Morgunblaðið - 10.03.2000, Blaðsíða 48

jr48 FÖSTUDAGUR 10. MARS 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Árni Gunnar Sig-
urjónsson fædd-
ist á Húsavík 21. apr-
fl 1945. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans 27. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Rósa
Árnadóttir, f. 15.5.
1906 á ísólfsstöðum
á Tjörnesi, d. 1977,
og Sigurjón Jónsson,
f. 20.6. 1903 á Héð-
inshöfða á Tjörnesi,
d. 1968. Systkini Ár-
na eru: Jón, f. 1939;
Björk Kristín, f.
1942, d. 1957; Sigþór, f. 1947;
Helgi, f. 1951.
Árni Gunnar kvæntist árið
1968 Hólmfríði Sigtryggsdóttur,
f. 26.10. 1947 á ísafirði. Foreldr-
ar hennar eru Hjálmfríður S.
Guðmundsdóttir, f. 19.8. 1914 í
Vatnadal við Súgandafjörð, og
Sigtryggur K. Jörundsson, f. 5.8.
1909 á Flateyri við Önundarfjörð.
Börn Árna Gunnars og Hólm-
fríðar eru: 1) Lína Rut Wilberg, f.
11.3. 1966, fósturdóttir Árna.
Hennar faðir er Karl Wilberg.
Sambýlismaður hennar er Gunn-
ar Már Gunnarsson, f. 15.3. 1971.
„Einstakur“erorð
sem notað er þegar lýsa á
því sem engu öðru er líkt,
faðmlagieðasólarlagi
eða manni sem veitir ástúð
með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem
sem stjómast af rödd síns hjarta
og hefur í huga hjörtu annarra.
. V „Einstakur“ á við um þá
sem eru dáðir og dýrmætir
og hverra skarð verður aldrei fyllt
„Einstakur" er orðið sem best lýsir þér.
(Terri Femandez.)
Heiðarleiki, æðruleysi, kjarkur,
einlægni, þrautseigja, lífsgleði, blíð-
lyndi, mannkærleikur, bjartsýni, lífs-
vilji.
Allt eru þetta falleg orð sem nægja
þó ekki hvert og eitt til að lýsa honum
pabba.
Þar sem við sitjum hérna saman,
systkinin, og hugsum til baka, þá
koma þessi orð svo sterkt upp í huga
okkar allra.
En það sem einkenndi hann hvað
^ rnest var án efa trúin sem endur-
** speglaðist í öllu því sem hann gerði.
Lífsviðhorf hans var okkur svo mikil
hvatning, hann hafði óbilandi trú á
okkur og öllu sem við tókum okkur
fyrir hendur og betra veganesti út í
lífið er vart hægt að hugsa sér.
Hans einlæga trú á Guð og hvemig
hann lifði eftir boðskap biblíunnar,
Börn hennar eru:
Erla Kamilla An-
tonsdóttir, f. 25.7.
1990; ísold Antons-
dóttir, f. 10.7. 1992;
Sigrún Gunnar-
sdóttir, f. 18.5. 1998,
d. 20.5. 1998; Már
Gunnarsson, f.
19.11. 1999. 2) Guð-
mundur Annas, f.
5.7. 1969, sonur
hans er Dagur Árni,
f. 12.4. 1996. 3)
Rósa, f. 28.1. 1972,
gift Jakobi Inga Ja-
kobssyni, f. 12.9.
1962, þeirra börn eru Hólmfríð-
ur, f. 28.3. 1996, og Aron, f. 15.9.
1997; 4) Díana, f. 25.5. 1982. Son-
ur Árna og Ástu Sigurðardóttur
er Haukur Arnar Árnason, f. 4.4.
1966, kvæntur Sveinbjörgu Harð-
ardóttur, f. 28.9. 1961, þeirra
börn eru Daníel Smári, f. 21.1.
1989, Andrea Laufey, f. 23.9.
1991, Silvía Ösp, f. 8.10. 1996.
Árni Gunnar lauk prófi í húsa-
smíðum á Húsavík og meistara-
námi í Reykjavík.
títför Árna Gunnars fer fram
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
gaf okkm- svo ólýsanlega mikið og
verðum við honum ævinlega þakklát
fyiár.
f tæpa tvo áratugi barðist hann
hetjulega við krabbamein og sýndi
öllum að jákvæði og bjartsýni geta
gert kraftaverk.
