Æskan - 01.12.1972, Side 60

Glæstir draumar
„Systkinin eru nú ekkert áfjáð í að fara þangað undir
eins,“ sagði hún og varp öndinni létt. „Þau skilja ekki,
hve mikið mig hefur langað þangað í öll þessi þrjátíu
ár. Bæði ættingjar og vinir hafa týnt tölunni allan þenn-
an tíma. Það eru svo margir þeirra dánir.“
„Ég skal segja yður,“ sagði Ríkarður við Möggu, „að
ég vildi verða læknir, en pabbi var því mótfallinn, og þá
lærði ég það, sem hann telur vera hagnýtast og gagnleg-
ast í þessum heimi, ég varð verkfræðingur. Nú, vélar
geta að vissu leyti verið eins og lifandi verur, en . . .“
— Mér er ofaukið hér, hugsaði Tim, og svo smaug liún
fram í eldhúsið og sýndi Önnu hringinn.
„Ojæja, eitthvað gagnlegra hefðu þau nú víst getað
fundið, en fallegur er hann. En nú er ég hrædd um, að
þú verðir að gæta þín að glopra honum ekki niður og
týna honum,“ sagði Anna hlýlega. „En nú skaltu fara
inn aftur. Þú ert bara fyrir mér hérna.“
„Anna, ég er alls staðar fyrir. Enginn þarna inni segir
aukatekið orð við mig. Magga og Ríkarður og María
voru áðan að tala um söfn og leikhús og svo tóku þau
til að rausa um störf sín. Hann er verkfræðingur og hún
vinnur, held ég, eitthvað við bókasafn, líklega einhverja
þurra vísindastofnun. Mín saknar enginn þarna inni...
nei, láttu þetta vera, ég ætla að hjálpa þér til að þvo
uPP-“ ,ÆL
„Hættu þessu, Tim, það er synd að hæðast að fólki og
herma eftir því. Guð getur refsað manni með því að láta
mann verða eins,“ sagði Anna og átti þó erfitt með að
verjast hlátri.
„Nei, Anna mín, þetta telurðu mér nú ekki trú um.
Það væri skrítið, ef ég gleymdi mínu eigin móðurmáli
og andlitið á mér yrði eins og tungl í fyllingu, að ég tali
nú ekki um skjáina. Gáfuð hlýtur hún að vera, og það
sakaði ekki, þó að ég fengi agnar ögn í viðbót af' þeirri
vöru. — Anna, ég hef ekki viljað segja mömmu peitt frá
því, en skrifstofan, sem ég vinn í, fer víst í hundana. Það
voru allir að hvíslast á um það í dag.“
„Ósköp eru að heyra þetta!“ sagði Anna dauðskelkuð,
en bætti svo huggandi við: „Þetta lagast, Tim. Þú ert
ung og dugleg, og það er víst margar betri stöður að fá
en þessa, sem þú hefur haft. Þetta hefur eiginlega verið
mesta vesaldarstaða, svo að ég segi eins og mér finnst.“
„Ó, Anna, af hverju fæ ég ekki að læra að leika? Ég
er viss um . ..“
„Já, maður þykist nú vita svo margt, áður en maður
er búinn að slíta barnsskónum, skal ég segja þér, Tim.
Mér þætti gaman að vita, hvað margar ungar stúlkur nú
á dögum eru lausar við þá grillu, að þær séu skapaðar
til þess að verða ný Greta Garbo, og ekki væri síður gam-
an að vita, hve margar fara í fötin hennarj Ekki ein af
trilljón, skal ég segja þér. Þó að þú getir hermt eitthvað
eftir og verið með einhver skrípalæti, þá er ekki þar með
sagt, að þú getir leikið. En svo þarftu ekki að láta svo
flónslega, að þú vitir ekki, af hverju þú fékkst það ekki.
Þú veizt, að það var mest vegna þess, að ekki voru ráð
á því.“
„Peningar!" Tim tyllti sér á eldhúsborðið á meðan
hún var að þerra af glerskál. „Þessir peningar!"
„Oo, láttu vera að spottast að þeim. Þeir eru góðir þeim,
sem hafa nóg af þeim, en það er enginn vandi að tala
fyrirlitlega um þá, þegar buddan er tóm. — Þú kannast
víst við söguna um refinn og vínberin?"
„Já, en Anna, hugsaðu þér, að standa á leiksviði og
lifa sig inn í sorgir annarra og gleði!“
„Mér finnst nú, að flestum nægi þeirra eigin sorgir,“
nöldraði Anna, „og þurfi ekki að óska sér, að þeir standi
uppi á leiksviði í ryki og skít, hálfstrípaðir og málaðir
og reyni að ímynda sér, að þeir séu einhver Ótelló eða
ég veit ekki hvað.“
58