Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 33

Var eg jafnan uppá þiljum, þegar á fótuin gat
vericT, því nicTur í skipi var mjög ógurlegt. HeýrcTi
valla mælt mál fvrir hrikti og sucTu, og gliffnucTu
rengiirnar og máttarbjálkarnir so hvacT frá cicTru,
acT víða þar sem ácíur fell sainan mátti stínga
fíngri milli, þegar skipið tók dífurnar. Gaf og
somikicT vatn innúm þilfaricT, acT valla var vært í
nokkru rúmi fyrir leka; enda varcT fáum vel rótt
a<T sofa. Stóð vecTur þetta í 6 dægur, og vannst
ekkert áleícTis. Altaf var beítt í króka, og so
mikið uppí vecTrið sem orðið gat, til þess að
skipið gæti betur varist áföllum. Mátti í hvurt
sinn, er snúa þurfti, bleýpa skipinu undan, og
so stýra uppí annarsvegar, enn beíta ekki beínt
uppí veðrið, eínsog venja er. Hekk og optast
ekki neina eítt segl á hvurju tre, enn þó so lágt
og rifjað sem orðið gat, og so var liásetum lítið
um að fara uppí reíðann, að eg heýrði þá opt
lieíta á guð x liljóði, er þess mundi viðþurfa.
Fór þó bvur er búinn var, og tíndist eínginn.
Eínn daginn rak okkur að feíkna stóru kaupskipí
þrísigldu, er stefndi í söinu átt. Flatti það í
ákafa, og varð að halda bálfri átt Qær vindstöðu
enn við, so þegar við komurn stafni í útnorður,
gat það vart stefnt til norðurs. Jjurftum við
og alls þess með er við höfðum betur, því
skömmu síðar grilltum við til lanz norður og
austur af okkur, og skammt í burtu. Var þá til ráðs
tekið, að hleýpa niður stóra seglinu á miðsiglu,
þó við sjálft lægi, að skipinu væri það ofboðið,