Eimreiðin - 01.07.1895, Qupperneq 52

132
ræðuna. Pjetur kraup á knje og lagði höfuðið fram á pallinn og
grúíði andlitið t gaupnir sjer rjett við fætur sálusorgara síns. Pró-
fasturinn var danskur maður, einn af þeim mörgu, sem eptir að-
skilnað ríkjanna hafði valið að vera kyr í Noregi. Ræður hans
vóru góðar á pappírnum; en illa heyrðist til hans og aldrei ver
en þegar hann varð klökkur, og þurfti ekki mikið til þess að hann
yrði það. Þá ofreyndi hann sig á fyrstu orðunum í hverri setn-
ingu, dró svo höfuðið niður á milli axlanna, hristi það, lokaði
augunum og gaf þá einstaka hijóð frá sjer með nokkru millibili,
og skildi hann þá enginn maður. Hann hafði föðurmorðingja um
hálsinn, er náði honum uppá mið eyrun -— jeg hef aldrei sjeð
annan eins flibba —- og lukti að miklu leyti um snoðrakað höfuðið
Hann hafði gríðarþykka undirhöku, er sje djúpt niður milli axlanna,
því með langri æfingu hafði hann vanið sig á að hreykja þeim
miklu hærra en almennt gerist. Þeir, sem þekktu hann ekki, gátu
valla varizt hlátri, en öllum, sem þekktu hann, þótti vænt um
hann. Ræðu hans heyrði enginn, og það litla, sem menn heyrðu,
skildu menn ekki; en hún var stutt; hann komst svo við, að
hann varð að hætta. Það eitt skildu allir, að hann elskaði hinn
unga rnann, sem hann hafði búið undir dauðann, og að hann
óskaði, að allir mættu hverfa til guðs síns eins glaðir og öruggir
og hann í dag. Þegar hann stje niður af pallinum, fjellust þeir
í faðma að skilnaði. Síðan rjetti Pjetur föður mínum höndina og
svo mörgum fleirum, en nam að síðustu staðar við hlið Jakobs,
vinar síns. Jakob skildi, hvað hann hugsaði; hann tók við klút,
sem að honum var rjettur, og batt fyrir augu Pjeturs, og þeir
hvísluðust á nokkrum orðurn. Þá kom að annar maður og ætlaði
að binda á honum hendurnar, en hann bað um, að þær mættu
vera frjálsar, og það fjekk hann. Svo leiddi Jakob hann fram að
höggstokknum. Þar sem Pjetur átti að krjúpa, námu þeir staðar,
og hann beygði sig hægt í hnjáliðunum. Jakob aðstoðaði hann j
öllu, unz höfuðið lá á höggstokknum. Þá hvarf hann aptur og
fórnaði höndunum. Allt þetta sá jeg, og ennfremur að hár maður
gekk fram og tók í hnakkann á Pjetri, en annar, lítill maður, rakti
tvo klúta útan af þunnri, breiðeggjaðri öxi. Þá sneri jeg mjer
undan. Jeg heyrði kapteininn hrópa með drynjandi röddu til
hermannanna: »Upp með byssurnar!« Jeg heyrði einhvern lesa
faðirvor, ef til vill hefur það verið Pjetur sjálfur; svo heyrði jeg
að höggið reið. Þá leit jeg undir eins við; í því kippti hann upp