Morgunblaðið - 30.07.1982, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 30. JÚLÍ1982
Fjölskylduminning:
Svanhvít Gunnarsdóttir
og Björn Magnússon og
börn þeirra Margrét
Auöur og Axel Magnús
„SkjóU h<*fur sól brugóió sumri
því séó ht*f óg fljúga
fannhvíta svani úr sveitum
til sóllanda f<*gri.“
Þegar tryggðavinir hverfa
manni á örskotsstund og þegar svo
gífurlegt skarð er rofið í vinahóp-
inn á einum degi er von mann setji
hljóðan og horfi inn í sjálfan sig
tómum augum.
Upphaf kynna okkar voru á
haustdögum 1965 er við hjónin
fluttum í Garðahrepp. Mjög fljótt
tókst vi'nátta með börnum þessara
fjölskyldna sem treystist með
hverjum nýjum degi. Það þurfti
ekki löng kynni til að sjá að börn-
in höfðu valið gott fólk að vinum
og vorum við því fegnust ef þau
voru saman við starf og leik.
Þegar við hófum starf í UMF
Stjörnunni á bernskudögum þess
félags, við aðstæður sem kalla
ekki á áhuga hjá ungu fólki, þar
sem allt vantar til alls nema
áhuga til að búa mikið til úr litlu,
þá var það okkur styrkurinn mesti
að kynnast fólki með skilning á
því, að æskulýðsstarfið varð að
flytjast inn í hreppinn. Þar var
fjölskylda Björns Magnússonar
fremst af mörgum góðum, heil-
steypt mannkostafólk sem veitti
hlýju og góð ráð á báðar hendur.
Og árin liðu, börnin urðu fullorðið
fólk en vinátta breyttist ekki held-
ur treystist og þroskaðist, það höf-
um við fundið æ því betur sem
árunum fjölgar frá fyrstu kynn-
um.
En nú er skarð fyrir skildi sem
aldrei fyllist en hlýjar minningar
veita fró. Eftirlifandi börnum
þeirra hjóna, Kristínu og Gunnari
og öllum aðstandendum vottum
við dýpstu samúð okkar fjölskyldu
í bæn um að Drottinn veiti dánum
ró en hinum líkn sem lifa.
Ellen Einarsdóttir,
Ingvi Guðmundsson
og börn.
Síminn hringir að morgni 21.
júlí. Það er Gunnar, sonur æsku-
vinkonu minnar Svanhvítar, með
þá hörmulegu frétt að foreldrar
hans ásamt tveim yngstu systkin-
unum hafi farist í flugslysi kvöld-
inu áður. Yfir mig færist einhver
doði, þetta er of hörmulegt til þess
að ég skynji það í fyrstu. Síðan
fara minningarnar um Svanhvíti
um huga minn. Allt frá barnsaldri
finnst mér að hún hafi verið gef-
andinn og ég þiggjandinn í okkar
samskiptum. Ég finn að ég hefi
misst ómetanlegan vin sem alltaf
var reiðubúinn til hjálpar þegar
þörf var á.
Svanhvít var fædd og uppalin á
Framnesvegi 14. Foreldrar hennar
voru Margrét Magnúsdóttir og
Gunnar Bjarnason. Börn þeirra
voru 6 og eru nú 3 þeirra dáin um
aldur fram.
Svanhvít lauk prófi frá Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar vorið ’52
og þaðan áttum við margar sam-
eiginlegar ljúfar minningar. ör-
lögin höguðu því þannig að ekki
varð úr frekara námi hjá Svan-
hvíti, þrátt fyrir frábæra náms-
hæfileika hennar. Strax ári eftir
að Svanhvít lauk prófi stofnar hún
heimili með eiginmanni sínum,
Birni Magnússyni í Silfurtúni í
Garðabæ, þar sem þau bjuggu síð-
an alla tíð.
Þau eignuðust 4 börn, Gunnar f.
’53, Kristínu f. ’54, Margréti Auði
f.’57 og Axel f. ’59.
Lífsbaráttan hjá ungum hjón-
um með stóran barnahóp var eng-
inn dans á rósum, en þau voru
samhent, vinnusöm og nægjusöm
og sigruðu alla erfiðleika.
