Morgunblaðið - 30.07.1982, Blaðsíða 42

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. JÚLÍ 1982
42
Svanhvít Gunnarsdóttir
og Björn Magnússon og
börn þeirra Margrét
Auður og Axel Magnús
í huga manns. — Ég fann að Axel
hugsaöi margt og mikið og var
leitandi. — Eitt sinn spurði ég
hann, hvað hann héldi, að hann
hefði fengið út úr þessum ferða-
lögum sínum og leiklistarnámi í
New York? — Hann brosti og
svaraði: „Ja, það var a.m.k.ekki til
einskis, — þetta var lífsreynsla."
— Þegar ég hugsa um þetta svar
hans nú, þá finnst mér, að hann
hafi haft rétt fyrir sér. Ég held
þrátt fyrir allt, hvort sem líf
okkar verður nú stutt eða langt, að
við verðum að trúa því að það hafi
tilgang.
Þegar fólk er spurt á förnum
vegi, hvers konar leikrit það vilji
helst sjá, svarar það gjarnan:
„Eitthvað létt og skemmtilegt." —
En jafnvel um hásumar þá getur
himinninn tekið upp á þessu, að
gerast grár og alskýjaður. — Mig
hefði aldrei órað fyrir því, að hann
Axel, vinur minn, ætti eftir að
leika eitt aðalhlutverkið í lifandi
harmleik. — Áhrif þessa harm-
leiks eru yfirþyrmandi, en það er
eins og boðskapurinn felist ein-
mitt í þessum orðum Axels: „Ja,
það var a.m.k. ekki til einskis."
Ég sendi þessa kveðju með þökk
í huga fyrir að hafa átt Axel að
vini, og vona að minningin um
góðan bróður megi veita eftirlif-
andi systkinum hans styrk.
Gunnar Gunnarsson.
Ungur piltur kom hlaupandi
upp Holtastíginn i Boiungarvík.
Hann stökk yfir girðinguna, svipti
upp hurðinni, þreif mið í fangið,
kyssti mig og sagði: „Hæ, Axel!
Hvað segirðu?"
Hann var svo kátur, hlýr og
hispurslaus. Gat þetta verið ein-
lægt? Eftir þessi fyrstu kynni
varð Axel daglegur gestur á heim-
ili okkar, og ég komst fljótt að
raun um, að hann var alltaf ein-
lægur. Hlýja, glaðværð og hjálp-
semi fylgdu honum hvar sem hann
fór.
Lítil saga sem lýsir Axeli vel.
Hann var staddur í New York,
góðir vinir á heimleið. Hann lang-
aði að gleðja vinkonu sína, en átti
ekki pening. Þá settist hann niður
og saumaði handa henni tösku.
„Ekkert mál,“ eins og hann sagði
svo oft, ef leitað var til hans. Slík-
ar gjafir verða ekki keyptar.
Hann átti ekki mörg ár að baki,
en skilur meira eftir en margur
maður að lokinni langri ævi. Góð-
ur vinur er horfinn jafn skjótt og
hann kom. Þakklæti og söknuður
eru mér efst í huga og spurning
dóttur minnar: „Af hverju hann?“
Fátækleg orð tjá ekki tilfinn-
ingar okkar, en við sendum systk-
inum hans og fjölskyldu okkar
innilegustu samúðarkveðjur og
hiðjum þeim blessunar.
Sigríður Hagalín
í dag verður til moldar borin
Auður Björnsdóttir, ásamt bróður
sínum Axel, og foreldrum, Birni
og Svanhvíti. Ekki datt okkur í
hug síðast er við hittum Auði, að
það væri okkar allra síðasta
ánægjustund með henni.
Er við fréttum af þessu hörmu-
lega slysi, datt okkur heldur ekki í
hug að það væri Auður, bróðir
hennar og foreldrar sem látist
hefðu. Okkur fannst ótrúlegt að
svo ung og góð stúlka sem átti allt
lífið framundan, færi svo snögg-
lega.
Fyrstu kynni okkar af Auði,
eins og hún var alltaf kölluð, voru
fyrir níu árum er við hófum störf
okkar í Skátafélaginu Vífli í
Garðabæ. I fyrstu var Auður ljós-
álfaforinginn okkar en seinna
bæði flokks- og sveitarforingi í
senn.
