Morgunblaðið - 10.03.2000, Blaðsíða 50

MORGUNBLAÐIÐ
50 FÖSTUDAGUR 10. MARS 2000
X-----------------------
MINNINGAR
BJORN
GÍSLASON
+ Bjöm Gíslason
fæddist í Hafnar-
fírði 28. febrúar 1963.
Hann lést í umferðar-
slysi á Kjalarnesi 25.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Elín Björg
Magnúsdóttir, f. 1942,
og Gísli Björnsson
lögreglumaður, f.
1935, d. 1991. Systir
Björas er Laufey
Ólafía, f. 1959.
Björn kvæntist 10.
maí 1980 Vilborgu
Hannesdóttur, f.
1962. Foreldrar hennar eru hjónin
Hannes Benediktsson húsasmíða-
meistari og Borgþóra Gréta Ósk-
arsdóttir. Björn og Vilborg eignuð-
ust þijú börn, Elínu Björgu, f.
20.3.1985; Gísla, f. 26.7.1991; og
Grétu Ósk, f. 29.2.1996.
Bjöm ólst upp með
foreldrum sínum í
Reykjavík. Hann
lauk verslunarprófí
frá Fjölbrautaskól-
anurn við Ármúla.
Árið 1984 hóf hann
störf hjá lögreglunni
í Reykjavík, og 1987
lauk hann prófí frá
Lögregluskóla ríkis-
ins. Hann starfaði
óslitið sem lögreglu-
maður fram á árið
1999.
Árið 1995 stofnaði
Bjöm ásamt eigin-
konu sinni einkahlutafélagið Báta-
fólkið og litlu siðar ásamt nokkrum
öðmm Islands flakkara ehf. Hann
starfaði mikið að ferðamálum.
Útför Bjöms fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Bjöm Gíslason lifði fjölbreytilegu
og innihaldsríku lífi. Hann var nátt-
úruunnandi og fjölhæfur útivistar-
maður, kunnáttumaður um fjallaferð-
ir, siglingamaður á íljótum, ágætur
skíðamaður og ástríðufullur skot-
veiðimaður. Eru þá áhugamál hans
ekki öll talin; hann lærði t.d. bæði flug
og köfun.
Þau hjónin, Bjöm og Vilborg
Hannesdóttir, voru samstiga í áhuga-
málum og ekki síður samhuga um allt
er laut að fjölskyldu þeirra og fjöl-
skyldum. Að Bimi sóttu margvísleg-
ar annir utan heimilis, en bömum sín-
um þremur sinnti hann af alúð og
umhyggjusemi.
Bjöm og Vilborg voru frumherjar í
fljótasiglingum á íslandi. í upphafi
voru þær leikur þeirra og félaga
4 þeirra nokkurra, en þróuðust á 9. ára-
tugnum yfir í atvinnustarfsemi þeirra
hjóna, og árið 1995 stofnuðu þau
Bátafólkið ehf. Eiginkonan er fram-
kvæmdastjóri, en Bjöm stjómaði
siglingum af lífi og sál, hvenær sem
hann kom því við. Starfssvið þessa
fyrirtækis er Hvítá í Amessýslu og
starfsstöðin á Drumboddsstöðum í
Biskupstungum. En þau stunduðu
Uka siglingar á Jökulsá í Skagafirði;
þar hefur Bátafólkið aðsetur á
Bakkaflöt.
Fyrir nokkrum árum átti Björn
frumkvæði að því að stofna annað fé-
lag, sem hlaut nafnið íslandsflakkar-
ar ehf. (Iceland Rovers). Upphafið
var það að Bjöm hafði fengið auga-
-^stað á Land Rover-jeppum til vetrar-
og fjallaferða. Fyrir hans frumkvæði
samdi hópurinn við innflytjanda þess-
ara bíla um kaup á Land Rover De-
fender-jeppum. Þeim var breytt eins
og þurfa þótti til fjallaferða og félagið
síðan stofnað til að selja fólki jeppa-
ferðir um landið vítt og breitt til
skemmtunar og afþreyingar. Þeir
sem í þessu fylgdu Bimi dáðust oft að
hugkvæmni hans og og áræði. Hann
var stundum kallaður „ílugmaður-
inn“ í þeirra hóp. Hann þurfti ekki að
hvetja, fremur stundum að letja.
Útivistaráhugi Bjöms Gíslasonar
& v/ T-ossvogskirkjwga^ð a
^WSímii 554 0500
Þeir líkna
Handunnu englarnir hans Lórusar.