Svanhvít var frábær móðir og
var börnum sínum sannur félagi.
Hún helgaði heimilinu alla sína
starfskrafta meðan börnin voru
ung, en eftir að þau stálpuðust
vann hún eitt og annað ásamt
heimilisstörfunum.
Svanhvít tók bæði tengdamóður
sína og föður sinn um tíma inn á
heimilið til hjúkrunar og lýsir það
hjálpsemi hennar og óeigingirni.
Að lokum bið ég góðan guð að
styrkja Gunnar og Kristínu, maka
þeirra og börn í þessari miklu
raun.
Herdís.
I byggðarlagi eins og Garðabær
var fyrir 15 árum, urðu kynni
fólks meiri en nú er. Sérstaklega
þegar við, sem bjuggum þá í sveit-
arfélagi, fundum til þess að við
vorum orðin sérstök, sjálfstæð
heild. Þessu fylgdi stofnun ýmissa
félaga, bæði fyrir yngri og eldri.
Við vorum nokkrir skátar úr
Hafnarfirði og Reykjavík sem
stofnuðum skátafélag í Garða-
hreppi, sem við gáfum nafnið „Víf-
ill“. I þessum hópi krakka kynnt-
ist ég fljótt börnum Björns og
Svanhvítar. Þó sérstaklega urðu
kynni mín mest af Gannari og
Margréti Auði, sem við nefndum
alltaf Auði. Auður var mjög sam-
viskusöm og góður foringi og átti
hún mjög gott með að umgangast
börn og hændust þau mjög að
henni. Dætur mínar þrjár voru
það heppnar að vera undir stjórn
og leiðsögn Auðar í nokkur ár.
Allt skátastarf hennar bar vitni
persónuleika hennar, sem var
glaðværð, hlýleiki og mikil
ábyrgðartilfinning. Þetta fundu
Ijósálfarnir og skátarnir sem hún
stjórnaði, enda þótti þeim mjög
vænt um hana. Auður átti oft leið
heim til okkar til að ræða um
skátastarfið, voru það okkur hjón-
unum hlýjar stundir og ánægju-
legar. Auði voru falin mörg
ábyrgðarstörf í skátafélaginu
Vífli. Hún var ljósálfaforingi,
sveitarforingi kvenskáta, sat í
stjórn félagsins, var fararstjóri á
skátamót og t.d. var hún aðalfar-
arstjóri á Landsmót skáta sem
haldið var á Ulfljótsvatni árið
1977. Þessi upptalning sýnir best
kosti hennar sem foringja.
Framkoma barna ber oftast
með sér brag og bakgrunn heimil-
anna.
Fljótt verða þeir sem starfa með
ungu fólki varir við þetta. Það fór
ekki á milli mála að börn Svan-
hvítar og Björns voru alin upp af
góðum foreldrum, sem tömdu
þeim opinn hug, glaðværð, sam-
viskusemi og mikinn félagsanda. í
hópi tápmikilla unglinga eru sam-
verustundirnar oftast gleðilegar,
en að sjálfsögðu vilja stundum
verða smá árekstrar, sem taka
þurfti á. Þá þurfti að hafa sam-
band við foreldra. Björn og
Svanhvít fylgdust vel með starfi
okkar og réttu okkur hjálparhönd
þegar á þurfti að halda. Ef ræða
þurfti einhver mál, var það gert
sem opnum hug og af hreinskilni.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég þakka fyrir góð kynni og sam-
fylgd sem ég og fjölskylda mín átti
með þeim Birni, Svanhvíti, Auði
og Axel og óska að góður guð
styrki systkinin Gunnar og Krist-
ínu í sorg þeirra. Megi minningin
um gott heimili vera þeim leiðar-
ljós í framtíðinni. Því svo sannar-
lega gerðu þau, sem nú eru horfin,
okkur þennan heim betri en hann
var áður en við kynntumst þeim.
Með kvöldsöng kvenskáta kveð ég
þig Auði.
Sofnar dróit, nál|(u( nótt,
sveipaHt kvöldroóa himinn og s»r.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
(»uö er nær.
Með skátakveðju,
Agúst Þorsteinsson
Ég var á heimleið að loknum
starfsdegi þriðjudaginn 20. júlí sl.
