Eimreiðin - 01.05.1904, Qupperneq 29

ic>9
hann var bæði forsjáll og duglegur. En síðan þau mistu einu
snemmbæru kúna sína fimta búskaparárið, hafði alt sigið niður á
við. — Pað var ekki Pórði að kenna. —
Hún gekk inn í stofuna — gamalt hrörlegt hús með gisnuð-
um þiljum — og skoðaði í kaffibelginn. Pað var ekki mikið eftir
í honum; en hvað um það. Hún tók fáeinar kaffibaunir í lófa
sinn, bætti við úr rúgpokanum og fór að brenna.------------
Meðan Guðrún var í þessum hugleiðingum inni í bænum,
þreifaðist Pórður um úti í hríðinni. Vindstaðan var norðlægari en
um morguninn, frostið meira og veðrið jafnara; þá gerði enn sterka
bylji. Pórður sá fljótt, að þetta var meiningarlítið ferðalag; en
hann hafði ekki skap til að snúa svo búinn heim aftur. Jörðin
mátti heita snjólaus enn, og hann þekti hverja hæð og hverja
dæld í túninu og kringum það, svo ekki var hætta á ferðum;
enda varð hann aldrei hræddur í hríðum, nema fyrst í svip. Hann
hafði hleypt ánum norður fyrir túnið, seint um daginn áður, og
þótti ekki ólíklegt, að sumt af þeim hefði komist heim í húsin.
þetta reyndist þó ekki svo; hríðin hafði að líkindum brostið snögg-
lega á. Fyrstu kindurnar, 2 ær, fann hann undir rinda norðan við
túnið, en lét þær vera og hélt áfram út í lækjargil nokkru norðar.
Norðanmegin í gilinu fann hann 5 kindur; fjórar þeirra stóðu, en
ein var lögst og var fent yfir hana að mestu. Eftir að J*órður
hafði leitað um gilið, upp og niður, hélt hann heimleiðis með þess-
ar 5 kindur. Ærnar, sem hann fann fyrst, voru horfnar, þegar
þangað kom; höfðu eflaust slagað undan hríðinni suður um.
Pegar Pórður hafði komið kindunum úr gilinu heim í hús,
beið hann við um hríð. Hann sá glögt, að það var þýðingariítið
að leita sunnan við; þó hann fyndi einhverja skepnu, sem ekki
var ólíklegt, var tæplega viðlit, að henni yrði komið á móti hríð-
inni. Hinsvegar Jhafði hann sterka óbeit á því, að koma heim í
bæinn; það var eins og alt hans eðli spyrnti á móti þvf. Niður-
staðan varð sú, að hann lagði út í hríðina aftur til að leita. Hann
fann 3 ær undir kvíaholtinu, sunnan og ofan við túnið, bjóst við
að þær kynnu að hrökkva undan hríðinni, ef hann gengi frá þeim,
og lagði því af stað með þær heim á bóginn. Honum gekk all-
vel niður með holtinu; en þegar hann vildi beita þeim í veðrið,
hrukku þær undan og snerust við. Pórður þreytti þetta um stund
og vann ekki á. Hann tók þá 2 ærnar, sína hvorri hendi, og dró