Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 17

35
höggnir þrír saman, og næsta vor drápu Norð-
língar í hefnd nokkra og tuttugu Dani. Uppfrá
þeím tíma hafa lútherskir biskupar hjálpast að
við veraldleg yfirvöld í iandinu, að eýða páfa-
dóminum, og ekki leíð á laungu áður horfnar
voru allar hanns menjar.
Fólkið, sem þessir viðburðir hafa gerst á
meðal, er í raun og veru enn í dag eínsog það
hefir verið so að öldum skiptir. Kristninni bregð-
ast aldreí, hvar sem hún er boðuð, trúir áháng-
endur, og aldreí fer hjá J»ví, að hún hrífi á liina fyrir
Íþessa menn; og her hefur hún að vísu blíðkað
hjörtun, so að jiað er liætt að þikja skemtun og
sómi að myrða menn; þó er enn auðsjeð, að Is-
, land er bygt af sonum þeírra feðra, er gáfu ser
virðínganöfn eptir manndrápunum, sein þeír höfðu
framið. Islendíngar þykjast ennþá af * ad líkjast
landinu sem þeír byggja, og standa óumbreíttir í
blíðu og stríðu, eínsog kletturinn, hvurt sein
liann er roðinn af sól eða Iaminn af regni. J)ó
Jiað sjóði í þeíin, mun eínginn sjá það á and-
litinu, eða í látum þeírra, fyrr enn í því vetfángi
reíðin brýzt fram, enda geta þeír þá orðið voða-
legir. Eínsog þeír eru stöðugir og þolgóðir,
hvurt sem þeír eíga að liggja á sjónum tvö eða
þrjú dægur, og smakka ekki annað enn blöndu,
ellegar ferðast yfir fjöll og ár í bleýtu og stormi;
eíns geýrna þeír með sarna Jneki serhvurt áhrif,
Útl.
* eíusog vera byrjar.
3'