Morgunblaðið - 21.11.1998, Page 55

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 21. NÓVEMBER 1998 5%
MINNINGAR
ARNOR
SIGURÐSSON
9.3. 1945, gift Jóni
Benedikt Björns-
syni, f. 20.3.1947. 2)
Sveinn Tumi, prent-
smiður á Laugar-
bakka, f. 3.3. 1949,
kvæntur Aslaugu
Ásgeirsdóttur, f.
4.5. 1946. Börn
Stefaníu og Jóns
eru Uggi, f. 4.5.
1967, og Halla, f.
7.8. 1973. Uggi á
soninn Egil, f. 4.7.
1997, með Ástu
Kristínu Hauksdótt-
+ Arnór Sigurðs-
son fæddist á
ísafirði 1. mars
1919. Hann lést í
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 14. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar Arnórs voru
Sigurður Sigurðs-
son, sýslumaður í
Skagafirði, f.
1887 í Vigur í Isa-
Qarðardjúpi, d.
20.6. 1963, og kona
hans Guðríður Stef-
anía Arnórsdóttir, f.
15.4. 1889, d. 14.6.
1948. Önnur börn þeirra eru: 1)
Margrét Þórunn, f. 4.5. 1915, d.
23.5. 1994. 2) Sigurður, f. 29.10.
1916, d. 1.12. 1996. 3) Stefanía
Guðríður, f. 5.1. 1918, d. 12.7.
1993. 4) Stefán, f. 5.10. 1920, d.
8.2. 1993. 5) Hrólfur, f. 10.12.
1922. 6) Guðrún Ragnheiður, f.
25.7. 1925. 7) Árni, f. 13.11.
1927. 8) Snorri, f. 15.4. 1929.
Arnór kvæntist árið 1943
Guðrúnu Sveinsdóttur, f. 30.3.
1922, d. 24.7. 1981. Guðrún
vann lengst af við afgreiðslu-
störf á Sauðárkróki. Foreldrar
hennar voru Sveinn Ögmunds-
son, prestur í Þykkvabæ, f. 20.5.
1897, d. 1.10. 1979, og Helga
Sigfúsdóttir, f. 30.6. 1903, d.
23.5. 1935. Arnór og Guðrún
eignuðust tvö börn. Þau eru: 1)
Stefanía, þýskukennari við
Menntaskólann í Kópavogi, f.
Nú er Arnór Sigurðsson, mágur
minn, genginn á vit feðra sinna. Ef-
laust hefur hann fengið góðar mót-
tökur. En við sem eftir sitjum sökn-
um vinar í stað. Ég ætla að tína
fram nokkur minningabrot frá
kynnum mínum af honum. Árið
1952 kom ég til Sauðárkróks með
lítinn son minn. Dvöldum við þar í
eitt ár. Sigurður Sigurðsson sýslu-
maður, tengdafaðir minn, bauð mer
að vera. Hann var þá orðinn ekkju-
maður fyrir nokkrum árum. Arnór
og Guðrún, kona hans, bjuggu þar
líka með börnunum, Stefaníu og
Tuma. Guðrún hafði tekið við hús-
móðurstörfunum og fórust henni
STEFÁN
LÚÐVÍKSSON
ur, f. 10.6. 1964.
Sambýlismaður Höllu er Ragu-
ar Pétur Ólafsson, f. 23.11.
1971. Dóttir Sveins Tuma og
Áslaugar er Lilja Rún, f. 30.3.
1984.
Arnór flutti barnungur frá
Reykjavík til Sauðárkróks þar
sem hann bjó til ársins 1996.
Hann starfaði sem sýsluskrifari
á Sauðárkróki frá árinu 1941 en
síðar sem yfírmaður í af-
greiðslu skipadeildar hjá Kaup-
félagi Skagfirðinga. Arnór var
verðlagseftirlitsmaður á Norð-
urlandi vestra til ársins 1990.
Síðustu tvö æviárin bjó hann í
Fögrubrekku í Kópavogi.
Arnór verður jarðsettur frá
Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
Minningarathöfn um hann fór
fram í Fossvogskapellu föstu-
daginn 20. nóvember.
