Eimreiðin - 01.07.1895, Síða 63

143
Og honum það stundum hugraun fær,
hve hjartað hans títt og órótt slær,
er á hann þar leit hin unga mær —
en inndælar vóru stundir þær
í leyni.
Hún lærði að reikna rjett og skjótt
og ritaði bæði vel og fijótt;
en raustin hans þýða hvíslar hljótt —
hún hvíslaði bæði dag og nótt
í leyni.
Ragnheiöur.
Hún átti svo fáa frjálsa stund
og föðurhönd æði stranga,
en orkan gæddi’ hana glaðri lund
og gaf henni rós á vanga
og lokkana fagra og langa;
og skrautið hún fjrekk svo frítt og mart
við föður og móður síðu,
hún átti þó sitt hið æðsta skart
í augunum sínum fríðu.
Hún blíðkaði’ inn kalda biskups-stað
með barnsglöðu, hlýju lyndi;
það sögðu þar allir sama um það:
að sætara ekkert fyndi.
Þau bros vóru allra yndi;
og þegar hún sat þeim hæglát hjá
og hlustaði á kvæði og sögur,
þeir fundu það aldrei eins og þá,
hve æskan er ljúf og fögur.
Og hjalað var margt um breiða byggð
um biskupsins auð og veldi
og sagt var að um hans dáð og dyggð
þeir dómana stundum feldi,
sem heimurinn ekki hjeldi.