Lesbók Morgunblaðsins - 27.04.1969, Blaðsíða 13

skilið eftir gullarmbandið og fest-
ina, sem hann gaf henni á tveggja
ára brúðkaupsafmaelinu þeirra.
Fyrstu ekta skartgripirnir, sem
hann hafði keypt. Og hún eign-
ast. Hann geymdi þá alltaf. Lengi
vel hafði hann ætlað að gefa Ingi-
björgu þá. En einhvern veginn
kom hann sér aldrei til þess. —
Nú, hún átti svo sem líka nóg af
þessu drasli. — En Guðrún hafði
bara átt þessa einu. Og varla hafði
bölvaður drullusokkurinn, sem hún
fór með, gefið henni skartgripi.
Svo þeir lágu ennþá í kassanum
í skrilborðsskúffunni. Hann tók þá
einstöku sinnum upp og skoðaði
þá Sérstaklega fyrstu árin. Nei,
hann langaði ekki að minnast þess.
Fari hún fjandans til. Það var bezt
að gefa Ingibjörgu þá, þegar hann
kæmi í bæinn aftur. Hún fékk
aldrei of mikið af slíku dóti. —
Eða kasta þeim. Hann ætlaði að
losa sig við þá.
E n hann hafði ekki brennt
sig aftur á því sama. Hann hafði
gert Ingibjörgu greinilega Ijóst
strax í upphafi, hvað hann_ vildi
fá út úr lífinu og hvers hann ætl-
aðist til af henni. Og hún hafði
skilið hann og verið honum sam-
mála. Stutt hann dyggilega. Stað-
ið við hlið hans og aldrei verið
með nöldur eða spurningar, þótt
hann kæmi varla heim heilu mán-
uðina, nema rétt yfir blánóttina,
og stundum ekki einu sinni það.
Og ekki verið að auka honum
erfiði með heimilisáhyggjum, nema
eitthvað sérstakt kæmi fyrir. Hún
hafði alltaf verið fyrirmyndareigin-
kona og móðir. Hugsað frábær-
lega vel um heimilið og strákana.
Og hann, þegar hann var heima.
Alltaf verið þar, þegar hann þurfti
á henni að halda. Það hafði svo
sem ekki verið oft. En það var
gott að vita af henni heima. Fró-
un að vita, að hún var þarna og
beið hans.
I rauninni hafði hann vanrækt
liana skammarlega. Guðrún hefði
aldrei sætt sig við slíkt. En Ingi-
björg hafði vitað, að hverju hún
gekk og skilið, hvað þetta var
honum allt mikils virði. Þau höfðu
aldrei rætt það almennilega, enda
enginn timi til þess, en hann hafði
aldrei getað merkt á henni neina
óánægju. Og nú gat hann farið að
bæta henni það upp. Kannski ætti
hann að hætta við þessa hvíld,
sem hann hafði ætlað að taka sér
hérna einn og bjóða henni með
sér til útlanda. Þá fengju þau
tækifæri til að vera saman. Njóta
lífsins saman. Til Italíu eða Grikk
lands ef til vill. — Þangað hafði
Guðrún viljað fara um leið og
hann átti nóg fyrir farinu. Bara
þjóta af stað. En þá hafði hann
sett hnefann í borðið, kaldur og
ákveðinn. Það hafði orðið síðasta
rifrildið þeirra, Hálfum mánuði
seinna var hún farin. Horfin —
Þau gætu skroppið núna, tekið
næstu tvær vikurnar í það. Ingi-
björgu hlaut að langa til þess.
Hún hafði að vísu aldrei minnzt
á, að hana langaði til Italiu eða
Grikklands, en. . . .
En ef hana langaði nú ekki til
þess? Hann bylti sér við. Til
hvers langaði Ingibjörgu? Hvað
vildi hún fá út úr lífinu? Hann
hafði alltaf tekið það sem gefið
mál, að hún vildi það sama og
hann. Og auðvitað var það rétt,
eða....
Hún, ja, hún hafði að visu
ekki verið vel ánægð með það, að
hann dró sig út úr ýmsum nefnd-
um og störfum. Þótt hún hefði
aldrei sagt mikið nema þegar
hann sagði upp stöðunni i ráðu-
neytinu. Þá hafði hún orðið reið.
— Hversvegna? Hversvegna?
spurði hún. — Ætlarðu að eyði-
leggja allt, sem þú hefur gert
undanfarin ár? Fleygja öllu frá
þér? Og hann hafði útskýrt það
fyrir henni og sagt henni, að
þetta væri ákveðið mál. Öaftur-
kallanlega. Og hún hafði gengið
þegjandi í burtu. Gat það verið,
að hún.. .
Nei. hvaða vitleysa. — Nú
ætlaði hann að fara að bæta þeim
öllum upp, hvað hann hafði haft
lítinn tima fyrir þau undanfarin ár.
Fara með strákana i veiðitúra.
Skreppa með þeim á skiði og
skauta og fara með þeim í göngu-
ferðir. Tala við þá og hjálpa þeim,
þegar þeir þurftu á hjálp að halda.
Verða þeim sú fyrirmynd, sem öll
börn þurfa að eiga. Og Ingibjörg
mundi sjá, að hann hafði á réttu
að standa. Og verða ánægð og
hamingjusöm.
Þetta var upphafið á nýju lífi
fyrir þau öll. Hann velti sér á
bakið og brosti ánægjutega. Hann
var mjög hamingjusamur maður.