Verður mér þá litið í átt til flug-
vallarins í Reykjavík og tek ég eft-
ir því, að hann er óvenju mikið
upplýstur. Ég þykist vita, að
eitthvað óvenjulegt eigi sér stað
og því legg ég leið mína þangað til
að kanna, hvað komið hafi fyrir.
Síðar um kvöldið berst svo út
fregnin um hvarf lítillar flugvélar
og sé hennar leitað. Ég verð and-
vaka og ég bið þess, að hér hafi
ekki orðið manntjón.
Að morgni berst svo harma-
fregnin. Björn Magnússon, eigin-
kona hans og tvö börn þeirra
hjóna hafa farist ásamt ungum
flugmanni.
Svo átakanlega skammt er milli
skins og skugga. Orð verða mátt-
vana. Við slíka voðafregn er hvert
hjarta harmi slegið.
A augabragði eru vinir horfnir
yfir mærin miklu.
Björn Magnússon og fjölskylda
hans hafa átt heimili sitt í Garða-
bæ í rúmlega tvo áratugi. Þau
tóku virkan þátt í ýmsum fram-
fara- og félagsmálum byggðarinn-
ar og varð gott til vina sökum
ljúfrar framkomu og góðvildar.
Skarð er fyrir skildi, er svo dug-
mikið fólk kveður langt um aldur
fram.
Björn Magnússon var einn af
stofnendum Bræðrafélags Garða-
kirkju. Hann sat lengi í stjórn
þess og var nú seinast formaður
félagsins. Þar hófust kynni okkar.
Björn reyndist okkur góður félagi.
Hann var virkur og áhugasamur
um öll málefni Bræðrafélagsins og
vann hugsjón þess af einlægni og
fórnfýsi.
Ég veit, að ég mæli fyrir hönd
allra félagsbræðra hans, er ég
þakka störfin hans öll og þann hug
er að baki bjó.
Við söknum þessarar fjölskyldu
og munum ávallt minnast hennar
með virðingu og þökk.
Efttirlifandi börnum þeirra
hjóna, fjölskyldum þeirra og öðr-
um ástvinum vottum við dýpstu
samúð. Friður Guðs sé með þeim
öllum.
Benedikt Björnsson
I minningu hjónanna Björns
Magnússonar og Svanhvítar
Gunnarsdóttur og barna þeirra
Margrétar Auðar og Axels Magn-
úsar vil ég koma nokkrum fátæk-
legum kveðjuorðum á framfæri
frá stjórn Sjálfstæðisfélags
Garðabæjar og Bessastaðahrepps.
Björn Magnússon kom í stjórn fé-
lagsins fyrir fjórum árum, fannst
strax að hann ddi ekki eftir sér
sporin, hvort íaiiann sá um inn-
heimtu á happdrætti flokksins,
eða eitthvað annað sem hann taldi
að verða mætti félaginu að gagni.
Við vissum um áhuga hans gegn-
um margar kosningar áður en
hann kom í stjórnina, því hann
var mikill sjálfstæðismaður og
taldi að sú stefna væri lýð og landi
til heilla, en engin hálfvelgja var á
Birni, ef þessi mál báru á góma og
hélt hann þá fast á sínum málstað.
Björn kom víða við, hann var
formaður Bræðrafélags Garða-
kirkju og fékk hans lifandi trú
notið sín í starfi fyrir bræðrafé-
lagið en fyrir honum var Biblían
Guðsorð en ekki eitthvað sem
hægt væri að veija úr eftir eigin
geðþótta.
Persónulega á ég margs að
minnast, leiðir hafa alltaf legið
saman öðru hvoru frá því að við
vorum strákar á ísafirði, en með
móður sinni flutti Björn suður
1947, en hann var 5 ára þegar faðir
hans féll frá.
Fyrir níu árum flutti ég í
Garðahrepp og þá bjó Björn þar
fyrir, sem einn af frumbyggjum,
en fjölskyldan settist að í Garða-
hreppi um 1955 og hreppurinn
breyttist í bæ og bærinn átti hans
hug.