I gegnum okkar skátatíð var
Auður í fararbroddi, alltaf gat
hún lífgað upp á þá kennslu sem
skátastarfinu fylgir, með
skemmtilegúm leikjum. Ekki
minnumst við hennar á annan
hátt en með sitt glaðlega bros og í
góðu skapi, og aldrei reiddist hún
hversu illa sem við létum.
Öll okkar skátakunnátta kemur
frá henni og alltaf var hún tilbúin
til að hjálpa ef eitthvað fór úr-
skeiðis. I þau skipti sem við kom-
um inn á heimili Auðar, var tekið
á móti okkur opnum örmum, af
henni sjálfri, systkinum hennar og
foreldrum, hversu margar sem við
vorum. Alltaf munum við minnast
Auðar sem ástkærs félaga og mun
minning hennar lifa í hjörtum
okkar til æviloka.
Við vottum systkinum hennar
okkar innilegustu samúð, við svo
sviplegan missi ástríkrar systur,
bróður og foreldra. Guð og gæfan
fylgi ykkur.
Ásdís H. Ágústsdóttir,
Dóra Ingólfsdóttir,
Erla Einarsdóttir,
Kolbrún Reinoldsdóttir,
Margrét Gunnarsdóttir,
Kagnheiður I. Ágústsdóttir,
Þórunn Inga Sigurðardóttir.
Vinarkveðja
Hörmuleg tíðindi berast, sárs-
aukinn nístir og vekur okkur til
alvöru lífsins. Máttvana og orð-
laus stöndum við í dag, er við
kveðjum hjartkæra vini, þau hjón-
in Svanhvíti Gunnarsdóttur og
Björn Magnússon og börn þeirra
Auði og Axel.
Minningar ljúfar og sárar, þó
svo yfirgnæfandi fleiri ljúfar,
þjóta um hugann.
Kynni okkar hófust árið 1957, er
við hófum byggingu húsa okkar
hlið við hlið á svo til ónumdu
landi. Húsin risu, óræktað land
breytti um svip, gróður óx og
dafnaði og svo má einnig orða þá
fölskvalausu vináttu, sem tengdi
okkur traustum böndum.
Börnin okkar uxu upp hlið við
hlið og við fylgdumst með litlum,
ómótuðum mannverum breytast í
sterka persónuleika og glæsileg
ungmenni. Held ég sé ekki ofsög-
um sagt að Ijúfari og hjálpsamari
ungmenni en þau Auður og Axel
voru, séu vandfundin, enda for-
eldrarnir góð fyrirmynd.
Mikið og oft reynir á svo langa
vináttu sem okkar var, bæði á
gleði- og sorgarstundum, en þar
bar aldrei skugga á. Þó oft væru
sporin þung, urðu þau leítari eftir
fund við þau vinina okkar, sem
umvöfðu okkur blíðu og kærleika.
Þetta eru fátæklegar kveðjur en
einlægar og í alvöru meintar. Al-
góður Guð styrki börn þeirra, er
eftir lifa, og ekki er að efa að þau
halda merki elskulegra foreldra og
systkina á lofti, svo vel sem þau
eru af Guði gerð.
Við þökkum af alhug samfyigd
og órofa tryggð elskulegra vina.
Guð blessi minningu þeirra.
„Ilér viA skiljum.st
»g hilULst munum
á feginsdegi fira.
Drottinn minn
gefi daudum ró,
hinum líkn er lifa.“
(Úr Sólarljóðum)
Dídí
Með örfáum orðum langar mig
til að minnast Axels M. Björns-
sonar, vinar er var mér svo kær.
Axel var einn af þeim alltof fáu
hér í heimi er hugsaði fyrst og
fremst um að fólkinu í kringum
hann liði vel og að allir væru
ánægðir. Því verður best lýst með
þeim orðum er voru ávallt á vör-
um hans: „Skemmtu þér með því
að skemmta öðrum." Það er sárt
að sjá á bak svo kærum vini með
jafn mikinn persónuleika.