Aðeins fjörutíu og fimm ára. Öll
beztu árin framundan. Lífið að
byrja. Hans líf. Þeirra lif. —
En ef þau vildu nú ekki byrja?
Ef Ingibjörg héldi áfram að ganga
um með þennan pislarvættissvip
og svara honum eingöngu eins-
atkvæðisorðum eins og hún hafði
gert undanfarið? Hvað vildi
manneskjan eiginlega? Hann sett-
ist upp í rúminu. Vildi hún, að
. Nei, það gat ekki verið?
Hann lagðist út af aftur. — Hann
vissi það ekki. Það var sannleik-
urinn i málinu. Hann hafði aldrei
haft trú á að skjóta sér undan
staðreyndum. Hvernig stóð á því,
að hann vissi þetta ekki? Hann
þekkti liana þó. Þau voru búin að
vera gift í fjórtán ár. Eða gerði
hann það ekki? Hann vissi, að
henni leiddist klassísk tónlist, að
reyfarar og svoleiðis léttmeti
þóttu henni skemmtilegt, að hún
hafði engan áhuga á pólitik. —
Það hafði hann nú eiginlega ekki
heldur. Maður varð bara að fara
út í þetta, ef maður ætlaði sér að
komast áfram. — Nú og hún var
með hreingemingaræði og gat
eytt ótrúlegum tíma í símanum,
að hún dekkti á sér hárið til að
fela. að það var aðeins farið að
grána, það hélt hún nú, að hann
vissi ekkert um, en hann hafði
strax tekið eftir því, þótt hann
væri ekkert að minnast á það. —
Að hún elskaði disæta líkjöra og
konfekt og þjáðist stundum af
höfuðverkjarköstum. Og ótal
margt fleira, sem hann vissi um
hana. Auðvitað þekkti hann hana!
En — en hvað hugsaði hún?
ííann hafði alltaf vitað, hvað
Guðrún hugsaði. Af þeirri einföldu
ástæðu, að hún hafði sagt honum
það. Beinlinis troðið því upp á
hann, hvort sem hann hafði haft
tima til að hlusta á hana eða ekki.
En svoleiðis var Ingibjörg ekki og
honum hafði alltaf fallið sá eigin-
leiki hennar vel í geð, þótt ef til
vill hefði verið betra . . . Nei,
hún hafði verið alveg eins og hann
vildi, að hún væri. Og nú hafði
hann nægan tima til að komast að
því, hvað hún hugsaði. Nú gátu
þau farið að vera meira saman —
tala meira saman. I rauninni voru
strákarnir og hún eins og ókann-
að land fyrir honum.
Strákarnir? Upp á síðkastið
hafði hann farið að veita þeim
meiri eftirtekt, þegar hann var
heima. Einhvern veginn fannst
honum eins og þeir vildu forðast
að verða á vegi hans. Jafnvel sá
yngsti. Meira að segja svöruðu
þeir ekki nema jái eða neii, þegar
hann reyndi að tala við þá. Og
komu sér eins fljótt og þeir gátu
eitthvað annað, ef svo vildi til,
sem nú var alltaf að verða tíðara,
að hann var heima og ekki að
vinna á skrifstofunni. Nú, það var
kannski ekki svo skrítið. Hann
hafði aldrei haft neinn tima til að
sinna þeim, nema það allra nauð-
synlegasta. Þeir þekktu hann sama
og ekkert. Fyrir þeim var hann
bara maður, sem ekki mátti trufla.
Maður, sem borðaði með þeim og
svaf undir sama þaki og þeir.
Maður, sem þeir áttu að láta í
friði.
Eri nú yrði breyting á þessu.
Það var bezt að fara heim á
morgun og hitta þau öll.
Hvað? Hvað var þetta? Þessi
verkur, skerandi verkur fyrir
hjartanu. Nístandi kvöl. Eins og
hnifsstunga Hann krepptist sam-
an. Herbergið hvarf allt í bláleitri
móðu Hann stundi hátt. Ó, guð,
guð. Hann hafði fengið aðkenn-
ingu að þessu áður, en aldrei
svona. Aldrei svona! Hann þoldi
þetta ekki. Gat ekki meira. . . .
Hægt og hægt leið verkurinn
frá. Hann varð að tala við lækn-
inn um þetta. Hann rétti gætilega
úr sér í rúminu. Líkami hans
slappaðist. Verkurinn var horfinn.
Það slaknaði á spennunni og vel-
liðan, sem alltaf fylgir á eftir áköf-
um líkamlegum sársauka fyllti
hann út í hverja taug. Drottinn
minn, hvað hann hafði orðið
skelfdur. Hann hafði haldið, að
þetta yrði hans síðasta stund.
Það var bezt, að klæða sig og
koma sér heim. Ekki bíða til
morguns.
Lífið var — var undarlegt. Það
var eina orðið, sem hann fann yfir
það. Og aldrei hafði hann fundið
það eins glöggt og nú. Einmitt
núna þegar helvítis verkurinn
hafði gert hann nær örvita af skelf-
ingu. Nú loksins gat hann farið
að lifa. Undirbúningnum var lok-
ið. Já, Guðrún. nú er komið að
mér að lifa. Lifa!
Hvað er það að eyða nokkrum
árum í erfiði og strit, þegar mark-
ið blasir við? Er alltaf innan seil-
ingar. Ekkert!
Fiaim'hald á bls. 17.
27. apríl 1969
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 13