Morgunblaðið - 19.07.1991, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. JÚLÍ 1991
Jóhanna M. Oskars
dóttir — Minning
Það var síðla dags föstudaginn
12. júlí að síminn hringdi og okkur
var tilkynnt að Jóhanna Óskarsdótt-
ir væri látin. Hafði andlát hennar
borið snöggt að, er hún var stödd á
ferðalagi á Tjömesi. Upp 1 huga
mér komu minningamar ein af ann-
arri.
Það var fyrir um það bil tæpum
áratug að vinur okkar hjónanna,
Pétur Stefánsson skipstjóri, kom í
heimsókn og kynnti Jóhönnu fyrir
okkur. Hún var þá búin að vera
ekkja í mörg ár. Mann sinn, Víði
Sveinsson, missti hún eftir nokkurra
ára sambúð. Þau eignuðust fjórar
dætur og vom tvær þeirra búnar
að stofna heimili er þetta var. Hún
starfaði hjá Pósti og síma eins og
hún var búin að gera um árabil.
Fyrst í Sandgerði svo í Keflavík en
þá er þetta var, sem fulltrúi í Aðal-
pósthúsinu í Pósthússtræti.
Þá strax á þessu umrædda kvöldi
var eins og við hefðum alltaf þekkst
og urðum við góðar vinkonur. Var
ég ákaflega stolt af að eiga þessa
glæsilegu og góðu konu að.
Þau Pétur komu sér upp fallegxx
heimili í Eskihvammi 4 og fannst
mér gott að fá þau í nágrennið. Það
vom ótaldar ferðirnar sem farnar
vom yfír í Suðurhlíðamar enda vora
þau bæði höfðingjar heim að sækja.
Jóhanna hætti störfum hjá Pósti
og síma og helgaði sig heimilinu um
tíma. En slík atorkukona og hún
þurfti meiri umsvif. Hún fór að vinna
hlutastarf á skrifstofu við útgerðar-
fyrirtæki þeirra Péturs. Einnig gekk
hún í kvennadeild Rauða krossins
og lagði henni lið í verslun er rekin
er á vegum félagsskaparins í kringlu
Landspítalans. Starfaði hún einnig
í ITC deild í Kópavogi frá árinu
1986 og var mjög virk í deildinni.
Tíminn líður, dætumar klára sitt
nám og þar tvær yngstu stofna sín
eigin heimili og bamabömin orðin 5.
Fyrir rúmu ári veiktist Jóhanna
og kom þá í ljós sá vágestur er hvað
mest leggur fólk að velli í dag. Hún
fór í þá meðferð er æskilegust var
talin og von kviknaði að sigur væri
unninn. En nú þafði verið ákveðið
að hún þyrfti á næstunni í endur-
tekna meðferð, en þá kom kallið svo
óvænt.
Greinilegt var að góðar minningar
átti Jóhanna frá barnæsku sinni.
Oft minntist hún æskustöðvanna á
Neskaupstað, Sólveigar systur sinn-
ar og foreldra og vina þar. Ferðanna
með skipi í sveitina til ömmu sinnar
á Meðalfelli í Homafirði, dvölina þar
og ýmissa atvika þaðan. Heyskapar
inn í sveit og ferða inn í Fannadal.
Tjaldferða með vinkonum og síðast
en ekki síst þátttöku í íþróttum en
með handboltaliðinu á Neskaupstað
lék hún um tíma. Þá var erfiðara
að komast á íþróttamót en nú er,
enda ekki komin göngin um Odds-
skarð og vegir voru varla nema nið-
urgrafnir mðningar.
Nú fyrir stuttu auðnaðist Jóhönnu
að fara á niðjamót Meðalfellsmanna
er haldið var á Meðalfelli helgina
21.-23. júní og var greinilegt er hún
talaði um þetta mót að það skildi
eftir góðar minningar. Hún var og
nýkomin úr ferð á æskustöðvamar
í Norðfirði, var það helgina 5. til
7. júlí. Veðrið var þar eins og best
var á kosið, sól og suðrænn hiti.