Ymsar minningar líða hjá eins
og skuggamyndir t.d. í vor þegar
hann afhenti í fyrsta skipti bikar
til íþróttamanns Garðabæjar, en
því stjórnaði Björn fyrir bræðra-
félagið og önnur félög í bænum,
ánægjuna að vera með í að rétta
ungu fólki viðurkenningu fyrir
góða frammistöðu. Það var svo
áberandi stuðningur hjónanna við
börnin sín og samhent fjölskyldu-
líf, en börn Svanhvítar og Björns
voru fjögur, Gunnar, sem útskrif-
aðist í lögfræði í vor, giftur Þóru
Elsu Gísladóttur og eiga þau einn
son, Kristín, kennari við Mennta-
skólann á ísafirði, gift Eggerti
Jónssyni og eiga þau tvær dætur,
Margrét Auður, hjúkrunarnemi,
og Axel Magnús, sem ætlaði í
íþróttaskólann í haust, en hafði
áður stundað leiklist. Þau tvö síð-
asttöldu voru með foreldrum sín-
um í því, sem átti að vera
skemmtiför en varð helför.
Að lokum bið ég þess að eftirlif-
andi börnum, Kristínu og Gunn-
ari, og þeirra fjölskyldum, er
misst hafa svo mikið, verði minn-
ingin um góða foreldra og systkini
harmabætur og hugsvölun á erfið-
um stundum og bið Guð að veita
þeim styrk.
Bjöm Pálsson, formaður
Sjálfstæðisfélags Garðabæjar og
Bessastaðahrepps.
Meðan Axel var á meðal vor
gerði hann sér far um að koma
fólki í gott skap. Strax í
gagnfræðaskóla byrjaði hann að
troða upp fólki til skemmtunar.
Síðan lá leið hans í Verslunarskól-
ann þar sem honum tókst ásamt
félaga sínum, Gísla Jónssyni, að
setja mark sitt á félagslífið á eft-
irminnilegan hátt. Fólk þurfti
ekki annað en að sjá þá kumpána
til að komast í gott skap.
Fregnin um hið sviplega fráfall
hans sló mig illilega. Fyrir nokkr-
um vikum sátum við saman yfir
tebolla á matstofunni Mandala og
bárum saman bækur okkar um at-
burði síðustu ára. Axel var upp-
fullur af minningum frá ársdvöl
sinni í Bandaríkjunum þar sem
hann stundaði nám við leiklist-
arskóla. Vís maður sagði eitt sinn:
„Ævintýri eru skakkaföll sem eru
rétt skilin." Axel hafði einstakt
lag á að skilja öll skakkaföll rétt.
Hann hafði ferðast um Bandarík-
in þver og endilöng á ævintýra-
legan hátt. Þessi ferðalög höfðu
æst upp í honum ferðalöngunina
og hann var staðráðinn í að leggja
heiminn að fótum sér.
Axel kom alltaf til dyranna eins
og hann var klæddur og hann var
blessunarlega laus við fordóma.
Meðan við sötruðum te á Mandala
birtist krúnurökuð stúlka sem
spurði hvort hún mætti ekki fara í
bað. Okkur fannst náttúrulega
sjálfsagt að leyfa henni það og við
höfðum gaman af. Lífið var stórt
leiksvið í augum Axels og hann
tók þátt í leiknum af lífi og sál.
Hann kunni best við sig í gam-
anhlutverkum og þar af leiðandi
virtust skemmtileg atvik leita
hann uppi.
Kynni okkar voru ekki mikil að
vöxtum en þau voru góð. Vonandi
hittumst við þegar sálum okkar
skolar á aðra strönd.
Gísli Þór Gunnarsson
í dag viljum við minnast skóla-
systur okkar, Margrétar Auðar
Björnsdóttur, með nokkrum orð-
um.
Nú er hásumar og bjartir dagar,
en hversu dimmt getur þrátt fyrir
það ekki orðið þegar válegt slys
dynur yfir. Auður hefur nú verið
hrifin frá miðju verki þar sem hún
undirbjó haustpróf af miklu
kappi. Það sýnir vel þrautseigju
einnar manneskju að leggja á sig
mikinn lestur að sumarlagi, og
það eftir erfiðan og annasaman
námsvetur, til að ná settu marki.
