Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 34

52
er stormurinn h&Izt. Afþví meíra skrið kom á
við jietta, sigldist okkur betur og flatti minna,
og náðum við vel fyrir nesið, og var þetta út-
norðurtángi Hjaltlanz. Var nú ekki framar hætt
við, að okkur mundi hrekja uppá land. Hvurnig
hinu skipinu hefir reítt af, vitum við ekki; enn
því að eíns hefir jrað komist af, að kostur haíi
verið á að snúa við og ná fyrir suðvesturtá eýar-
innar. Hinn síðasta daginn gjörði veðrið miklu
harðast þegar áleíð. Hristust so siglutren, sem
í sundur mundu skakast, og mundi jrað eí stætt
veður á landi. Hefi eg aldreí sjeð þvílíkt haf-
rót, og kváðust stýrimenn ekki sjá, hvurnig smá-
skip fengju J>að aflrorið. Virtist mer so sem eg
mundi aldreí hætta mer frainar milli landa, fyrst
slíkt gæti aðborið um mitt sumar. Sömu dag-
ana gjörði kafaldshrið á Islandi, og hefir veðrið
án efa náð allt til Danmerkur. Nú varð að taka
niður öll segl og láta hrekja, og hekk ekki eptir
neina eínn bleðill apturaf aptasta siglutre, til að
halda framstafni beínt í vindinn og öhlurnar.
Undraðist eg nú hvað skipið fór vel að, Jiví
J»að lá úr því rett sem kyrt, og varðist so ágæt-
lega, að valla gaf neítt á, og dreíf að eíns
nokkur fet apturábak uudan hvurjum sjó, sem
áreíð að framan. Var (tað mikilvæg sjón að horfa
á allt [>etta. J)ykja letti-snekkjur (Corvetter)
beztar í sjó að leggja af öllum herskipum, enn
ekki eru [iær eíns hraðar í ferðum, eða næmar
til beíti-siglínga, og in stærri skipin. Mer er