Eimreiðin - 01.07.1895, Side 72

152
Þú blessar okkur, bjarta Fagrahvel,
og baðar hlýtt með sælu-geislum þínum.
O, ljúfi heimur, lifðu sæll og vel,
því lífsins gleði er nú í faðmi mínum.
Ja, vinur, hef jeg hvarflað lítið frá?
það hef jeg ekki gert að vilja mínum;
en fornir dýrðar-dagar svifu hjá
og drógu mig að vinar-faðmi sínum.
En sástu það: við vórum hann og hún,
jeg hafði spáð því að það svona gengi;
en hitt var vorkunn þó þjer brygði í brún,
er »börnin« kystust svona fast og lengi.
Hún gleymdi því, hvað gott og stórt þú sást,
hún gleymdi sjálfum dýrðar-hæðum þínum,
því hjartað hennar átti ei nema ást —
þann eina guð í helgidómi sínum.
Hún gat ei stansað, hörfað, hikað við,
því hjartað brendi guðsins fórnar eldur;
hún gat ei lifað nema hún fengi frið, —
hin fagra biskupsdóttir ekki heldur.
I stofuna sólin sæla skein,
þau sátu þar tvö við borðið ein,
og mærin var ung og hjarta-hrein,
hún hafði þar kyst inn fríða svein
í leyni.
[Framhald síðar.] Þ. E.
„Sól á sumarvegi”.
Skógfararkvæði.
Ef þú bróðir unir ekki
inni að verma harða bekki,
glóir sól á grund,
ef þín lund er leiða slegin,
langar heim, en kemst ei veginn,
komdu í ljúfan lund.