Því er eins og hulin hönd hafi
leitt hana á vit þeirra staða sem
henni voru kærastir, núna nokkrum
dögum áður en hún er kölluð til
æðri heima. Ég kveð kæra vinkonu
með þakklæti og bið henni blessunar
Guðs.
Pétri Stefánssyni og dætmm
hennar og öðram aðstandendum
sendum við hjónin samúðarkveðjur.
Guðlaug Erla Jónsdóttir,
Ólafur Gunnarsson.
Föðursystir mín og vinkona, Jó-
hanna, er farin yfir móðuna miklu.
Minningarnar hrannast upp. Á
æskuámm mínum, átti ég því láni
að fagna, að fá að dvelja á sumrin
hjá ömmu og afa á Norðfirði, en þá
var Hanna enn í foreldrahúsum, Hún
tók mér sem væri ég systir hennar,
óþreytandi var hún við að kynna
mig fyrir ættingjum og vinum með
heimsóknum og sundferðum, en hún
kom mér á sundnámskeið m.a., að
ógleymdum söngferðunum en
Hanna söng opinberlega á sínum
yngri ámm og var reyndar alla tíð
mjög virk í félagsmálum af ýmsu
tagi.
Ég minnist ferðanna inn í sveit
til þátttöku í heyskap og fleira en
þannig komst ég borgarbamið að-
eins í snertingu við hið eiginlega
sveitarlíf. Eins og áður er getið var
Hanna söngvin mjög og kenndi hún
mér ótal lög og sálma. Ljúft er að
minnast sjóferðanna með Víði heitn-
um, eftir að þau trúlofuðust. Jó-
hanna giftist Víði Sveinssyni skip-
stjóra og áttu þau fjórar dætur sem
nú sjá á eftir umhyggjusamri, góðri
og grandvarri móður sinni, sem
ávallt gat gefið hollráð og miðlað
af örlæti sínu og skilningi. Heimili
þeirra var vel búið og hlýlegt. Ég
kom oft til þeirra ásamt dætrum
mínum, en þá bjuggu amma og afi
í sama húsi, og naut gestrisni þeirra
og góðmennsku.
Það var mikið reiðarslag er Víðir
dó 19. september 1968, en hún bar
harm sinn í hljóði. Sjálf gekk hún
ekki heil til skógar, en hún tók hveiju
sem að höndum bar með rósemi og
æðmleysi. Hun hafði sterkan vilja
og gerði kröfur til sjálfrar sín og
vann sín verk.
Óbilandi kjarkur, ósérhlífni, glað-
værð og náungakærleikur var henn-
ar aðalsmerki. Foreldra sína annað-
ist hún einnig af stakri kostgæfni.
Að leiðarlokum vil ég þakka sam-
fylgdina og gera orð skáldsins V.
Briem að mínum orðum:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka,
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Eftirlifandi dætmm hennar, sam-
býlismanni, Sollu frænku og pabba,
sendi ég samúðarkveðjur, megi
minning hennar verða okkar leiðar-
ljós er eftir lifum.
Hönnu bíða vinir í varpa, sem von
er á gesti.
Ég kveð hana með virðingu og
þökk, síðustu samfundi okkar á ætt-
armótinu á Homafirði í júní sl. mun
ég einnig geyma með sjálfri mér.
Hvíli hún í friði.
Erna K. Ólafsdóttir
Það var síðla vetrar 1986 að Jó-
hanna Óskarsdóttir gekk í ITC deild-
ina Fífu. Þá var deildin nýlega stofn-
uð og við vorum flestar nýliðar í
félagsskapnum og margar okkar
ansi hikandi. Það var því mikið lán
fýrir okkur að fá hana til liðs við
deildina, því hressileiki hennar virk-
aði hvetjandi á okkur hinar og örv-
aði til dáða.
