Æskan - 01.12.1972, Síða 71

in eru,“ hélt hann áfram. ,,Þa5 er af því,
að þá fæddist Jesús, mamma og pabbi
hafa sagt mér það. Og þess vegna höfum
við jólatré og gefum jólagjafir í kvöld.“
Maðurinn sagði ekki eitt einasta orð, en
eitthvað varð hann nú skrýtinn ( framan,
fannst Óla. ,,Ég er að fara með svolítið
af smákökum til hennar Önnu,“ sagði þá
Óli og bjó sig til að halda áfram.
„Jæja, hún er þá ennþá lifandi," sagði
maðurinn.
„Já, já, hún er vel lifandl," sagði Óli.
„Ég fer til hennar næstum því á hverjum
degi.“
Síðan flýtti Óli sér, og Anna gamla varð
svo glöð, þegar hann og Toppur komu.
„Geturðu ekki sagt mér einhverja jóla-
sögu,“ sagði Óli. „Það hafa alllr heima
svo mikið að gera, og ég má hvergi vera.
Og svo datt mér I hug að fara til þín, þú
kannt svo margar sögur."
Anna kom sér vel fyrlr og fór að segja
frá:
„Þegar ég var ung, átti ég svona lítinn
snáða eins og þig. Þú getur rétt ímyndað
þér, að hann, alveg eins og þú, hlakkaðl
til jólanna. En þegar hann var orðinn stór,
fór hann að heiman. Og hann kemur lík-
lega aldrei heim aftur. Daglega bið ég Guð
um að senda mér drenginn minn heim aft-
ur, ég vona fastlega, að mér verði að trú
minni og hann komi heirn."
„Er drengurinn þinn orðinn fullorðinn?"
spurði Óli.
„Já, hann er orðinn fullorðlnn,“ svaraði
Anna, „en það er ekki víst, að ég myndi
þekkja hann aftur eftir öll þessi ár.“
„Það er maður hérna fyrir utan,“ sagði
Óli, „kannski er það hann. Ég skal strax
sækja hann.“
Og áður en Anna gat svarað, var ÓIi þot-
Inn á dyr og Toppur á hæla honum út að
hliði. Anna horfði á eftir drengnum. Hvers
konar írafár var nú þetta! Það sem þessum
börnum gat dottið I hug. Hann, sem alltaf
var vanur að gefa sér svo góðan tíma,
Þegar hann heimsótti hana. Eftir smá-
stund sá hún, hvar Óli kom til baka I
fylgd með manni, og hélt Óli I höndina á
honum og leiddi hann.
Þegar þeir komu inn úr dyrunum, fór
Anna að gráta og gat rétt stunið upp:
„Velkominn heim, drengurinn minn."
Þegar Óli heyrði, að Anna sagði drengur
við fullorðinn mann, hugsaði hann með sér:
Já, það er satt, Anna er orðin gömul, þeg-
ar hún segir „drengur" við fullorðinn
mann.“
Þeir hlupu heim eins fljótt og þeir gátu,
Óli og Toppur. „Mamma!" kallaði Óli um
leið og hann kom inn úr dyrunum: „Nú er
Anna orðin mjög gömul. Hugsaðu þér,
hún sagði drengurinn minn við ókunnugan
mann, sem ég rakst á við hliðið, og ég
varð að leiða hann til hennar. Hugsaðu þér,
drengurinn minn við ókunnugan mann,
sem er eins gamall og hann pabbi. Og svo
er hann I görmum og með skegg, og
óhreinn."
„Hvað ertu að segja, barn,“ sagðl
mamma.
„Ég mætti þessum manni, þegar ég
fór til hennar Önnu. Hann stóð við hliðið,
og þegar hann heyrðl, að ég væri að fara
til hennar með kökur, þá spurði hann mig,
hvort hún væri lifandi. Og svo sagði Anna
mér, að hún hefði einu sinnl átt dreng
eins og mig, en hann hefði farið frá henni
og aldrei komið aftur heim. Og svo sagði
ég Önnu, að það stæði maður útl á veg-
Inum, og kannski væri það hann.“
Mamma brosti I gegnum tárin. Hún þekkti
vel þetta sögu, og væri það svo, eins og
Óli sagði, að sonurinn værl kominn, þá
væri það örugglega bezta jólagjöfin, sem
Anna gæti fengið.
„Jólagjöf!" sagðl Óli undrandi. „Það er
nú ekki hægt að pakka inn fullorðinn mann
og leggja hann inn undir jólatréð."
Allir fóru að hlæja að þessu. „Nei, það
er nú satt." sagði stóri bróðir, „en Anna
er jafnglöð yfir að fá drenginn sinn svona,
eins og ef hún hefði þurft að pakka utan
af honum umbúðirnar."
Þetta skildi Óli.
„Já, Óli minn, nú hefur þú hjálpað til að
kveikja jólaljósið fyrir hana Önnu gömlu,
og það á sjálft jólakvöldið," sagði mamma.
Óla fannst nú þetta undariegt tal hjá
fullorðna fólkinu. „Hvernig var hægt að
kveikja Ijós án þess að hafa eldspýtur?"
varð Óia að orði.
„Þú getur nú litið inn til Önnu á morgun,
þá færðu eflaust skýringu á þv(,“ sagði
mamma.
Óli var ákaflega hamingjusamur um
kvöldið, og þá sérstaklega yfir fallegu
járnbrautarlestinnl, sem stóri bróðir hafði
gefið honum. Hann hugsaði mikið um það,
hvort Anna gæti nú verið eins glöð og
hann yflr jólagjöfinnl, sem hún hafði fengið.
Daginn eftlr fór Óli til önnu. Það var
alveg satt, ókunnugi maðurinn var sonur
hennar, sem var kominn heim eftir öll þessl
ár. Nú var hann búinn að raka sig og þvo
og kominn I hrein föt. Hann brosti við Óla.
Hann var bara svo góðlegur og einnig glað-
ur. Óla fannst hann lika geta verlð það,
hann var kominn heim til hennar mömmu
sinnar, og það á jólunum.
Að hugsa sér, að Óli hafði átt þátt I þess-
ari undarlegu og kærkomnu jólagjöf.
(Þýtt H. T.)
Leiðrétting við fréttir frá Akranesskátum
í SKÁTAOPNUNNI
Skátaskáli félagsins HÁKOT er I Leirár-
dal í Melasveit, en ekki við Akrafjall.
SKÁTAFELL er aftur á móti við Akrafjall.
69