Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 27

107
lindum. Hún grét, svo að líkami hennar nötraði, og tilfinningalíf
hennar varð á svipstundu eins og tilíinningalíf fullorðinnar konu.
Pað hafði þó ekki komið oft fyrir, að faðir hennar mælti henni
bót. En því oftar hafði hann sýnt viðleitni til að létta undir með
henni á ýmsan hátt. Hann hafði kent henni að lesa, og var það
ekki mikil þraut, því hún var bæði viljug og næm. Hann hafði
aflað henni bóka, þar sem hann gat eg þegar hann gat; hann
hafði tekið við börnunum af henni, þegar hann kom því við; og
hann hafði sýnt henni ýmiskonar smávegis nærgætni í óteljandi
myndum.
Svona hafði hún vaxið upp: Strítt við barnfóstur hvíldar-
lítið, liðlangan daginn, dag eftir dag, ár eftir ár; gripið svo hverja
stund, sem hún náði, til að lesa bækur, einkum næturnar, þegar
daginn lengdi á vorin — þangað til svefninn og þreytan sigraði
hana; hún hafði jafnvel bjargast við tunglsljós í fyllingu. það,
sem hún las, voru einkum »íslendingasögur«, »Noregskohunga-
sögur«, »Fornaldarsögur« og »Riddarasögur«. Alt, sem hún hafði
lesið einu sinni, mundi hún að efninu til. Hún vandist á að lifa í
sögunum og draumum sínum; sögumennirnir urðu henni að lifandi,
nákomnum verum; suma elskaði hún, suma hataði hún. En ástin
á föður hennar yfirgnæfði þó hverja aðra tilfinning og hver sögu-
hetja varð honum lík í sjón og raun.-----------
Sigríður gekk fram, þegar hún hafði fært föður sínum plögg-
in, en hann sat eftir hugsi. Hlýleikatilfinningarnar, sem vaknað
höfðu, þegar Sigríður kom inn, hurfu aftur, og í hann lagðist þung-
ur, vonlaus kvíði. — Skuldin í kaupstaðnum var ekki fullborguð
enn, bærinn bjargarlítill og skepnurnar altaf að fækka — líklegast
að meiri hlutinn af þeim dræpist nú úti í hríðinni.----------
þegar þórður hafði borðað morgunverðinn, fór hann út að
svipast að kindunum. — Guðrún gekk á eftir honum fram í dyrnar
og hugði út. Hún varð skyndilega hrædd um manninn. þórður
var vanur við hríðar og viss að rata, en þetta var ekki líkt neinni
vanalegri hríð; hún sá ekkert annað en hvítgráa snjófjúksiðu, og
heyrði ekki annað en niðandi, hvínandi hríðardyn.
Hún gekk inn í baðstofuna. Sigríður var að klæða þuru litlu,
yngsta barnið, sem hrein, brauzt um og sparkaði af öllum mætti;
Grímur kjökraði og bað um mat; Sigurður og þóra veltustírúm-
inu og spörkuðu hvort í annað, brostu annað slagið, en vóru þó