Pöntunarsimi 520 6116.
var fráleitt bundinn eingöngu við bíla
eða báta. Fátt veit ég að vísu um
skíðaíþrótt hans; veit þó að gaman
þótti honum, og þeim Vilborgu báð-
um, að steypa sér á skíðum niður há
fjöll, hvort heldur var Ýmir í Tind-
fjöllum eða Baula eða Botnsúlur.
Kunnari er mér ástríða hans til sport-
veiða. I hugann kemur mynd af hon-
um og veiðifélögum hans þremur á
hlaðinu í Sveinatungu í Norðurárdal
sl. haust. Glaðir vom þeir og hvatleg-
ir, fjórh- ungir menn, nýkomnir til
byggða með veiðifeng sinn úr Snjó-
fjöllum; tíndu dáfagrar kippur úr
pokum sínum. Bjöm var þeirra for-
ingi og forgöngumaður.
Fjölbreytilegri mannsævi verður
ekki með orðum lýst, síst í stuttri
minningargrein. Hér verður þess lítt
getið að Bjöm var lengi lögreglumað-
ur og þátttakandi í víkingasveit henn-
ar. A því sviði sem öðram, þar sem
hann starfaði, var hann áhugasamur
um velferð manna og skynsamleg
vinnubrögð.
Bjöm átti mjög marga menn að.
Hann var vinmargur, og að honum
stóðu fjölmennar ættir, fóður- og
móðurætt og fjölskylda tengdafor-
eldra hans. Hann var þó einkasonur
móður sinnar og eini bróðir eftirlif-
andi systur. Með þeim mæðginum
var alla tíð mjög náið samband og
samráð um margt. Tvisvar báru þau
saman ráð sín í síma að morgni þess
dags sem hún missti drenginn sinn.
Bjöm Gíslason varð ekki langlífur.
Ef hann hefði lifað hefði hann orðið 37
ára gamall 28. febrúar sl. Ýmsum hef-
ur þó ekki þótt einhlítt hvað í því felst
að verða langlífur. Skáldið góða, Jón-
as Hallgrímsson, velti fýrir sér í einu
erfikvæði skammlífi og langlífi:
Hvaðerlanglífi?
lífsnautnin frjóvga
aleflingandans
ogathöfnþörf.
Það munu margir mæla sem til
mannsins þekktu að Björn hafi verið
athafnasamur maður og margt þarf-
legt unnið og hann hafi kunnað að
njóta lífsins innilega. í þeim skilningi
varð hann langlífur, og þannig verður
hans minnst.
Vorið færist nær, og brátt grær
jörðin sem hann unni yfir moldum
hans. Helnauð er það ástvinum hans
öllum. Þeir hylja ekki harm sinn, en
láta sameiginlega huggast við minn-
ingu um góðan dreng.
Finnur Torfi Hjörleifsson.
Það er þannig í þessum heimi að
sumum mönnum virðist ætlað frekar
en öðram að skera sig úr, vera frum-
kvöðlar og í fararbroddi. Þannig mað-
urvarBassi.
Við kynntumst fýrst fýrir nokkram
áram þegar móðir hans og faðir minn
rugluðu saman reytum. Sá kunnings-
skapur dýpkaði og varð að vináttu,
enda erfitt annað en að laðast að þeim
manni sem Bassi var. Fyrr en varði
voram við komnir á fullt ásamt fleira
góðu fólki í að stofna nýtt fýrirtæki í
ferðaþjónustu, Islandsflakkara, og að
auki flutti ég skrifstofu Fjallaleið-
sögumanna inn á Stórhöfða 20 þar
sem fýrir var Langjökull ehf. og
Bátafólkið, fyrirtæki Villu og Bassa.
Bassi var ákaflega hugmyndaríkur
og kjarkmikill við að koma hugmynd-
um sínum áfram og frá honum geisl-
aði orka og kraftur sem hreif fólk
með. Bassi var stórhuga og lét ekki
smáatriði vera fýrir sér. Hann var
vinur vina sinna, hjálpsamur og
drenglundaður. Bassi var mikið nátf>
úrubam, fjallamaður og veiðimaður.
Náttúra landsins var hans fjöregg og
hana vildi hann vemda.
Bassi lifði lífinu lifandi og þótt
hann hafi fallið frá ungur hafði hann
afrekað meira en flestum tekst á einni
mannsævi. í þeim skilningi varð hann
svosannarlega langlífur.
Eg lærði ákaflega mikið af samver-
unni við Bassa, sjóndeildarhringur-
inn víkkaði og mér varð betur ljóst en
áður hve miklu einn maður fær áork-
að með sterkum viJja og seiglu.