Hún var fædd í ljónsmerkinu og
má segja hún hafi verið dæmigert
ljón. Glæsileg, kjarkmikil, örlát, hlý
og áræðin. Éf eitthvað þurfti að
gera þá var það ekkert mál, bara
að takast á við það. Erfiðleikarnir
vom til að sigra þá. Það var aldrei
nein lognmolla á fundum með henni
og var hún ófeimin við að koma
skoðunum sínum á framfæri.
Jóhanna sat í stjóm Fífu, var
gjaldkeri og gegndi ýmsum öðmm
embættum. Hún kenndi þéss sjúk-
dóma fyrir ári er hvað skæðastur
er nú á tímum og svo marga hrífur
á braut langt um aldur fram.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Br.)
ITC deild Fífu.
Ástkær vinkona okkar, Jóhanna
M. Óskarsdóttir, er látin. Pétur, sam-
býlismaður Jóhönnu, hringdi föstu-
daginn 12. þ.m. og sagði mér þau
sorgartíðindi að Jóhanna hefði
snögglega fallið frá, þar sem þau
voru á ættarmóti á Húsavík. Ég á
erfitt með að trúa því að hún kæra
vinkona okkar sé horfrn en við hugg-
um okkur við það að nú líði henni vel.
Við Jóhanna höfum verið góðar
vinkonur á liðnum ámm og varla
leið svo dagur ef við vomm báðar
heima við, að við hittumst ekki eða
töluðum saman í síma.
Jóhanna var virt og elskuð af öll-
um sem þekktu hana. Hún var alltaf
vinaleg við alla og ekki síst elsku-
lega brosið hennar sem hlýjaði öllum
og er hægt að segja að Jóhanna
hafi verið vinur vina sinna.
Við unnum saman í verslun
Kvennadeildar Rauða krossins á
Landspítalanum og þar vann Jó-
hanna hjörtu allra með hlýhug og
elsku sinni. Einnig vorum við saman
í stjórn Norðfirðingafélagsins í
Reykjavík og allt vildi hún gera fyr-
ir félagið okkar. Hún bar hag þess
mjög fyrir bijósti og ég veit að mik-
ill söknuður verður á báðum þessum
stöðum vegna andláts Jóhönnu.
Við Jói munum sakna þessarar
ástkæru vinkonu okkar en um leið
minnast ánægjulegra samvera-
stunda bæði innan land og utan og
ekki síst þegar Pétur og Jóhanna
gistu hjá okkur í sumarbústaðnum.
Þar áttum við margar góðar stundir
saman.
Við viljum senda innilegar samúð-
arkveðjur til allra ættingja. Pétur,
við Jói sendum þér samúðarkveðjur
okkar vegna andláts elskulegrar
sambýliskonu. Einnig dætmnum
flórum og ástvinum þeirra sem nú
sjá á eftir elskulegri móður sem elsk-
aði þær svo mikið og ekki síst barna-
börnunum sem hún vildi allt gera
Jóhanna Einarsdóttir,
Drangsnesi - Kveðja
í dag fer fram útför frænku okk-
ar Jóhönnu Einarsdóttur. Jóa fædd-
ist 15. apríl 1930 á Drangsnesi í
Kaldrananeshreppi, Strandasýslu,
og _var yngst fjögurra systra.
Á uppvaxtarárum Jóu var skóla-
ganga ekki mikil, aðeins þijú ár frá
10-13 ára aldurs, og fór kennsla
fram hálfan veturinn. Þrátt fyrir
þessa stuttu skólagöngu var ýmis-
legt sem lærðist í lífsins skóla og
hafði Jóa þegar á unga aldri fengið
áhuga fyrir kvæðum og gerð handa-
vinnu sem hún lærði af þeim sem
eldri vora. Árið 1947 fór Jóa á
Húsmæðraskólann á Löngumýri og
var þar tvo vetur, síðari veturinn
lagði hún sérstaka stund á vefnað
og í kennaraforföllum tveim ámm
síðar var hún fengin til að annast
kennslu í vefnaði við skólann.
