og svo
kom kjaptæðið og sneri því á allar hliðar, hampaði því og strauk
það, þangað til það var orðið að meinlausum gamanfrjettum. Rað
leið ekki á löngu, áður en við frjettum út í æsar allt, sem farið
hafði á rnilli Pjeturs og stúlkunnar, sem dáin var; við frjettum
hver það var, sem rnóðir Pjeturs vildi láta hann eiga; við þekktum
Hagabæjarfólkið eins og fingurna á okkur og ættina langt upp eptir.
f*egar dómarinn kom heim á prestssetrið til að yfirheyra Pjetur,
var ekki talað um annað en rnorðið. En næsta morgun, þegar
hreppstjórinn og tveir menn aðrir komu með morðingjann, þá
vaknaði hjá rnjer ný tilfinning, sem jeg hafði ekki búizt við —
jeg sárkenndi í brjósti um hann. Það var ungur og laglegur piltur
vel vaxinn, fremur lítill og grannur, með þunnt, dökkt hár; augun
vóru blíð, en af því sona stóð á, leit hann allt af undan; málrómur-
inn var hreinn og viðkunnanlegur; allt útlit og látæði drengsins var
geðfelt og bar vott urn gott uppeldi; hann leit nærri út fyrir að
vera menntaður og virtist betur eiga við lífið en dauðann; hann
var auðsjáanlega gleðinnar barn . . . mjer er ekki hægt að lýsa,
hve sárt mig tók til hans. Bæði hreppstjórinn og aðrir vóru
honum góðir í viðmóti, svo þeim hlaut að finnast líkt og mjer.
Skrifarinn, sem var lítill og kviklegur maður, var sá eini, sem
lagði til nokkur þungyrði, en Pjetur svaraði þeim ekki, en stóð
þá þegjandi með húfuna í hendinni. Þennan dag var hiti mikill
og bjart sólskin. Pjetur var á gangi til og frá kringum bæinn;
hann var snöggklæddur, með lága klæðishúfu á höfðinu og hafði
hendurnar í buxnavösunum, eða hann sleit upp puntstrá og sneri
þvi ótt og títt milli fingranna. Heimahundarnir og gestahundarnir
vóru orðnir góðkunnugir og hlupu saman allt í kring um húsin
og gáðu nákvæmlega að ýmsu, sem þeim kom við; Pjetur horfði
á þá. Hann stóð líka við hjá hænsnunum og horfði á þau, og
opt horfði hann á eptir okkur krökkunum, eins og hann langaði til