Fjölnir - 02.01.1835, Page 31

undir, mer hafði |)ar allt að óskum gengið, og
ferð mín var orðin betii enn eg hafði ætlast til,
er hún var stofnuð í fjrstu. Stundum flaug; mer
líka í hug, að eg væri nú að kveðja veröldina
og allar hennar glaðværðir, og lá við það kæmi
inn hjá iner nokkrum kvíða. J)ó yfirgnæfði gleði-
tilfinníngiu allar aðrar, eínsog vera bar. Eg var
búinn að Ijúka af í Danmörku flestu því, sem
eg hafði í öndverðu ætlað mer að gera þar, og
ínátti vel við una, að komast heíin, Jiví ætíð
hafði það verið mín fyrirætlun, og eg var sann-
færður uin, að Islendíngar geti liaft það lieíina
hjá ser flestallt, sein hygginn maður gengst fyrir,
og að fár söknuður er sárri, enn söknuður ætt-
jarðar sinnar, æskuvina og ættíngja, og allra
þeírra liluta sem tegja hvurn Jiángað sem liann
er fæddur, og hefir alið æsku sína.
Við höfðum mótbyri, og urðum að beíta,
og máttuin ekki lengra komast enn útað Hels-
íngja-eýri (Háleýri). J)ar var lagzt við akkeri um
nónbilið; láuin við þar um kyrt þennan dag allan
og liinn næsta dag, og fjöldi annara skipa. Veður
var hið fegursta: heíðríkja, lítill norðan-gustur
og megn hiti. Höfðu inenn íinislegt ser til skemt-
unar, og leku hásetar við hvurn sinn fíngur, slóu
hljóðfæri, dönsuðu og súngu sem bezt gátu þeír.
Hefir mer aldreí betur skilist, eður meíra fund-
ist til þess sem Evald kveður: Modtag din Ven
som uforsagt, enn þegar þeír allir í eínu hljóði
ávörpuðu sjóinn með þeíin orðum, og inátti það