Áhugi hennar var þó ekki aðeins
bundinn við þessa hluti. Hún hafði
áhuga á öllu lífí og ófáar voru ferð-
irnar til að huga að lömbum á vor-
in eða annast fuglsunga sem ein-
hveija umönnun þurfti. Þá áttu
börnin ekki síður hug hennar og
ailtaf var hún tilbúin til að taka þau
með sér er hún gekk á milli staða
eða að gefa sér tíma til að segja
þeim sögur. Enda lagði hún alltaf
áherslu á að börnin væm dugleg
við að læra vísur og taka eftir því
sem við þau var sagt.
Jóa stundaði vinnu í frystihúsinu
á Drangsnesi, en einnig fór hún í
burtu til að vimía á síldarvertíðum.
Þessi ferðalög þóttu mikil á þessum
tíma þar sem ferðast var með
strandferðaskipinu, en ekki ekið á
milli landshluta á fáum klukku-
stundum eins og gert er í dag.
Jóa flutti frá Drangsnesi 1966
og settist að í Reykjavík. Sama ár
hóf hún vinnu í Trésmiðjunni Víði
og starfaði óslitið þar til trésmiðjan
hætti starfsemi. Á þessum vinnu-
stað naut hún samveru við starfsfé-
laga sína og mikið hafði hún gaman
af öllum þeim vísum sem gerðar
voru en einnig var oft vitnað í gömlu
skáldin og var hún vel heima í þeim
öllum.
Eftir að trésmiðjan hætti fékk
Jóa vinnu í Prentsmiðjunni Odda
hf. og átti hún ekki síður góða daga
þar með samstarfsfólkinu. Þarna
var hún líka komin í návist við
annað áhugamál sitt sem voru bæk-
ur og allur sá fróðleikur sem þær
höfðu að geyma.
Hún var ávallt tilbúin til að að-
stoða og hjálpa eftir því sem hún
gat og kom það einnig fram ef
hennar var þörf við vinnu. Þrátt
fyrir að vinnudagur hennar væri
oft langur hafði hún alltaf tíma til
að hafa samband við fjölskylduna
og fá að vita hvernig allir hefðu
það, þó voru börnin henni ávallt
efst í huga en einnig vildi hún fá
að vita um aflabrögð hjá þeim sem
vom á sjó. Ekkert viðkomandi fjöl-
skyldunni var henni óviðkomandi
og fram á síðustu stundu spurðist
hún fyrir um hvernig börnin og
aðrir hefðu það.
Eftir að foreldrar okkar, Ingunn
og Guðjón, fluttust frá Drangsnesi
og suður með sjó urðu ferðir Jónu
fleiri til þeirra og eyddi hún gjarnan
helgar- og sumarfríum sínum með
þeim.
Alla tíð höfðu þær systur verið
miklar vinkonur og kom það ekki
hvað síst fram síðasta árið er Jóa
dvaldi hjá systur sinni milli þéss sem
hún fór í sjúkrameðferð inn á spít-
ala. Jóa hafði alla tíð verið heilsu-
hraust þar til sá sjúkdómur er leiddi
til dauða hennar gerði vart við sig.
Þegar vitað var hversu alvarlegur
sjúkdómur hennar var kom einnig
vel í ljós hversu trúuð hún var.
Sálmabók og biblíuna hafði hún
lesið mikið eins og aðrar bækur og
hafði hún á orði að hvers gæti
maður óskað sér frekar en að fá
að lifa góðu lífi eins og hún hafði
gert og fá síðan að deyja og nálg-
ast alla þá dýrð sem framundan
væri.
Þann tíma sem hún dvaldi á sjúk-
rastofnuninni hafði hún oft á orði
hvað starfsfólkið væri gott við sig
ög að aldrei væri hægt að fullþakka
það.
Við kveðjum nú Jónu frænku
okkar með hlýju og þökk fyrir allt
sem hún hefur verið okkur og fjöl-
skyldum okkar í gegnum árin og
fyrir og vora henni svo mikill gleði-
gjafi.
Elsku vinir, megi Guð styrkja
ykkur öll og varðveita.