Efst í huga era þó samverastund-
imar, ferðimar á Landróveranum,
gönguferðir og óteljandi spjallstundir
á Stórhöfðanum og í Háagerðinu þar
sem Bassi sagði sögur eins og honum
einum var lagið þannig að við hin
grétum úr hlátri.
Með tímanum Jijaðnar sorg og reiði
og eftir stendur minning um stórbrot-
inn karakter og góðan dreng.
Eg anda djúpt í öræfanna geimi,
án angurs horfi gegnum rúm og tíma
og stíg á skfðin: hér í kuldans heimi
við höfund lífs og dauða skal ég glíma.
I kristalsögnum sindra sólir glaðar,
- sem sveimur vetrarbrauta þyrlast
mjöllin.
Ég bruna, bruna, hraðar, sífellt hraðar,
að hjartastað þess guðs, sem bjó til fjöllin.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku Villa, Gréta, Gísli, Elín yngri
og eldri og Laufey, við Ingibjörg
sendum ykkur okkar bestu kveðjur,
megi góðar vættir gefa ykkur styrk.
Einar Torfi Finnsson.
Minningar okkar um Bassa frænda
vara að eilífu og verða ekki frá okkur
teknar. Brosið hans, prakkaraglamp-
inn í augunum og fasið fullt af lífi, lífi
sem hann lifði hátt og Jiratt. Þessi litli
síbrosandi grallari, dundandi sér í
sandkassa eða moldarhaug, eða inni á
stofugólfi með stóra gulu Tonka
trukkana sem hann fékk í Ameríku
og allir frændumir fengu að leika
með gegn ákveðnum skilyrðum,
búandi sér til sína ævintýraheima
sem hann lifði og hrærðist í. Stóra
systir og eldri frændsystldnin áttu að
passa drenginn: Hvar er Bassi? Bassi
er týndur. Hópnum skipt upp til að
leita. Bassi fundinn uppi í brekku með
hvolpahópinn sem oft þurfti að bjarga
úr fanginu á honum því hann knúsaði
þá aðeins of fast.
Þessi litli ævintýramaður hélt
áfram að vera ævintýramaður þegar
hann varð stór. Hann naut útivistar
með pabba sínum, þeir fóru saman í
veiðitúra, vélsleðaferðir upp á heiði
eða bara gengu saman. Hann kom
lúinn heim úr ferðalögum sínum og
mamma nuddaði fætur hans á meðan
hann sagði henni ferðasöguna. Oft
saup Systa mamma hveljur á meðan á
írásögninni stóð því Bassi kryddaði
„pínulítið" með englasvipinn á and-
litinu, eins og honum einum var lagið,
svona rétt til að koma blóðinu á lireyf-
ingu hjá mömmu sinni.
Ævintýramaðurinn hitti ævintýra-
stúlkuna sína, hana Villu, 17 ára og
saman klifu þau fjöll, sigu í björg,
þeystu upp um fjöll og fimindi á jepp-
um og öðram farartækjum, sigldu
niður jökulár og gljúfur. Saman voru
þau eins og prinsinn og prinsessan í
ævintýrinu, saman eignuðust þau
börnin sín þrjú, Elínu, Gísla og Grétu,
saman byggðu þau upp fýrirtækið
sitt, Bátafólldð, á kraftmildnn hátt, en
það var einmitt krafturinn og vænt-
umþykjan sem einkenndi allt þeirra
samstarf. Það var ógleymanlegt að
vera með Bassa úti í náttúranni, uppi
í Sveinatungu þar sem hann reyndi að
kenna okkur að skjóta af riffli og bjó
til drauga í hlöðunni, eða sigla niður
Hvítá þar sem hann valdi fómarlamb
tiJ að draga með sér ofan í ána og lét
svo líta út eins og að hann hefði bjarg-
að úr lífsháska. Það var alltaf stutt í
stríðnina hjá honum Bassa, þó ekki
færi mikið fýrir honum. En hann var
alltaf traustur og öraggur í sínum
gjörðum, enda þrautþjálfaður í að
bregðast við óvæntum uppákomum,
sem lögreglumaður, við björgunar-
störf, leiðsögu, siglingar, flug eða fall-
hlífastökk, lengi mætti telja þau verk
sem hann tók sér fyrir hendur. Bassi
hélt því blákalt fram að fjallaklifur,
ísklifur, bátaferðir og jöldaferðir væri
ekld nærri eins hættulegar og að vera
í bíl í umferðinni. Hann hafði rétt
fýrir sér.
