Eimreiðin - 01.07.1895, Qupperneq 33

Skemtun bæði og skilning vek.
Skútyrtu vondra manna brek,
En hældu þeim, sem hátt vill stefna
og heit sín reynir til að efna
og djörfung hefur að segja hið sanna
og sýslar um velferð allra manna,
en hugsar ei mest um sjálfan sig.
Svona er ráð mitt. Hertu þig.
B.: Jeg á að sýna lífið í leik’
lýsa því, hvernig vonin, gleðin
vermir, lifgar, vekur geðin,
en sorg og víl þau velkja bleik.
(B. tekur hatt sinn og kveður og fer. Tjaldið fellur.)
Bjarni Jónsson
frá Vogi.
Ura aðra útgáfu
af Ijóðmælum Steingríms Thorsteinssonar.
Peir eru fáir, sem háfa farið betur með ljóðadís sína og leitt
hana með meiri ást og umhyggju á skáldvegi sínum en Stein-
grímur Thorsteinsson. Það má svo að orði kveða, að hann skrýði
hana pelli og purpura, láti hana varla drepa fingri sínum í kalt
vatn, og í einu orði að segja: beri hana á höndurn sjer, svo hún
steyti ekki fót sinn við steini. Hún á ólíku hreinlegri æfi hjá
honum en okkur hinum piltunum, sem látum hana fylgja okkur
i hverja skarkferð, ganga að allri vinnu, rnoka skriður og gera
allar voryrkjur og standa jafnvel í moldarbrauki ef á liggur, því
laghentur liðsmaður getur hún verið, hvort sem rífa þarf einhvern
gamla kofann eða korna upp öðrurn nýjum. Eað er þó kannske
ekki af því, að við unnum henni því minna sem við beitum harð-
ara við hana, heldur mun hjer sem optar, að »hver þjónar sinni
náttúru«.
Þegar nú svo ójafnt er við Ijóðadísina búið og hvorir halda
í sína átt, við yngri mennir’nir og Steingrímur, þá væri ástæða til
að halda, að hvorir hefðu ímugust á öðrum. Slíkt þarf þó ekki
að vera og mun heldur ekki vera svo. Mjer er ekki kunnugt um,
að Steingrími sje nokkuð í nöp við okkur jarðabótamennina. Hann
vill auðvitað ekki að við sjeum leirskáld, en annars hygg jeg að
hann hlýði með ánægju á hverja framfarahvöt, sem við látum