Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 15

33
okkar Gerrikson), erkibiskup frá Uppsölum, sern
varcf að láta sauma sig í poka og kasta x Brú-
ará (1432). Guðliræddir menn hafa Islendíngar
aldreí orðið; enda konuriiar heldu lengi heíð-
ínglegri þrjózku og harðlyndi; aptur ríkti páfa-
leg hjátrú, sem mest mátti verða, og kyrkjusið-
anna gættu menn nákvæmlega.
Rliklu betur kristninni blómguðust vísindin.
Fólkið var sólgið í nýúngar, og Jxótti gaman
að segja frá jxeím aptur. J>að sem opt og eín-
att var frásagt var seínast fært í letur, og jþá
var Jað saga, sem í eínföldu og líflegu máli
sagði frá afreksverkum feðranna í Danmörku, Nor-
egi ellegar á Islandi. J)essar sögur lásu jafnt
hærri sem lægri; rnargur mun eínnig hafa tekið
ser andlega bók í hönd; bezt þótti Lilja*, krist-
ileg drápa eptir Eýsteín inúnk á 14ílu öld. Að
vísu kom sá tími, að menn höfðu hvurki þrek
til að framkvæma ne laungun til að vita, enn þó
voru inar fornu bækur lesnar og skrifaðar opt
upp, þartil rneír enn 500 árum eptir kristniboð,
að trúarbót Luthers náði til Islanz, og aptur fór
að verða þar sögulegt.
J>að voru og í þetta skipti innlendíngar,
sem konru heím úr Danmörku og fóru að boða
* Frekari ávísmi um þetta nafnfræga kvæði, sem
verðskuldar eptirtekt allra guðfræðínga, og var so mik-
ils virt, að margir lásu það jafnaðarlega eínsog trúar-
játníng eða faðirvor, er að finna í 3ja parti innar ís-
lenzku kyrkjusögu eptir Finn Jónsson.
3