Bassi var lögreglumaður frá fæð-
ingu nánast. Hann var ekki nema
fjögurra ára þegar hann handjámaði
frænda sinn við rúmið sitt og það varð
að bíða í fjóra tíma þar til Gísli kom
heim með lyldana að jámunum. Gísli
pabbi hans, sem lést fýri níu áram,
var lögreglumaður og fannst okkur
einhvem veginn alltaf sjálfsagt að
Bassi fetaði í fótspor hans, eins og
Laufey stóra systir gerði reyndar líka
og fleiri frændsystkini. Bassi var í
sérsveit lögreglunnar og var einstak-
lega vel liðinn af sínu samstarfsfólki.
Meðal frændfólksins var hann
lögguhetjan okkar sem framkvæmdi
allt sem okkur hin dreymdi um en
ekki þorðum.
Það er erfitt fyrir eiginkonu, böm,
móður, systur, tengdaforeldra, aldr-
aða ömmu og alla hans ættingja og
vini að Bassi skuli frá þeim tekinn í
blóma lífsins. Það er ekki sanngjamt.
En við ráðum ekki okkar nætur-
stað og eins og segir í versinu úr
Predikaranum:
Öllu er afmörkuð stund, og sérhver hlutur í
heiminum hefir sinn tíma.
Að fæðast hefir sinn tíma, að deyja hefir
sinntíma
að gráta hefir sinn tíma og að hlæja hefir
sinntíma
að kveina hefir sinn tíma og að dansa hefir
sinntíma.
Ég komst að raun um, að allt sem Guð
gjörir, stendur að eilífu
við það er engu að bæta, og af því verður
ekkerttekið.
Elsku Villa, Elín, Gísli og Gréta,
Systa og Finnur, Laufey og Hafdís,
Hannes og Gréta. Við biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur í sorg ykkar og
hjálpa ykkur að horfa fram á veginn.
Oll okkar stóra fjölskylda mun standa
ykkur við hlið og reyna af fremsta
megni að tendra ljósin í myrkrinu.
Minningin um góðan dreng, sem lifði
lífinu lifandi og skilur eftir svo margt
fýrir okkur hin til að minnast og læra
af, mun hjálpa til að svo verði.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur hug þinn og þú munt sjá
að þú grætur vegna þess sem var
gleði þín.“
Guð blessi ykkur öll.
Laufey amma og tjölskylda.
Frændi minn og fermingarbróðir
var sviplega kvaddur úr þessum
heimi. Nafni eða Bassi eins og hann
var jafnan kallaður, var bjartur yfir-
litum, hávaxinn, grannur og þrekinn
vel. Hann var ósérhlífinn og dugnað-
arforkur hinn mesti. Tálmar öftraðu
honum ekki frá settum markmiðum.
Hugrökk lundin þekkti sín takmörk.
Frændsemi var honum í blóð borin.
Bassi var náttúrabam. Óspillt nátt>
úra veitti honum einstaka gleði og
hæfileikar hans nutu sín í faðmi henn-
ar. Hann lifði af snjóflóð og ótrúleg-
ustu hrakninga. í huga mínum var
hann sannur Ljósvíkingur.
Bassi var ríkulega búinn réttlætis-
kennd. Hann var einn af öflugustu
liðsmönnum sérsveitar lögreglunnar í
Reykjavík, en hann hvarf af þehn
vettvangi fyrir nokkram áram. Eg
átti þess kost að halda námskeið um
skyndihjálp fýrir þessa vösku sveit á
meðan Bassi var þar. Mér er minnis-
stætt hversu annt honum var um ör-
yggismál hennar. Ég var stoltur af
því að eiga svo hugdjarfan og hraust-
an frænda.
Við voram leikfélagar í æsku en
hittumst sjaldan hin síðari ár. Hjá
foreldram hans í Árbænum og í
Sveinatungu í Norðurárdal hjá afa
okkar og ömmu eignuðumst við ljúfar
æskuminningar. Bemskusumrin í
Sveinatungu rifjuðust upp fýrir mér
þegar hann bauð mér og systkinum
mínum í bátsferð niður Hvítá við
Dramboddsstaði í Biskupstungum. í
fullsetnum gúmbát af skellihlæjandi
og skríkjandi viðvaningum, ein-
kenndist fas Bassa af íhugulli sjálfs-
trú og úrræðasemi. Mér virtist hann
ósigrandi innan um öfl náttúrannar.
Hann tindraði af lífsþrótti og tiltrú á
framtíðina.
Bassa varð eiginkonu og þriggja
bama auðið. Vilborg gaf manni sínum
ekkert eftir. Ferðamál fönguðu hug
þeirra allan og þau komu sér upp fyr-
irtæki í ferðaþjónustu með aðdáunar-
verðum dugnaði. - Föðurmissir fýrir
tæpum áratug varð Bassa þungbær.