þau vel úr hendi. Við Rúna urðum
fljótt vinkonur. Það má segja að
hún hafi tekið mig undir sinn
verndai-væng. Hún var glaðsinna,
hörkudugleg og lærði ég margt af
henni. Arnór var alvarlegur og
frekar seintekinn en fljótlega var
ég orðin ein af fjölskyldunni og
smám saman kynntist ég Arnóri.
Hann var mjög umhyggjusamur
eiginmaður og faðir. Seinna fengu
þau sitt eigið hús og þá var nú ekki
í kot vísað þegar við komum í heim-
sókn. Ef þannig hittist á að nokkrir
bræðurnir voru samankomnir var
oft kátt, mikið spjallað og hlegið.
Þá gat Arnór verið hrókur alls
+ Stefán Lúðvíksson var
fæddur 23. mars 1980. Hann
lést 4. október síðastliðinn ög
fór útför hans fram frá
Vídalínskirkju í Garðabæ 9.
október.
Elsku Stebbi.
Nú ertu horfinn á braut kæri
vinur. Mikið er erfitt að sætta sig
við það. Þú sem varst svo yndisleg-
ur strákur, vildir öllum vel. Ég vil
þakka þér kæri vinur fyrir allar
stundimar sem við áttum öll sam-
an, ég, þú, Gummi og Jóna. Manstu
hvað það var skemmtilegur tími?
Það leið varla sá dagur sem við
hittumst ekki og spjölluðum um
daginn og veginn. Svo var djamm-
að öðru hverju og alltaf var jafn
gaman.
Það er sorglegt þegar svona
ungur, myndarlegur og hress
strákur er hrifsaður í burtu svona
snöggt. Það er ekki auðvelt að
sætta sig við það, síður en svo.
Maður spyr sig í sífellu: Af hverju?
Hvers vegna? Af hverju þú? En
þegar stórt er spurt er frekar fátt
um svör. Þetta er harður og
grimmur heimur og eitt lítið skref
getur haft ægilegar afleiðingar.
Lífið er jafn ósanngjarnt og það er
óskiljanlegt.
Elsku vinur, ég vona að þér líði
vel þai-na hinum megin, og ég vona
að það sé farið vel með þig þar. Þú
átt svo gott skilið, þú hefur þurft
að þola svo margt.
Það er ekki skrýtið að þegar ég
sit og skrifa þessa grein, koma
margar minningar upp í hugann,
og alltaf ertu þar, hlæjandi, hress
og kátur. Og ég mun aldrei gleyma
því seinasta sem þú sagðir við mig
og Jónu áður en þú fórst norður.
Þú sagðist elska okkur og kysstir
okkur bless, síðan sagðir þú: „Ég
hringi síðan þegar ég kem norður!“
Þú hringdir, já, oft, en við sáumst
aldrei aftur, biðin verður lengri en
við öll bjuggumst við. En ég veit að
einhverntímann hittumst við öll
aftur og þegar okkar tími kemur,
verður þú þarna og tekur á móti
okkur með stríðnislega brosið þitt,
hress og kátur eins og þú varst
alltaf.
Ég veit að í framtíðinni verður
mér hugsað til þín og spái í hvað þú
sért að gera og hvernig þér líður.
En aldrei á ég_ eftir að gleyma þér
kæri vinur. Ég votta fjölskyldu
þinni, vinum og litla krílinu þínu,
mína dýpstu samúð. Missir þeirra
er mikill en minningin um góðan
dreng lifir.
Láttu þér líða vel Stebbi minn,
þín er og verður sárt saknað. Pass-
aðu litla guttann þinn, leiddu hann
og vemdaðu í gegnum lífið.
Vertu sæll elsku vinur, minning
þín lifir í hjörtum okkar allra.
Þín vinkona
Hjördís Katla.
fagnaðar. Ég gæti sagt margt fleira
um Ai-nór en ætla að enda_ þessi
minningabrot á lítilli sögu. Ég fór
ein á Krókinn fyrir margt löngu í
afmæli Marteins, mágs míns. Ég
fékk að gista hjá Arnóri. Þetta var
um Jónsmessuleyti. Það var liðið
dálítið á nóttina þegar við yfirgáf-
um afmælið. Veðrið var yndislegt,
við ákváðum að labba upp á Nafir
og horfa á sólina snerta sjóinn og
koma aftur. Þessa nótt kynntist ég
Arnóri best. Hann var falslaus og
tilfinninganæmur og hjá honum var
stutt í barnið sem við öll geymum
en sýnum alltof sjaldan.
