Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 45

63
gjáar, þótt hátt væri. Vannst seínt ró'ðurinn, og
sáu meun brátt, a(T dvöl inundi á ver(Ta, um |ia(T
kæmi til Reýkjavíkur, ef ekki iniðaði betur;
lögðu |iá upp árar, enn skutu akkeri til grunns,
og láum við þar út á lirauni um nóttina. ^ótti
hafnsögumanni mjög seínka, er hann hvurki kom
að kvöldi, ne að morni so snemma sem ratljóst
virtist. Atöldu menn hann harðlega fyrir hjrðu-
leýsi og dugnaðar; fannst mer og eg ekkert
geta sagt konum til afbötunar. Enn öllum rann
þeím reíðin, er hann loks kom siglandi á kænu,
sein aungvuin sýndist fær að fleýta á sjó, og
liann þaráofan kvaðst hafa legið úti alla nóttina,
að leíta okkar, enn ekki getað fundið. Helður
þóttu mer þessir fyrstu landar inínir óframir, nið-
urlútir og dauflegir. Vil eg þeír menn, sein
fyrstir eíga að taka móti gestuin frá íinsum lönduin,
seu hreífir og spræklegir, og láti á sjá, að þeír
þjkist ekki minni menn fyrir ser enn hásetar, er
á skipunum eru, sem þeír koma að leíða til hafna.
Vera kann saint, að húngur og vosbúð uin nótt-
ina hafi í þetta sinn gjört nokkuð um. Lofuðu
þessir mjög prinzinn, kváðu hann liafa gert ser
um það mikið far, að kynna ser landið og lanz-
fólkið, og rnundi þó hvurtveggja gjörr kunnugt
orðið, hefði liann minna þurft að lilýða annara
sögusögn. Letu þeír og mikið yfir örleík hanns
í útlátum — enda hættir alþýðu til að ineta alla
mannkosti eptir þessum eína hlut; eru peníngar
það, er þeíin gengur rnest í augu, vilja helzt