Vinátta þeirra feðga var einstök. Þefr
ræktuðu kosti hvor annars. Tápmikil
hláturmildi þeirra lagði lipurð að
innsta streng okkar hinna. Það kom
mér ekki á óvart að Hekla tók að
gjósa réttum sólarhring eftir að Bassi
dó, því það logaði í henni síðustu mán-
uðina sem faðir hans lifði.
Ætíð sem minni karla era sungin á
þomablóti verður mér hugsað til
þeirra feðga. Þeir vora farsælh- og
vinsælir lögreglumenn. I lífsins
blóma hurfu þeir héðan úr heimi. Ör-
lög og vinátta feðganna eru hafin yfir
mannlegan skilning. Ég trúi því að
þeir eigi eftir að bralla margt saman
hjá Guði blessaðir. Það væri þeim líkt
að búa í haginn fýrir komu okkar
hinna.
Genginn er glaðvær, góður,
grandvar og duglegur drengur. Vil-
borgu, bömum þeirra þremur Elínu,
Gísla og Grétu, Elínu móður hans og
Laufeyju systur hans og öllu þeirra
fólki votta ég dýpstu samúð. Megi
góður Guð styrkja þau í ósegjanleg-
um harmi.
Bjöm Hjálmarsson.
Kær vinur minn og frændi er fall-
inn frá. Bassi var einstakur maður,
hann var rammur maður að afli og vel
gefinn. Ferðaþjónustan skipaði stór-
an sess í lífi hans síðustu árin. Ég
naut þess heiðurs að vinna náið með
honum í nokkur ár þegar iýrirtækin
Langjökull ehf. og Bátafólkið unnu
saman í ýmsum málum. Hann vann
sleitulaust að því að byggja upp
sterkt markaðs- og sölufyrirtæki sem
starfaði aðallega á afþreyingarmark-
aðinum, en föstudagskvöldið örlagar-
íka var hann einmitt að hefja kynn-
ingarferð hjá A-ferðum sem var
nýjasta afkvæmi hans.
Eldmóður og hugmyndaauðgi era
orðin sem lýsa störfum Bassa í ferða-
þjónustunni hvað best. Hann var
reyndar svo heppinn að vera kvæntur
og eiga þrjú yndisleg böm með Vil-
borgu Hannesdóttur sem er öragg-
lega ein af mestu kjarnorkukonum
sem uppi hafa verið fyiT og síðar og
hefur hennar hlutur í uppbyggingu
þeirra á Bátafólkinu síst verið minni.
Sem félagi var Bassi einstaklega
traustur. Hann var góður sögumaður
og mikill húmoristi. Ef mig vantaði
hjálp einhverra hluta vegna eða mann
í erfitt verkefni, þá kom Bassi alltaf
fyrst upp í hugann. Það var alveg
sama hvað verkefnið var erfitt eða
hvenær það átti að gerast, hann sagði
aldrei nei.
Sem leiðsögumaður í ferðum vildi
hann alltaf gera sem mest og best við
ferðamennina, til dæmis var hann
einu sinni að keyra Þingvallahringinn
á torfærajeppa fyrir eitt jeppafyrir-
tækið í góðri færð að vetri til. Honum
fannst fyrir neðan allar hellur að fólk-
ið væri komið alla leið til íslands og
búið að kaupa rándýra jeppaferð og
síðan átti bara að keyra á malbiki, nei,
það varð að bæta úr þessu. Hann
sagði mér eftir á að hann hefði komið
við á toppum tveggja ónefndra fjalla á
leiðinni til að lífga uppá ferðina.
Svona tókst honum alltaf með ein-
hveijum ráðum að skila af sér ein-
staklega ánægðum ferðamönnum.
Þegar ný hugmynd eða spekúlering-
ar í sambandi við ferðaþjónustuna
komu upp hjá okkur báram við þær
oft og iðulega hvor undir annan, hann
vildi alltaf gera betur og fara hærra,
hugmyndimar vora óþrjótandi.
Það er erfitt að sætta sig við að það
sé ekki hægt að tala við eða hitta
Bassa framar í þessu lífi. Það er stað-
reynd sem við verðum að lifa með, en
minningin um góðan dreng lifir
áfram.
Við hjónin viljum votta Elínu, móð-
ur Bassa, og Laufeyju, systur hans,
samúð okkar en missir þeirra er
búinn að vera mikill, þai- sem Gísli,
faðir Bassa, lést árið 1991.
Elsku Villa, Elín, Gísli og Gréta,
Guð gefi ykkur styrk til að takast á
við þennan mikla missi. Við Anna og