Ég votta Stefaníu og Tuma, mök-
um þeirra og bömum innilega sam-
úð.
Sigurlaug Sveinsdóttir.
Með örfáum orðum langar mig til
að kveðja minn elskulega föður-
bróður, sem yfirgaf þetta jarðlíf
laugardaginn 14. nóvember, saddur
lífdaga, eftir langvarandi veikindi.
Ég hafði um nokkurn tíma átt von á
þessari harmafregn en engu að síð-
ur var andlát hans mér þungbært.
Á slíkum stundum hrannast upp
minningar sem lengi koma til með
að lifa. Arnór eða Assi eins og hann
var jafnan kallaður meðal ættingja
sinna ól manninn á Sauðárkróki
ásamt systkinum sínum níu, börn-
um Sigurðar Sigurðssonar sýslu-
manns Skagfirðinga og Stefaníu
Arnórsdóttur konu hans. Að Arnóri
látnum eru nú einungis fjögur þess-
ara fjörmiklu systkina á lífi.
Barnung dvaldi ég á Sauðárkróki
hjá Stefáni föðurbróður mínum og
Erlu konu hans, í góðu yfirlæti, og
kynntist þá Arnóri og Rúnu, hans
yndislegu og fallegu konu. Er mér
minnisstætt hve þá var gott að
koma til hans, þessa fríðleiksmanns
og fagurkera, sem eflaust átti fal-
legasta garðinn á Króknum. Eink-
um man ég eftir garðhúsinu sem
mér þótti heillandi, sveitabæ í
smækkaðri mynd. Og innandyra var
framandi dýr sem er mér enn ofar-
lega í huga. Skjaldbakan hans
Tuma frænda. Og ekki má gleyma
dóttur hans, nöfnu minni Arnórs-
dóttur, sem tók gjarnan að sér það
hlutverk að sjá um óvitann frænku
sína og sýndi henni eflaust hvern
krók og kima á Króknum og leiddi
hana í allan sannleik um þetta „óðal
feðranna". Að sumri liðnu fór ég
aftur heim til foreldrahúsa og návist
mín við Arnór foðurbróður minn
varð sífellt sjaldgæfari, enda sótti
hann tæpast til höfuðborgarsvæðis-
ins nema nauðugur viljugur. Er mér
einkum minnisstætt hve mikil ógn
honum stóð af geigvænlegiá bflaum-
ferð í Reykjavík og þótti honum
jafnvel nóg um „traffíkina“ á Akur-
eyri. Því var það gjarnan svo er
hann kom suður að hann keyrði að
Elliðaárbrekkunni, lagði þar bfl sín-
um og lét sækja sig þangað. Annars
var frændi sjaldgæfur gestur er
fjölskyldan bar saman bækur sínar,
enda við flest sunnan heiða en hann
og hans fyrir norðan. En þegar þau
systkini hittust, þá bar bar ætíð
margt á góma og allir höfðu frá
mörgu að segja. Flestir fengu sér í
glas og á slíkum stundum var hugur
manna ekki á suðvesturhorni lands-
ins heldur auðvitað í Skagafirði. Þá
var gjarnan þrefað um sagnfræði,
pólitík og listir en hápunktur sel-
skapsins var jafnan er menn sungu
háum rómi: Skín við sólu Skaga-
fjörður.
Og svo liðu árin, eitt af öðru, og
ég hitti Arnór frænda minn ekki
nema endrum og eins og þá helst á
einhverjum einstökum tyllidögum
fjölskyldunnar. Minnisstætt er þó
niðjamót Heiðaættarinnar er haldið
var á Sauðárkróki 1984 en þá bauð
Araór öllum sínum nátengdustu til
eftii-minnilegs kaffisamsætis í garði
sínum. Þá kynnti ég honum stolt
fjölskyldu mína, mann og dóttur. í
fyrstu held ég að honum hafi ekkert
litist á karl minn, hávaxinn og al-
skeggjaðan, en það átti svo sannar-
lega eftir að breytast. ívar, maður
minn, sótti nefnilega síðar Krókinn
heim nokkrum sinnum vegna ým-
issa bókaverkefna og gisti þá jafnan
hjá Arnóri og tókst með þeim góður
vinskapur.