Ólöf Hannesdóttir
Þegar dauðinn kveður dyra,
staldra menn við, velta fyrir sér
lífínu og lífshlaupi einstakling-
anna. Það gerist einnig nú, er fyrr-
um starfsfélagi okkar á pósthúsinu
á Keflavíkurflugvelli, Jóhanna
Óskarsdóttir, hefur kvatt þennan
heim.
Þó Jóhanna yrði ekki gömul
kona, fékk hún margt að reyna í
sínu lífí og um margt var hún stór-
brotin kona. Aldrei heyrðist hún
kvarta, þó oft hafi eflaust verið
ástæða til, því áður en dætumar
uxu úr grasi varð hún ekkja og
varð ein fyrirvinna heimilisins.
Aðdáunarvert var samband hennar
og dætranna, betri vinkonur em
vandfundnar.
Jóhanna var góður starfsmaður,
rösk til vinnu og dugleg og mætti
vel. Hún hafði skoðanir á málefn-
um og stundum gustaði af henni,
en gleðin var ríkur þáttur í fari
hennar.
Við fyrram vinnufélagar Jó-
hönnu þökkum fyrir að hafa feng-
ið að deila með henni vinnu og
gleði og vottum ástvinum hennar
samúð okkar. Megi algóður Guð
blessa minningu hennar og hugga
ástvinina alla.
Samstarfsfólk Pósts og
síma KFV
í dag verður kvödd elskuleg
frænka mín Jóhanna Óskarsdóttir
eftir tæplega árs baráttu við erfiðan
sjúkdóm. Ekki átti ég von á að kall-
ið kæmi svona fljótt, þar sem ég var
nýbúin að hitta hana hressa og káta.
Eins og allir vita er þekktu frænku
mína bar hún ætíð höfuðið hátt
bæði í sorg og gleði. Hún var bar-
áttukona hún frænka mín, enda var
hún vel virk í líknar- og félagsstörf-
um fram á síðasta dag.
Þegar ég kom hingað suður fyrst
til náms 1973 mynduðust strax
traust og góð vináttubönd á milli
okkar frænku minnar og var hún
mér alltaf innan handar í öllu ef
með þurfti og hefur það haldist allar
götur síðan. Ég vil þakka frænku
minni samfylgdina og alla þá góðu
strauma sem frá henni komu. Megi
góður guð varðveita hana og minn-
inguna um þrautseiga og góða konu.
Elsku Pétur og stelpumar og allir
sem eiga um sárt að binda, Guð
gefí ykkur styrk í sorg ykkar, við
munum öll halda minningunni um
yndislega konu í hjörtum okkar.
Hvíli hún í guðsfriði.
Ragna
biðjum góðan Guð að blessa minn-
ingu hennar.
Guðríður, Erna og Kolbrún.
í dag er jarðsett ömmusystir
okkar, Jóhanna Einarsdóttir frá
Drangsnesi, eða Jóa frænka eins
og við systkinin kölluðum hana allt-
af. Eftir baráttu við alvarlegan
sjúkdóm fékk hún kallið og hvarf
á annað tilverustig. I okkar huga
verður Jóa frænka samt alltaf hjá
okkur og eigum við oft eftir að
minnast hennar.
Jóa frænka dvaldist oft á heimili
foreldra okkar og ömmu og afa í
Garðinum og var hún okkur sem
besta amma. Hún las fyrir okkur
og sagði okkur sögur af lífinu heima
á Ströndum. Jóa var afar hjálpsöm
og mátti ekkert aumt sjá. Hún lagði
rækt við trú sína og deildi henni
með okkur systkinunum. Alla sína
ævi vann Jóa erfiðisvinnu og missti
vart dag úr. Enda voru það hennar
orð að það væri ekki mikið að vera
veik í eitt ár eftir að hafa lifað sex-
tíu heilbrigð ár.
Við munum sakna elsku Jóu en
vonandi verða hennar góðu lífsvið-
horf og skoðanir okkur til eftir-
breytni og hafa áhrif á okkar líf.
Blessuð sé minning hennar.
Ingunn, Óli Pétur
og Stína Lóa.