Ég kynntist Axel vel og með
okkur tókst góð vinátta er við
störfuðum saman í leiklistarhópi í
Verslunarskóla íslands. Þar naut
hann sín vel, enda búinn miklum
hæfileikum á leiklistarsviðinu og
hafði hann hugsað sér að nýta þá í
framtíðinni. Að námi loknu í
Verslunarskóla íslands vorið 1979
hélst vinátta okkar óslitin áfram
þrátt fyrir það að fjarlægðin á
milli okkar væri oft mikil.
Síðastliðinn vetur dvaldi Axel
erlendis við leiklistarnám og bár-
ust mér þá bréf frá honum sem
voru eins og súrefni á eld vinátt-
unnar. Það var ekki fjöldi blað-
síðna er skipti máli í þessum bréf-
um, heldur vitneskjan um að þau
voru frá traustum vini er mundi
ávallt eftir vinum sínum.
Nú, þegar ég minnist Axels,
kemur upp í huga mér vísa úr
Hávamálum og er ég þess fullviss
að allir þeir er þekktu Axel munu
vera mér sammála um að innihald
hennar á vel við nú er við kveðjum
hann.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Að lokum vil ég votta systkinum
og aðstandendum Axels M.
Björnssonar mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Þökk fyrir allt og allt.
Kristin Steinarsdóttir.
Það er erfitt að setja sig niður á
þessari sorgarstundu og ætla með
nokkrum orðum að kveðja elsku-
legt frændfólk, sem svo sviplega
var kallað á braut hins óþekkta.
Frændsystkin mín tvö Axel og
Auður, Axel sem var nýkominn
heim frá Bandaríkjunum eftir að
hafa stundað nám við leiklist. Ég
man eftir Axel sem litlum strák
alltaf að koma manni til þess að
hlæja, hann hafði sérstakt lag á
því að koma manni til þess að
gleyma stund og stað með kímni-
gáfu sinni og ekki var Auður síður
skemmtileg. Hún var sú elsku-
legasta manneskja sem við höfum
kynnst, alltaf boðin og búin til að
hjálpa öðrum. Hún hafði góða
frásagnarhæfileika og var alltaf
gaman að hlusta á hana segja frá
reynslu sinni úr dagsdaglega líf-
inu. Manneskja sem heilsaði
hverjum morgni með bros á vör.
Svo eru það Bjössi frændi og
Svanhvít. Gestrisni þeirra hjóna
var með einsdæmum og hafði
Svanhvít lag á því að hafa á boð-
stólum góðgæti að smekk gesta
sinna og virtist hún alltaf muna
það sem hverjum þótti gott. Ég
minnist þess líka hvað Svanhvít
var ömmu minni mikil stoð og
stytta í hennar löngu sjúkrahús-
legu, hún fór til hennar hvern ein-
asta dag. En þannig var Svanhvít
og þau bæði hjónin, alltaf var
hægt að treysta á þau. Bjössi
frændi, við höfum ekki orð til þess
að lýsa hversu mikils virði hann
var okkur hjónunum. Alltaf mátti
leita ráða hjá honum með hvaða
vandamál sem maður átti við að
etja og alltaf reyndi hann að leiða
okkur á rétta braut. Fyrstu minn-
ingar mínar af honum eru frá því
ég kom fyrst til íslands ásamt
móður minni þá 12 ára að aldri,
vildi hann þá allt fyrir okkur gera,
og má þá nefna að þau hjónin
höfðu tekið bróður minn inn á sitt
heimili sem einn af fjölskyldunni í
rúmt ár áður en við mæðgurnar
komum til landsins. Aldrei var
talað um það nema sjálfsagðan
hlut og eftir að faðir okkar dó
reyndist Bjössi móður minni sem
sannur bróðir. Ekki dró úr hjálp-
semi Bjössa við fjölskylduna eftir
að ég kynntist eiginmanni mínum.
Þau hjónin voru mikið athafna-
fólk og alltaf var nóg að gera hjá
þeim og virtust þau kunna að nota
tíma sinn vel. Félagslyndi þeirra
hjóna hafði góð áhrif á uppeldi
barna þeirra og skóp með þeim
þann félagsþroska sem einkenndi
foreldra þeirra. öll komust börn
þeirra fjögur til mennta og voru
foreldrum sínum ávallt til sóma
enda nutu þau ástúðar og vináttu
foreldra sinna sem studdu þau í
hvívetna.