Síðustu ár ævi sinnar dvaldi Arn:
ór hér á höfuðborgarsvæðinu. í
fyrstu hjá Stefaníu dóttur sinni og
Jóni manni hennar Björnssyni í
Kópavogi og síðustu misserin á
Landakotsspítala í Reykjavík. Þann
tíma er Amór bjó í Kópavoginum
var samgangur okkar líklega meiri
en oftast áður, enda var þá stutt á
milli heimilis hans og foreldra
minna, svo ekki sé meira sagt. Þá
sötruðum við frændi oft saman kaff-
ið í Fögrubrekkunni ásamt ýmsum
ættingum og vinum. Þessi síðustu
ár duldist það engum að mjög var af
honum dregið vegna veikinda. Þög-
ulli var hann orðinn en oftast áður
en var þó ávallt jafn virðulegur og
sjarmerandi. Eitt var einnig ætíð á
sínum stað en það var húmorinn og
hans einstaka glettnisbros sem svo
oft hefur hlýjað mér um hjartaræt-
ur og mun eflaust gera áfram um
ókomin ár.
Að lokum aðeins þetta: Ástvinir
Ai-nórs frænda eiga bjartar minn-
ingar um góðan mann.
Stefanía Hrólfsdóttir.
Það skildu okkur Arnór Sig. að
ein þrjátíu ár. Það sá ekki á þegar
við sátum í stofunni í Suðurgötunni
og „dispúteruðum" lífið og tilvei'-
una, og mai’gbreytileika mannlífs-
ins. Við skelltum oft uppúi’, sérstak-
lega þegar við settum hlutina í fjar-
stæðukennt samhengi. Það gerðum
við alltaf og skrumsældum stað-
í-eyndir okkur til ánægju. Þá var at-
riði að vera alvarlegur í andliti en
bulla fram og aftur um allt og ekk-
ert.
Nú eru þessar „absúrd" samveru-
stundir minningin ein, Arnór er far-
inn til Rúnu sinnar og verður jarð-
settur í dag fyrir norðan. Það var
fi’ændi hans og nafni Árnason frá
Blönduósi sem kynnti okkur form-
lega eina fagra sumarnótt árið
nítjánhundruð og sjötíu. Upp úr því
hófust reglulegar heimsóknir mínar
til þeiiTa hjóna í Suðurgötunni,
Rúnu og Arnórs. Ég hafði fyrr um
veturinn kynnst bróður hans Sigga
málara í Handíðaskólanum svo það
var eðlilegt framhald að kynnast
síðar Amóri á Króknum.
Arnór var alveg einstakur maður,
greindur, skarpskyggn og íbygginn.
Hann var líka listfengur mjög,
renndi skálar og krúsir í kjallaran-
um og málaði myndir. Hann átti Is-
landsmet í að steypa hrafna sagði
hann, vann hjá Guðmundi frá Mið-
dal og fi-amleiddi margskonar gripi
á verkstæði hans. En það er nú önn-
ur saga.
Við Arnór létum alvöruna eiga sig
þegar við tengdum okkur andlega
en snerum því betur upp á „íroní-
una“ og hentum á milli okkar alls-
konar flími og grallaraskap. Einu
sinni í fínu veðri var verið að drekka
kaffi í stofunni og ögn af camusi
hafði lekið út í bollana. Ég bað Nóra
að sýna mér aldingarðinn í
bi'ekkunni bak við húsið. Nóri leiddi
mig um blettinn sem hann sagðist
rækta og benti á hríslur og blóm
sem við nefndum upp á nýtt. Þarna
vai' þá hin sjaldgæfa grátklukka og
svo versalafífill, þá folaldakvistur,
kríuvíðir, systrateinn og presta-
skúfur. Þá gengur Steini Hauks í
garðinn, saxófónleikari, söngvari og
vélstjóri, og blandaði sér samstund-
is í þessar vísindaumræður. Hann
var nærri dottinn ofan í gamlan
djúpan húsgrunn á lóðinni. Passaðu
þig sagði Nóri, ég er að unga þarna
úr krókódílaeggjum. Samstundis
var umræðan komin í uppsetningu
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
i blómaverkstæði ■
I Binna I
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaöastrætis,
sími 551 9090
með Hreinsa Sig. á krókódflabú-
garði í heitum pollum í Áshildar-
holtsvatni.