Aldrei heyrðum við hann kvarta og
við trúum því að þessi óbilandi lífsvilji
hafi orðið til þess að við fengum að
hafa hann lengur hjá okkur.
Stundum finnst okkur að Æðra-
leysisbænin hafi verið samin af pabba
eða um hann, því það hvernig hann
tókst á við veikindi sín einkenndist af
hennar boðskap.
Guðgefiméræðruleysi
til að sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Elsku pabbi.
Við höldum áfram vegferð okkar
ein, en víst við munum aldrei, aldrei
gleyma að æðruleysi þitt og trúin
hrein er minningin sem öll við mun-
um geyma.
Þú ávallt átt þinn stað í okkar
hjörtum og hvar sem við svo dveljum
ertu þar, við heyrum söng þinn
hljóma rómi björtum, sú huggun okk-
ur léttir stundimar.
Ástarkveðja,
Lína Rut, Haukur Arnar, Guð-
mundur Annas, Rósa og Díana.
Ungm- drengur er að koma til
ömmu á Húsavík. Það er stillt vor-
kvöld, logn og friður og eftii’vænting-
in er mikil þegar stigið er út úr rút-
unni. Kyrrðin er rofin af fögrum
hljómum, einhvers staðar í grennd-
inni er leikið á harmóníku. Hann
gengur á hljóðið. Undir húsvegg hjá
ömmu á Bjarmalandi sitja tveir
drengir og leika á harmóníkur. Ann-
ar er kunnugur, já, svo sannarlega.
Það er Árni Gunnar, frændi hans sem
þenur aðra nikkuna. Komumaður,
Ami Sigurbjörnsson dáist að frænda
sínum. Tónarnir hljóma um allan bæ í
kyrrðinni, kvöldið er umvafið töfra-
ljóma sem Árni Gunnar á sinn þátt í
að skapa. Slíkan ljóma átti Árni
Gunnar oft eftir að vefja um samver-
ustundir allra sem kynntust honum.
Tónlistargáfa Árna Gunnars kom
fljótt í ljós og þótt aðstæður lejrfðu
ekki að hann færi í tónlistarnám eign-
aðist hann snemma nikku. Hann nam
hljóðfæraleik af öðrum spilurum sem
og sjálfum sér. Árni lék bæði á píanó
og harmóníku og unni fögrum söng.
Flest okkar kynntust Ama Gunn-
ari þegar hann gekk að eiga eftirlif-
andi eiginkonu sína, Hólmfríði Sig-
tryggsdóttur, Fríðu, systur okkar og
mágkonu. Brúðkaup þeirra, sem
haldið var á ísafirði, er minnisstætt
fyrir margra hluta sakir og vekur oft
kátínu þegar það er rifjað upp í fjöl-
skyldunni. í huga þeirra eldri var
þessi nýi fjölskyldumeðlimur fyrst og
fremst glæsimenni og sómdi sér vel
við hlið Fríðu. Þau voru sannarlega
fallegt par. Fríða, tengdamóðir Árna
Gunnars, hreifst af honum við fyrstu
kynni og ávallt síðan enda var hann
bæði kátur og heillandi. Yngri kyn-
slóðin leit til Ama Gunnars með
stjömur í augum því hann gaf sér
tíma til að leika við hana og heilla
með töfrabrögðum og tónlist.
Ámi Gunnar og Fríðahófu búskap
sinn á Húsavík þar sem Árni vann við
húsasmíðar en hann var húsasmíða-
meistari að mennt. Hann var röskur
maður sem hikaði ekki við að leggja
nótt við dag ef þurfti til að ljúka um-
sömdu verki. Húsvíkingar nefndu
hann gjarnan Bratt og lýsir það við-
urnefni honum ágætlega. Hann lét
ekki smámuni vaxa sér í augum, var
bjai-tsýnn maður sem ekki vílaði fyrir
sér verk sem öðram sýndust ófram-
kvæmanleg.
Árni Gunnar var góður skákmað-
ur. Hann sat í stjórn Taflfélags Húsa-
víkur á áranum 1964-71 og varð m.a.
tvívegis skákmeistari Húsavíkur.
