Eimreiðin - 01.07.1895, Síða 34

dísirnar hefja, sje annars lag á söngnum. Sje þessa rjett til getið,
þá er hitt engu síður víst, að við unnum hinum gömlu meisturum
okkar jafnmikið fyrir það, þó okkur langi til að bregða af gömlu
lögunum stundum og reyna okkur á öðru. Þetta gerðu þeir sjálfir
forðum og getur þvi ekki komið á óvart, þó við gerum það nú.
En þó við sjeum miklir áhugamenn um jarðabætur og okkur sje
ekki óskapfelt, að sjá moldugar hendur við og við, þá er enginn
maður svo forhertur borgarbrjótur, að hann þurfi ekki að lypta
sjer upp á sunnudögum og hvíla sig eptir sperringinn við Grettis-
tökin. Þá leitar andinn yndis og friðar og sezt fagnandi við fætur
skáldsins, sem syngur um tign og fegurð náttúrunnar og ættjarð-
arinnar, vorið, frelsið og ástina. A slíkum stundum er sælt að
hlýða á hina mjúkhentu og blíðróma ljóðadís Steingríms. Oss er
enn sönn ánægja að sjá hin gömlu kvæði skáldsins, þessa kæru
æskuvini vora, nú í annari útgáfu af ljóðum hans, eins og þegar
vjer vórum að leita það allt upp í Nýjum Fjelagsritum forðum,
sem Steingrímur stóð undir. Ekkert hefur hrifið æsku vora meir
en það. Hvergi er vorið fegurra en þar, þegar jörðin bíður í
brúðarskarti sínu eptir ástarkossi unnustans, hins bjarta og blíða
ljóshimins, og heillar með sjer öll börnin.