Ekki voru liðnir nema 3 dagar
frá því að við hjónin ásamt bðrn-
um okkar sóttum Bjössa og
Svanhvíti heim. Heimsóknin var
farin í þeim tilgangi að samgleðj-
ast Svanhvíti á fertugasta og
sjöunda afmælisdegi hennar, sem
hafði verið daginn áður. Engum
datt í hug á þeim degi að þetta
væri sú kveðjustund sem raun bar
vitni, enda ríkti þá gleði og ham-
ingja í Faxatúni 5, eins og ætíð
áður. Það er erfitt að hugsa til
þess að fleiri heimsóknir verði
ekki í Faxatúnið og að aldrei heyr-
ist aftur gamansemi og hlátur
þeirra sem þar bjuggu.
Viljum við hjónin og synir
okkar þakka fyrir þær ánægjulegu
samverustundir, sem við fengum
að njóta í faðmi þessarar sam-
rýndu fjölskyldu og munum við
geyma minningu þeirra í hjörtum
okkar.
Að lokum viljum við biðja þess
að góður guð styrki eftirlifandi
börn þeirra hjóna, Gunnar og
Kristínu, ásamt fjölskyldum
þeirra, í gegnum þessa miklu sorg.
Soffía, Jóhann og synir.
Halldór Þorleifs-
son frá Arhrauni
Fæddur 26. desember 1922
Dáinn 22. júlí 1982
í dag er til moldar borinn í
Reykjavík einn af okkar dugmiklu
togarasjómönnum, Halldór Þor-
leifsson. Hann var fæddur að Ár-
hrauni á Skeiðum, Árnessýslu og
var systkinahópurinn stór. Hann
fór snemma að vinna fyrir sér og
var til sjós á Reykjavíkurtogurum.
Hann þótti dugmikill sjómaður og
kunni vel til verka, lengst mun
hann hafa verið á Engey frá
Reykjavík og var hann bátsmaður
þar. Halldór var fróður maður og
höfðu margir gaman af því að tala
við hann um nýjungar og heims-
mái. Árið 1962 giftist Halldór
móður okkar, Steinþóru Jónsdótt-
ur, en við vorum 11 ára, 13 ára og
15 ára gamlar. Halldór tók okkur
systrunum eins og við værum
hans eigin börn. Halldór eignaðist
einn son með móður okkar og er
hann við nám. Við systurnar
þökkum Halldóri umhyggju og
velvild er hann sýndi okkur ávallt
á lífsleiðinni. Við óskum honum
góðrar ferðar yfir móðuna miklu
og fylgi honum allar góðar vættir
og greiði veginn. Með þökk fyrir
samveruna og stuðning hans á
lífsleiðinni. Mömmu og bróður
okkar biðjum við góðan Guð að
styrkja og styðja í sorg þeirra.
Sigríður, Erla og Guðrún
Á líðandi ári hef ég orðið að
kveðja tvo bestu vini mína, sem ég
kynntist þegar vor var í huga og
vonir voru bjartar til komandi
daga. En hverfleiki sólarlagsins er
skammt undan fyrir mér sjálfum,
og högg í garð vina boðar komandi
feigð. Állt mannlegt er háð eyð-
ingu og fallvaltleik, en huggunin
er, að á komandi stundum eru
brigðin að gleðjast við yl minn-
inganna.
Ég kynntist Halldóri Þorleifs-
syni, þegar hann var að stíga
fyrstu spor til undirbúnings lífs-
starfs síns. Hann var kátur og
skemmtilegur í allri kynningu,
fastur í skoðunum og ákveðinn,
sérstaklega skemmtinn í viðræð-
um, kunni allra manna best að
segja frá, láta skoðanir sínar í
ljósi á einfaldan og ljósan hátt.