Árni Gunnar naut þess að keppa og
blindskák var uppáhald hans, þá
telfdi hann jafnvel við nokkra í einu
og fékk þannig eitthvað til að glíma
við._
Á Húsavíkuráranum voru skyld-
menni Fríðu aufúsugestir hjá Ái'na
Gunnari og Fríðu en heimsóknir
strjálar því flest voru þau búsett á
ísafirði og Reykjavík. En öllum var
tekið opnum örmum þegar þau komu
norður og farið með gesti á hina fjöl-
mörgu sögustaði Þingeyinga. Fríða
og Ámi Gunnar fengu Árna, bróður
Fríðu, til að koma til Húsavíkur að
vinna hjá þeim við húsbyggingu. Pilt-
urinn sem var óráðinn skellti sér
norður og hvatti Ami Gunnar hann
til að læra húsasmíði. Varð það úr og
unnu þeir mágarnir saman á smíða:
verkstæðinu Fjalar á Húsavík. I
frístundum tefldu þeir oft og í endur-
minningunni em Húsavíkurárin tími
skemmtilegra atvika, fjörags félags-
skajiar og ánægjulegrar vinnu.
Arið 1972 fluttu Árni Gunnar og
Fríða til Reykjavíkur og tókust á við
nýtt umhverfi og aðstæður. Árni og
Fríða áttu það sammerkt að þau létu
fátt vaxa sér í augum. Hvar sem þau
bjuggu byltu þau íbúðum við, lag-
færðu og útfærðu húsakynnin á
smekklegan og hentugan hátt. Bygg-
ingar- og uppbyggingarstarf þein-a
reis hæst á Laugaveginum. Við vor-
um mörg sem hristum höfuðið van-
trúuð þegar Fríða og Árni ákváðu að
kaupa bakhús við Laugaveg sem var í
mikilli niðurníðslu. Gæti þetta orðið
mannabústaðm-? í þetta hús lagði
Árni Gunnar síðustu ki'afta sína, lag-
færði vegg fyrir vegg, spýtu fyrir
spýtu. Það var ekki sú flís í þessu húsi
sem Árni Gunnar hafði ekki fondrað
við. Og hann naut dyggrai' aðstoðar
Fríðu. Húsnæðið fékk á sig nýjan
svip dag frá degi og að lokum var það
orðið notalegt hús - heimili eins og
Fríða og Árni höfðu alltaf stefnt að
og trúað að það gæti orðið. Árni
Gunnar og Fríða vora góð heim að
sækja og höfðu sérlega gaman af
þegar gestirnir vora til í að taka lag-
ið. Einn veturinn var bræðrum Fríðu
leiðbeint í hljóðfæraleik, kvöld eftir
kvöld komu þeir á Miklubrautina til
Fríðu og Ama Gunnars. Glaðværð
ríkti og dátt var leikið og sungið. Árni
var óþreytandi að segja þeim til og
ætlaðist líka til að þeir legðu sig alla
fram. Seinna var það stoltur faðir
sem leiðbeindi syninum Mumma í
tónlistinni og fylgdist af alhug með
Díönu, dóttur sinni í tónlistarnámi
hennar.
I gegnum tíðina lék Árni í ýmsum
danshljómsveitum, m.a. hljómsveit-
inni Haukum á Húsavík og seinna
með danstríói í Reykjavík. Árni
Gunnar lék reyndar á alls konar
skemmtunum, t.d. á jólaböllum hjá
AA-samtökunum og samkomum á
Dvalar- og hjúkranarheimilinu Selja-
hlíð, vinnustað Fríðu. Allt til síðasta
dags spilaði Árni á mannamótum. Nú
síðast í janúar var hann að bolla-
leggja hvernig hann færi að því að
spila á þorrablótinu í Seljahlíð. Hug-
ur hans var hjá íbúum Seljahlíðar og
löngun hans til að gleðja þá var svo
sterk að hann hugleiddi ekki veikindi
sín.
Fyrir rúmum ái'atug greindist
Árni Gunnar með sjúkdóm þann sem
að lokum lagði hann að velli. Það var
mikið reiðarslag fyrir hann og fjöl-
skylduna en þau tókust á við sjúk-
dóminn af æðraleysi. Árni bar veik-
indi sín vel og var ákveðinn að gefast
ekki upp. Hann sýndi okkur ættingj-
um og vinum ræktarsemi en gerði lít-
ið úr þjáningum sínum. Fríða stóð við
hlið hans eins og klettur. Hún kvart-
aði aldrei, stundaði Árna af ást og al-
úð og sló á létta strengi. Árni var alla
tíð afai' hrifinn af Fríðu og hann gerði
sér grein fyrir hve einstök eiginkona
hún reyndist, ekki síst síðustu árin
þegar hann gatekki án hennar verið.