Það var æðsta markmið Auðar að
ljúka námi í hjúkrunarfræði. Hún
kom til námsins með víðtæka
reynslu, því hún hafði alla tíð unn-
ið mikið og sinnt margvíslegum
störfum, allt frá heimilishjálp og
til þess að vera beitingamaður á
línu. Auk víðtækrar kynningar af
atvinnulífinu tók hún þátt í ým-
isskonar félagsstarfsemi. Þetta
gaf henni tækifæri til að kynnast
mannlífinu í öllum sínum mynd-
um og þó sérstaklega þar sem að-
stoð þurfti að veita.
Auður átti létt með að kynnast
fólki og vinna traust þess þannig,
að margir trúðu henni fyrir
vandamálum sínum. Hún gekk
rösklega til verka en vann jafnan
vel það sem gera þurfti, enda var
hún þess vel meðvitandi að eigin
verk voru ekki yfir gagnrýni haf-
in.
Okkur er það nú ein af hörðum
staðreyndum lífsins að við höfum
misst góðan félaga, sem verður
saknað þegar hópurinn hittist aft-
ur til nýrra verkefna í haust.
Þegar nú skilja leiðir þökkum
við Auði fyrir góða kynningu og
skemmtilegar stundir á liðnum
árum og óskum henni velfarnaðar.
Við sendum ættingjum og vinum
Auðar innilegar samúðarkveðjur.
Bekkjarfélagar
Mig langar til að minnast hér
mágkonu minnar Svanhvítar
Gunnarsdóttur, svila míns, Björns
Magnússonar, og barna þeirra
tveggja er með þeim létu lífi; Auð-
ar og Axels. Svanhvít hefur verið
mín hægri hönd síðan óskar mað-
urinn minn lést. En þau voru
systkini og var alla tíð einstaklega
kært með þeim. Alltaf, ef eitthvað
hefir komið upp á hjá mér síðan,
var það mitt fyrsta verk að
hringja í Gógó og ráðfæra mig vlð
hana. Og það gaf alltaf góða raun.
Hún var alltaf tilbúin að aðstoða
mig, og þau bæði hjónin. Tákn-
rænt er það, að fjölskyldan ætlaði
öll að koma saman hjá mér 21.
júlí, en það var afmælisdagur
mannsins míns. Svo skeður slysið
að kvöldi hins 20. Ég fer þá að tala
um það við elsta son minn hvað ég
eigi að gera, hvort ég eigi að hætta
við að fá fólkið heim, og segi svo:
„Ég hringi bara í Gógó og spyr
hana.“
En nú er fokið í það skjól, nú get
ég ekki framar hringt í hana. Eng-
an hefði órað fyrir því að ekki
yrðu nema sjö mánuðir á milli
andláts þeirra systkinanna. Gógó
var afskaplega heilsteypt mann-
eskja og raungóð manneskja, sem
gott var að eiga að vini. Ekki var
Bjössi síðri. Meðan hann var í
siökkviliðinu á Keflavíkurflug-
velli, varð hann fyrir því slysi að
brennast mjög illa og náði sér
ábyggilega aldrei alveg eftir það.
Hann var mikill dugnaðarfork-
ur. T.d. má segja að hann hafi
byggt húsið þeirra einn. Og áhug-
inn var svo mikill að iðulega
gleymdi hann að fara heim að
borða.
Og blessunin hún Auður, svo
traust og hlý og hæg. Hún var í
hjúkrunarnámi og þar hefði hún
verið í réttu starfi.
En hún fær ábyggilega að njóta
sín á því sviði hinu megin. Axel
var yngstur barnanna, alltaf glað-
ur og kátur með spaugsyrði á vör-
um en viðkvæmur undir niðri.
Hann var í leiklistarnámi.
Ég vil að lokum þakka þeim öll-
um fyrir allt og óska þeim góðrar
heimkomu á heimilið sem er okkar
allra þegar tíminn kemur. Guð
blessi þau öll og varðveiti og
styrki systkinin sem eftir eru,
Gunnar og Kristínu og fjölskyldur
þeirra í hinni þungu sorg.
Jafnframt sendi ég innilegar
samúðarkveðjur til ástvina flug-
mannsins unga, sem varð þeim
samferða.
Gunnlaug Kristjánsdóttir
Það var fagur sumardagur úti í
Jónsnesi á Breiðafirði þegar mér
bárust þau sorglegu tíðindi að Ax-