Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 12

kalla má, fyrir alla sína mæðu og fyrirhðfn.
Margur dugandi ínaður, sein á eríitt’uppdráttar,
verður J>ví að hafa sig undanþeginn, J)ó J)að
hvurki komi til af leti ne hugsunarleýsi á almenn-
íngs J)örfum. Enn við J)essu verður ekki gjört
að sinni, nerna ef hrepparnir gætu J)að sjállir.
Höfundurinn hefur talað við skynsaman hónda-
mann, sem sagðist álíta J)að skyldu Jieírra bænd-
anna, að skjóta saman handa hreppstjóruin sínum,
so Jieír fengju nokkur laun, J>ó Jieír gætu ekki
orðið skaðlausir. Ef Jiessi maður, eða eínhvur
annar, bæri J>etta máL upp á jvíngi, og legði
J>að undir úrskurð sinna felagsbræðra, j)á væri
gaman að vita hvurnig tekið yrði undir jrað.
Efað, til dæinis, eínhvur gjörði j)að frumvarp:
að auka-útsvarið væri hækkað, so lireppstjórinn
gæti fengið 10 eða 20 dali urn árið, án J>ess
fjársjóður sveítarinnar liði nokkurn halla af j)ví,
eða K að Jiessum 1 ítilfjörlegu launum væri jafnað
niður á hreppinn af tveímur bændum og jieím
presti, sein vanur er að semja reíkningana með
hreppstjóra, j)á væri gaman að vita livurnig
bændur tækju undir J)að. Verið gæti menn fell-
ist á j)etta eínhvurstaðar, og er Jíá eínginn efi á,
að yfirvöldin samþyktu J)á gjörð, og lofuðu
bændum að launa sjálfir hreppstjórunum. Enn
J)á yrði um leíð að gera J)að að skilyrði, að
bændur mættu sjálfir kjósa hreppstjórana, og
velja upp aptur á 3Ja eda 4ra ára fresti, so jieír