Eimreiðin - 01.07.1895, Side 48

128
að komast í hóp með okkur. Þetta, sem stúlkan hafði sagt: »Þið
megið ekkert gera honum«, fór aldrei úr huga mínum; mjer fannst
það fylgja honum hvar sem hánn gekk og hvar sem hann sat eða
stóð. Jeg vissi vel, að það átti að hálshöggva hann, og hjelt að
það yrði jafnvel gert bráðlega; jeg varð hræddur, þegar jeg hugs-
aði mjer hann ganga til og frá og segja við sjálfan sig: Eptir einn
mánuð á jeg að deyja, svo eptir eina viku, svo einn dag og sein-
ast: eptir eina stund . . . það hlaut að vera óþolandi. Jeg gekk
aptur fyrir hann, til þess að sjá hálsinn að aptan, en þá brá hann
hendinni upp í hnakkann, og eptir það var jeg dauðhræddur um,
að fingurnir kynnu að lenda á milli, þegar höggvið yrði.
Það var annar maður látinn hafa gát á honurn. Svo var
kallað á þá báða til að borða. Jeg fór með, til að sjá hvort hann
hefði virkilega lyst á mat. Jú, hann hafði matarlyst og át eins og
hitt fólkið og talaði um alla heima og geirna, og á meðan var jeg
óhræddur. En undir eins og jeg var kominn út aptur, fór jeg að
grufla yfir því, sem stúlkan sagði: »Þið megið ekkert gera hon-
um«, og mjer fannst hart, ef ekkert tillit yrði tekið til þessa.
Mjer fannst jeg verða að fara inn og minna föður minn á það.
Þeir vöru að ganga um gólf, hann og skrifarinn; faðir minn gekk
hægt og var alvarlegur, en litli skrifarakroppurinn var allur á iði.
Þeir töluðu hátt og jeg komst ekki að, en fjekk meiri og meiri
hjartslátt. Svo skauzt jeg út aptur og hafði ekki komizt lengra,
en að kippa ofurlítið í frakkalaf föður míns.
Pjetur var yfirheyrður uppi í skólaherberginu, sem svo var
kallað, og kennari minn var skrifari, en jeg fjekk leyfi til að sitja
þar og hlusta á. Annars talaði sýslumanns-skrifarinn svo hátt,
að það gat vel heyrzt um allan bæinn, því glugginn stóð opinn.
Pjetur auminginn varð að gera grein fyrir, hvar hann hefði verið
hverja einstaka stund úr sunnudeginum, þegar morðið fór fram.
Hann neitaði að hann hefði drepið stúlkuna, neitaði því fastlega:
»Það er ekki jeg, sem gerði það«. Dómarinn spurði hann annars
skynsamlega og mannúðlega; Pjetri lá við að gráta, en hann með-
gekk ekki neitt.
»Það lítur út fyrir, að við verðum að tefja lengi hjá yður«,
sagði dómarinn við móður mína, þegar yfirheyrslunni var lokið
fyrsta daginn. En um kvöldið kom systir Pjeturs og þau vóru
saman alla nóttina; þau töluðu í hálfum hljóðum eða hvísluðust