Sjúkdómur Ama olli því að hann
gat ekki verið í föstu starfi. Hann
vildi þó gjarnan vinna og tók stund-
um að sér einstök verk. Eitt sinn fékk
hann fjöldann allan af gluggafögum
sem þurfti að lagfæra og var beðinn
um að hafa þau klár eftir 2-3 vikur.
Hann samþykkti það og hóf störf.
Næsta dag skilaði hann öllum fögun-
um, tilbúnum! Það átti ekki við hann
að dunda sér við vinnu. Árni var alla
tíð skoi'pumaður og segja má að veik-
indin hafi hann líka tekið í skorpum.
Oft var hann mjög illa haldinn og við
bjuggumst ekki við að mega njóta
samvista við hann mikið lengur. En
hann kom okkur sífellt á óvart og tók
nýjci skorpu - Brattur!
Árið 1993 var haldið fjölmennt
ættarmót á Núpi í Dýrafirði. Á mót-
inu var Árni hinn hressasti, alltaf
með hlýtt viðmót og heitt á könnunni
fyrir okkur hin. Og seint mun við-
stöddum gleymast þegar hann lék
fyrir hópinn á orgel Núpskirkju.
Fyrir rúmum þremur áram héld-
um við systkini Fríðu, makar og börn
í Aðalvík á Hornströndum. Þetta var
allnokkurt ferðalag en Árni ákvað að
koma með. Þegar að Látram var
komið var stefnan strax tekin á
Straumnesfjall. Flest fóram við hægt
og sígandi á fjallið, blésum mikinn og
voram lengi að jafna okkur á eftir.
En það átti ekki við Árna Gunnar.
Hann fór fyrir hópnum, náði fyrstur
á toppinn og þegar við komum niður
aftur var hann löngu kominn á
áfangastað og beið með kaffi og með-
læti fyrir göngumóða ferðamenn.
Keppnisskap hans og viljastyrkur
kom sjaldan betur fram en í þetta
sinn. Þarna skaut hann okkur ref fyr-
ir rass.
Það er milt ágústkvöld árið 1999,
þoka niður í miðjar hlíðar, birkið ilm-
ar og bálið brennur. Við söfnumst
saman í Tunguskógi á Isafirði ásamt
öðram skógarbúum og syngjum og
spilum. Ami Gunnai' stendur með
nikkuna, bros leikm- um varir hans
og glampi í augum. Hann er kominn
vestur í eina heimsóknina enn til
tengdaforeldra og annarra vensla-
manna. Enn á ný hefur hann haft bet-
ur við erfiðan sjúkdóm og tekist á
hendur ferðalag. Harmóníkan er með
í för eins og svo oft áður. Hann leikur
fyrir okkur, veitir gleði og yl inn í
hjörtu okkar og haustkvöldið er um-
vafið töfraljóma.
Elsku Fríða, Lína, Mummi, Rósa,
Díana, Haukur og fjölskyldur. Ykkar
missir er mikill en eftir lifu' minning
um kæran og ljúfan fjölskylduföður.
Guð veri með ykkur.
Systkini Fríðu og fjölskyldur.
ARNIGUNNAR
> SIG URJÓNSSON
-?■
SIGRIÐUR
KONRÁÐSDÓTTIR
+ Sigríður Kon-
ráðsdúttir fædd-
ist á Tjörnum í
Sléttuhlíð í Skaga-
firði 18. núvember
1900. Hún léstáHeil-
brigðisstofnun Siglu-
fjarðar 22. febrúar
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Kon-
ráð Karl Kristinsson
og Anna Pétursdútt-
ir. Sigríður var eín
sex systkina sem
komust á legg af túlf
sem fæddust og síð-
ust til að hverfa yfir
múðuna miklu. Hin voru Anna,
Gísli, Guðmundur, Margrét og
Konráð.
Sigríður eignaðist
einn son, Baldvin Jú-
hannsson, árið 1921.
Hann kvæntist árið
1945 Önnu Huldu
Júlíusdúttur og eign-
uðust þau sex börn,
Theodúru Hafdísi, f.
1945, Konráð Karl, f.
