Eimreiðin - 01.07.1895, Qupperneq 69

i49
En þetta tíu, ellefu ára skeið,
og einkum miðjan, það er kaflinn háli;
því hvaða augu huga þá að leið,
er hjörtun ungu standa í ljósu báli?
nei, þá er einmitt allur heimur fær,
og unga mærin spyr þá lítt að vegi:
í lífsins Júní ljómar sólin skær
á leiðum hennar bæði á nótt og degi.
Þá dregur að sjer drengja hjörtun mest
hin djarfa mærin, vaxna, fagurhára;
jeg man það vel, þær vinur kystu bezt,
sem vóru þetta sautján, nítján ára.
Og þegar blómlegt átján ára fljóð
mjer endurvekur liðnar sælustundir,
þá finnst mjer enn þá sem hin gamla glóð
í gígnum forna biltist þungan undir.
Jeg játa það, jeg andans unað dreg
af angan þeirra, lit og vaxtar prýði,
og þú skalt vita, það eru fleiri en jeg,
sem þykja stúlkur drottins bezta smíði.
Þjer finnst það ljótt. En vel jeg, vinur, skil
að vilji þær, sje erfitt koss að banna;
og það þarf ekkert æruleysi til
að opna peysubarm á fögrum svanna.
Jeg man það áður austrum Rangárþing,
þar óx upp margur sannur heiðursmaður,
en fyrir kossum allan ársins hring
var ekki nokkur tryggur griðastaður.
Jeg flyt það engum, ekki heldur þjer,
hvað ungir vinir ljeku þar og sögðu —
en gæfa var það mörgum fleiri en mjer
að múgar, stakkar, gil og hæðir þögðu.
Svo gekk það eystra um ástir fljóðs og manns;
þar urðu svannar hvergi kossum varðir,
og mjer er sagt það sama norðan lands,
og svona kvað það vera um allar jarðir.
Já, það er von að margur verði mát,
því margan seigan fjanda er þar að vinna;