Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 50

1
68
verða. J)ó fanust mer miklu minna bera á feg-
urð og ágæti bæarins þegar eg sá hann, enn eg
hafði gert mer í hugarlund. Lanzlaginu er þannig
háttað, að þar gæti verið dá-snoturt kaupstaðar-
korn: á fleti milli sjáfar og stöðuvatns með grænum
holtum beggjamegin; enn fyrst og fremst býður
kotajjyrpíngin, sem liggur allt um kríng, af ser
staklegan óþokka. J)ó eg mætti muna eptir
hvurnin ástóð, lá mer samt við að íinna til sjó-
sóttar þegar eg kom í land, og þó miklu fremur
þeím sem með mer voru, því þeír urðu öldúngis
hissa og spurðu hvaða rústir þetta væru, og
hvurju það gegndi? Aldreí gerði Hoppe betra
verk á dögum herveru sinnar, enn þegar hann let
taka niður Arnarhól; þar er nú græn þúfa og
sönn bæar-prýði að. Nú eru aptur kotin að
fjölga uppí holtunum, að saina skapi sem húsin
á fletinum. Væri nær að úthluta þeím, sem þurra-
búðir vilja reísa þar í nánd, svæði eínhvurstaðar
við sjóinn öllum samt, so þaraf mætti verða fiski-
manna-þorp, sem minni væri óprýði að. Sýnist
mer þeír, sem slóra so margan dag hvurt sem er,
og eru að slabba um strætin með hendur í vösum,
eða styðjast frammá búðarborðið í brennivíns-
sníkjum, ekki vera ofgóðir til að aka þángað
steínum til bæagjörðar. Enn ekki er heldur full-
nægt fegurðarinnar kröfum í bænum sjálfum: nýu
húsuuum er lirófað upp öldúngís í blindni, án
nokkurrar aðgæzlu á því, livað laglegast se, eða
haganlegast verði síðarnleír þegar þrengjast fer.