Æskan - 01.12.1972, Qupperneq 26

Ammuninanna
og jólasveinarnir
Jónas
í Brekknakoti.
^^^a^yrir allmörgum árum komu — sem oftar og
víðar — tveir jólasveinar á barnasamkomu um
' ' jólin í Stykkishólmi og skemmtu sér um stund
með krökkunum. Þá sagði annar jólasvelnninn
^ þessa sögu:
Sagan, sem ég ætla að lofa ykkur að heyra, gerðist fyrir
mörgum, mörgum árum, og hún er alveg sönn.
Jólin voru að koma. Kirkjuklukkurnar hringdu frið og
fögnuð út um hvíta, fagra veröld, inn í glæstar hallir og
fátækleg hreysi.
Undir Ljósufjöllum stóð litla húsið þeirra Óla og Maríu.
I 13 ár höfðu þau búið þarna og alltaf verið ein í húsinu
sínu. Þau áttu engin börn. Óli hjó tré í skóginum á daginn
og átti nokkrar skepnur, en María var oftast heima og sá
um húsverkin.
Á kvöldin sátu þau svo oft við arineldinn, stundum þögul
og hugsandi, er þau horfðu á eltingaleik geisla og skugga
um gólf og veggi, meðan logarnir á arninum teygðu sig
upp eftir hvítum bjarkarbútum. Og bæði hugsuðu þau það
sama: Bara að við ættum hóp af litlum börnum, sem þannig
lékju sér í stofunni umhverfis eldinn okkar á kvöldin!
Katrín, grannkonan, átti 12 drengi, hrausta og fjöruga
stráka. Enda var hún roggin — fannst Maríu — er hún
gekk fram hjá gluggum hennar með hópinn, — roggin og
storkandi — fannst Maríu. Öfundin píndi þá barnlausu
konuna, en ekki varð það henni tii neinnar hjálpar. Að
öðru leyti var María bezta kona og Óli sómamaður.
—--------Hátt, hátt uppi f Ljósufjöllum bjó hinn voldugi
andi, Ammuninanna. Úr turni fskristallahallar sinnar sá hann
um heima alla. Hann vissi allt um hagi þeirra Maríu og Óia
og kenndi í brjósti um þau.
Þetta jólakvöld bjó hann sig sem förukarl, fór niður [
sveitina og barði að dyrum hjá þeim.
Hjónin tóku vel á móti gamla manninum, buðu honum
sæti við blossandi eldinn, færðu honum mat og drykk og
bjuggu honum mjúka sæng að lokum. En áður en hann
gekk til hvílu sagði hann:
„Þið hafið gert vel við mig, gamlan mann. Gull á ég ekki,
en eina ósk skuluð þið fá fyrir góðan greiða. Um hvað
viljið þið biðja?
Hjónin litu hvort á annað, og bæði hugsuðu víst það
sama. María sagði: ,,í 13 ár höfum við búið hér tvö ein,
og um hver jól, þegar klukkurnar f kirkjuturninum hljóma
fagnandi yfir fæðingu Jesú-barnsins, hef ég kropið og beðið
Guð að gefa mór son, já, 13 sinnum 13 í 13 ár! Gefið
okkur 13 sonu (þá ætti ég einum fleirl en Katrin, hugsaði
hún), þá skulum við vera ánægð. — En til hvers ætll sé
að biðja fátækan, gamlan mann um það, sem Guð hefur
ekki gefið?“
Þá reis karl úr sæti sínu, rétti úr bakinu og hristi af
sér tötrana. Og þar stóð hinn mikli andi, Ammuninanna,
í skfnandi klæðum og með kórónu af gulli — en reiðisvlp
— og sagði: „Víst get ég veitt ykkur bæn þína og skal
gera það, þótt hún sé fremur heimskuleg. Nóg væri þér,
og öllu heppilegra, að biðja um einn son og eina dóttur.
Eða hvernig ættir þú að ráða við 13 óstýriláta stráka? En
sjáum til, — takist þér að ala þá upp í guðsótta og góðum
siðum, munu þeir færa ykkur gleði og hamingju. En takist
það ekki, mun illa fyrir öllum fara. Við sjáumst aftur seinna."
Að svo mæltu leið hinn mikli andi upp um þakið á stof-
unni og alla leið upp í ískristallahöllina sína, þar sem
litlar álfameyjar í mjallarkjólum og með Ijómandi stjörnur
í gullnu hárinu dönsuðu kringum hásæti hans og sungu svo
yndislega, að gremja hans við Maríu hvarf með öllu. En
þau hjónin stóðu eftir með opinn munn og undrun í svip
yfir öllu: ummyndun gamla mannsins, og svo tali hans og
hvarfi upp um heilt þakið.
Og svo sátu þau við eldinn á ný og fannst þetta myndi
bara hafa verið draumur, en undarlegt var það þó.
En þegar þau vöknuðu næsta morgun bæði sáu þau og
heyrðu, að það var nú eitthvað annað en venjulegur draum-
ur, því að húsið þeirra kvað við af hrópum og hlátrum 13
drengja, tveggja til tólf ára. í dagstofunni stóðu rúmin
þeirra 13 í röð! Á stól við hvert rúm voru snyrtilega sam-
anbrotin föt hvers og eins.
f fyrstu voru hjónin hálfhrædd og vandræðaleg. En allt
í einu kallaði lítili, Ijóshærður snáði: „Mamma, mamma,
gefðu mér brauð, ég er svo svangur.“ Og svo taka fleiri
undir sama sðnginn. Einn klifrar upp á rúmgaflinn sinn,
teygir sig eftir mætti og hrópar: „Sjáðu, pabbi, hvað ég
hef stækkað mikið í nótt!“ En um leið steypist hann ofan á
gólf og fera að gráta. Þá finnst þeim báðum, Maríu og Óla,
sem þetta séu í raun og veru þeirra eigin synir, allir saman!
— Og nú varð gleði mikil í kofanum þeirra undir Ljósu-
fjöllum.
Svo liðu sex ár. Drengirnir fengu nóg að borða, uxu vel
og voru fjömgir. En þeir voru latir að læra, latir að vinna,
en hrekkjóttir og heldur slæmir strákar. Engum þótti vænt
um þá, nema Maríu og Óla. Þau sáu reyndar og heyrðu,
hvernig þeir voru, en ávítuðu þá sjaldan. Og þótt aðrir
væru að áminna þá eða skamma, dugði það ekkert, þeir
svöruðu þá illu einu.
Og nú leið enn að jólum. I rökkrinu á aðfangadaginn
voru drengirnir allir úti að leika sér. Árangurslaust hafði
mamma þeirra beðið þá að hjálpa sér að laga til, og búa
sig undir komu blessaðra jólanpa. Sumir þeirra létust ekkl
heyra, aðrir svöruðu bara ill.u.
Þá kom gamall maður og haltur röltandi eftir veginum.
24