Einu sinni gerðum við mik^
áætlun um að gera öreigabyltingu á
Sauðárkróki. Við settum saman
herráð í eldhúsinu hjá Arnóri og
sigtuðum sti-ax út að Haukur í Vík
ætti að verða formaður og hei-foi'-
ingi að kínverskum hætti, enda
hafði hann tekið í höndina á Maó
um árið. Kafbátar áttu að taka höfn-
ina, landgönguprammar kæmu að
Borgai-sandi og skriðdrekar eftir
Nöfunum. Landgönguliðar skriðu
með Skagfirðingabraut og tækju
Samlagið og Sjúkrahúsið. Stopp
sagði Nóri og barði í borðið, hér
gleymist eitt. Hestar, það verða að
vera hestar, byltingar heppnast
aldrei nema hafa riddai-alið á hest-
um. Þar fór það. Engan höfðum við
mannskap í riddaralið og hesta-
mannafélagið vai' allt saman kaup-
félagstengt og ekki spennt fyrir
byltingu öreiganna.
Árin liðu og það komu sumur sem
lítill tími gafst til þess að gera lang-
an stans hjá Amóri. Svo dó Rúna og
þá dofnaði yfir þeim gamla. Ævifé-
laginn fai'inn, stoðin og styttan,
besti vinux-inn. Ég var svo gugginn
sagði Nói'i að ég hringdi í Hvata og
bað hann að skjóta mig þegar hún
Rúna mín dó. Dæmigerð trega-
blandin kímni Arnórs með djúpum
alvöi'utón.
Við i'æddum lengi um Rúnu
nokkru síðar og skáluðum oft fyrir
henni og svo var hringt á bílstjói'a
sem ók okkur í Skódanum hans
Arnórs út í Nes og Hofsós og Haga-
nesvík.
Vorið níutíu og sex bankaði ég
upp á hjá Araóri með sex bauka af
öli í poka. Þá lá fýrir ákvörðun um
að selja húsið og flytja suður. Hann
var orðinn gamall og þreyttur. Og
tíminn leið hratt þennan eftirmið-
dag. Andinn frískaðist upp og
supum á ölinu og ræddum um
gamla Krókinn, alla snillingana sem
voru gengnir, gömlu brýnin sem
auðguðu bæjarlífið. Við rifjuðum
upp sögur og skn'tlur.
„Er Njáll heima?“ sagði Ai'nór
þegar hann bankaði uppá hjá Fúsa
frænda seint í Sæluvikunni og sá
strangan svipinn á frú Bergþóru,
eiginkonu Fúsa, þegar hún opnaði
eftir dx-ykklanga stund.
Margar fleiri sögur voru í'ifjaðar
upp og þær ei-u nú geymdar vel í
minningunni.
Svo kvöddumst við þennan eftir-
miðdag fyrir tveimur áx-um með
fóstu þéttu faðmlagi og sáumst
aldrei eftir það. Símtölin voru nokK
ur og kveðjur milli manna, og nS'
þessi, síðasta kveðjan til góðs vinar.
Ég lyfti glasi í kvöld og minnist
Arnórs og ég þakka honum í hugan-
um fyrir einstaklega góða viðkynn-
ingu og eftirminnilega. Börnum
hans Stefaníu og Tuma og öðrum
aðstandendum sendi ég samúðar-
kveðjur. Lifi minning þessa
skemmtilega Skagfirðings.
Bjarni D. Jónsson.
SIówus&rá&Íto
davSshom
v/ PpssvogskiukjMgcmð
Sími: 554 0500
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri ■ útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300
AUan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/