Halldór Þorleifsson var fæddur
í Árhrauni á Skeiðum, 26. desem-
ber 1922. Foreldrar hans voru
hjónin: Valgerður Gísladóttir og
Þorleifur Halldórsson í Árhrauni
á Skeiðum. Hún var af hinni
þekktu Bergsætt og er margt ætt-
fólk hennar þekkt að gáfum og at-
gjörvi. Þorleifur í Árhrauni var
merkur og greindur bóndi. Hann
athugaði til dæmis náttúrufyrir-
bæri í grennd bæjar síns, svo-
nefndar þurrðir í Hvítá og hafði
þar aðrar skoðanir en náttúru-
fræðingar og ritaði um það í blöð.
Halldór ólst upp í Árhrauni í
hópi margra systkina í samlyndi
og gleði. Hann tók ungur þátt í
lífsbaráttu fjölskyldunnar, jafnt í
starfi og félagslífi í sveitinni.
Hann fór ungur að vinna frá
heimilinu eftir því sem tækifæri
gáfust. Um tvítugt fór hann til
náms í héraðsskólanum á Laug-
arvatni og lauk þaðan prófi. Síðan
var hann heima að mestu, uns for-
eldrar hans hættu búskap og flutt-
ust að Selfossi. Þá fluttist hann til
Reykjavíkur. Hann vann þar fyrst
í stað við byggingarvinnu og var
jafnvel að hugsa um að læra iðn.
En úr því varð ekki. Hann gerðist
sjómaður á togurum, lengst á
botnvörpungnum Sigurði með
Auðuni Auðunssyni, hinum
þekkta aflamanni. Hann varð þar
snemma bátsmaður. Ég held að
Halldór hafi um skeið verið að
hugsa um að læra sjómannafræði,
enda hafi hann til þess öll skilyrði,
jafnt gáfur og atgervi. En úr því
varð þó ekki. Starfið var honum
allt, heillandi í brennandi áhuga á
að gera sem mest, og vinna þjóð
3inni og fjölskyldu sem mest og
best.
Halldór steig mesta gæfuspor
ævi sinnar 9. nóvember 1962 er
hann kvæntist Steinþóru Hildi
Jónsdóttur frá Hóli á Langanesi.
Hún er fædd 3. desember 1926 og
eru foreldrar hennar Ingibjörg
Gísladóttir og Jón Árnason, bóndi
á Hóli. Þau eiga einn son, Óðinn
Þorvald, fæddan í Reykjavík 14.
júlí 1962. Hann stundar fram-
haldsnám í Reykjavík.
Halldór Þorleifsson veiktist við
starf sitt á sjónum og var fluttur á
sjúkrahúsið á Neskaupstað og síð-
ar til Reykjavíkur. Hann fékk
nokkra heilsu um skeið, en lést
eftir stutta legu 22. júlí síðastlið-
inn.
Ég naut margra ánægjustunda
með Halldóri í mörg ár. Við bjugg-
um í sama húsi. Mörg kvöld und-
um við saman við spil og samræð-
ur. Það var alltaf ánægjulegt að
vera í félagsskap Halldórs. Hann
var bæði skemmtilegur og ræðinn.
Hann var óvenjulega minnugur,
var fljótur að tileinka sér fróðleik
og kunni manna best að segja frá.
Hann var heilbrigður í skoðunum,
sjálfstæður og ákveðinn. Hann
hafði mikið yndi af að ræða um
heimabyggð sína, einkenni fólks-
ins þar, sérkenni þess og áhuga-
mál. Lífið var honum leikur, heill-
andi og ljúfur. Ég held, að allir
sem kynntust Halldóri hafi haldið
upp á hann, virt hann og dáð fyrir
drengskap hans, festu og velvild.
Ævi vinar míns er lokið. Hann
er horfinn. Veröldin er fátækari.
Bikar vináttunnar er ekki lengur
til staðar nema í minningunni.
Þar er hann í vitund og færi, heill-
andi eins og fyrsta handtakið. Líf-
ið leikur sér að gersemum okkar,
stundum án þess að við skiljum
tilganginn. Svo verður mér að
minnsta kosti í huga, er ég kveð
góðan félaga og sannan vin.
Ég samhryggist konu hans og
syni, systkinum og öðrum vanda-
mönnum. En mest er að hafa átt
sólskinsstundir í návist manns,
sem er sannur félagi, sannur bróð-
ir, sannur vinur allra sem hann
umgekkst.
Jón Gí.slason