1946, Júlíus Sævar,
f. 1947, d. 1997, Sig-
urð Örn, f. 1948, Ás-
dísi Evu, f. 1951, og
Maríu Gíslínu, f.
1954. Alls eru af-
komendur Sigríðar
um 40 talsins.
títfúr Sigríðar fúr fram frá
Siglufjarðarkirkju 4. mars.
Hún Sigg’amma, eins og við köll-
uðum hana alltaf, varð öllum sínum
samferðamönnun til góðs. Á langri
^ævi snerist hennar tilvera um að
hjálpa til og létta undir með öðrum.
Hún eignaðist fátt fyrir sjálfa sig
um ævina og það litla sem í hennar
eign endaði, gaf hún aftur þeim sem
henni fannst að myndi nýtast betur
en henni sjálfri.
Allt hennar ævistarf var það
sama og hjá þorra fólks í þessu
landi. Hún fæddist í sveit, ólst þar
upp og starfaði uns hún fluttist til
Siglufjarðar sem ung kona. Þar
vann hún í síld og síðar við sauma-
skap meðan hendur hennar gátu
þrætt nálina og fólk hafði not fyrir
krafta hennar á því sviði.
Okkur systkinunum var hún allt-
af og ævinlega undurgóð. Að sofa
hjá ömmu var dálítið ævintýri. Hún
gaf okkur eitthvað gott í munninn,
setti okkur fyrir ofan sig í rúmið og
las fyrir okkur þar til við sofnuðum.
Hún hélt fast í litla hendi og gekk
hratt þegar hún leiddi okkur heim
til sín svo litlir fætur máttu hafa sig
alla við að fylgja henni eftir.
Af bréfi sem hún Sigg’amma
skrifaði bróður sínum í kringum
1950 sést að hendur hennar hafa þá
verið byrjaðar að sýna einkenni
parkinsonsveiki sem varð hennar
höfuðóvinur og lagði hana í rúmið
síðustu æviárin. En æðruleysi
hennar og umhyggja fyrir öðrum
urðu til þess að hún kvartaði ekki.
Stundum varð veruleiki hennar sá
sem hún mundi frá æsku sinni og
eitt sinn varaði hún mig við að
verða ekki á vegi nautanna sem
sloppið höfðu úr girðingu á næsta
bæ. í annað skipti vildi hún ganga
með mér frá Siglufirði og inn í
Sléttuhlíð, þar myndum við fá
mjólkursopa á einhverjum bænum
og hvíld. Þá var sólskin í augum
hennar og bros á vörum.
Nú þegar guð er búinn að byggja
húsið hennar ömmu á himnum hlýt-
ur það að vera veglegt, svo lengi
sem hann hefur verið að verki. Það
hefur alltaf verið gott að vita af
henni í lífi okkar og nú er gott að
vita af henni á góðum stað þar sem
hún mun bíða okkar hinna og taka á
móti okkur með mjólkursopa og
góðri hvíld. Elsku amma, við þökk-
um þér samfylgdina og allan þinn
kærleik. Hvíl þú í friði.
En fyrir handan hafið
þar hillir undir land,
í gullnum geislum vafið
það girðir skýjaband.
Þar gróa í grænum hlíðum
með gullslit blómin smá
í skógarbeltum blíðum
í blómsturlundum fríðum
má alls kyns aldin sjá.
Þar sé ég sólu fegri
á súlum standa höll
í dýrð svo dásamlegri,
hún drifin gulli’ er öll.
Þar sé ég fylking fríða
og fagurbúna sveit
um ljóssins sali líða
með ljóssins ásýnd blíða
í unaðs aldinreit.
(V. Briem.)
F.h. okkar systkina, _
Ásdís Eva.
Ertu þá farin, elsku Sigga amma?
Ég veit að nú líður þér vel því að þú
varst tilbúin að fara, alveg að verða
100 ára. Ég man þegar þú sagðir að
þú ætlaðir að fara að hitta mömmu
þína og pabba. Nú ertu komin til
þeirra og svo veit ég að hann Júlli
afi minn tekur vel á móti þér.
Það verður skrítið að koma á Sig-
ló og geta ekki heimsótt þig en ég
veit að þú ert samt með mér, elsku
amma. Farðu í friði.
Kristur minn ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
guð í skjóli þínu.
Þinn langalangömmustrákur
Skarphéðinn.