Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 31

111
það hafði altaf verið eins og þau stefndu sitt í hvora áttina —
eins og þau toguðust á urn eitthvað, sem hann vissi ekki hvað
var. Hann gekk í hjónabandið með örugga, sigurglaða von og
sterkan vilja til að gera sér og henni lífið notalegt. Peim leið
bærilega fyrstu árin. Guðrún var ónærgætin í orðum og verkum
þegar í fyrstu, en fús og fljót til sátta. En gróið er ekki heilt.
Vonarflugið lækkaði; svo hafði viljaþrekinu hnignað á eftir —
einkum í seinni tíð. — Pað var einkum frá því, er þau mistu kúna
og hestinn, fimta búskaparárið, að alt hafði sigið niður á við.
Hann komst í skuldir, börnin fjölguðu, geðríki Guðrúnar óx; hann
réð ekki við neitt. — IJórði fanst altaf eins og guð hefði kipt
undan sér fótunum, þegar kýrin fórst.
Já, það hafði altaf sigið niður á við með efnin. En þó var
hjónabandið erfiðara en allar þær áhyggjur, sem fátæktin skapaði.
Alt hið bezta í eðli hans hafði hniprast saman og þokast undan
ónotum konunnar og ónærgætni — þokast undan aftur á bak,
niður í sálarmyrkrið. — Hans vegur lá ekki til himnaríkis; það
var gefið. Lífsþróttur hans var eins og höfuðstóll frá fyrri dögum,
sem altaf var tekið af, en aldrei bætt neinu við; lífið einsog sífelt
hrap í snarbrattri lausaskriðu. — Einangur í vofuríkinu — úti í
myrkrinu og kuldanum — það var það, sem fyrir honum lá. —
Hugsun um Sigríði brá fyrir eins og leiftri: jafnvel í vofuríkinu
mundi lifandi í nærveru þess, er maður unni. Pað færðist hlýlegt
gleðibragð yfir andlit hans. — Svo dimdi aftur: að draga hana
með sér út í kuldann og myrkrið — þá var þó betra að vera
einn. Alt, sem eftir var í Pórði af karlmannlegum þrótti, reis upp
við þessa hugsun; hann stóð á fætur, þoldi ekki að vera kyr.
Sigríði varð að bjarga, hvað sem það kostaði. — — —
— — En hríðarbylurinn kom norðan eftir hlíðinni, öskugrár,
illskinn og harðfylginn sér; hann rakst skáhalt á baðstofustafninn,
svifaði austur með honum og frá honum aftur í hálfhring, út að
skaflinum norðan við, rann upp með honum og vestur með og
myndaði hvelft snjóbarð skamt frá stafninum. Á barðbrúninni
gekk hann í félag við bróður sinn, sem kom á eftir norðan að.
Peir stukku hvatlega upp á baðstofustafninn og runnu suður eftir,
hvæstu í strompinn og hrinu á þekjunni, tóku saman yfir mæninn
og sviftust á, svo baðstofan nötraði við. Svo steyptu þeir sér
suður af, hlóðu ofan á skaflinn sunnan undir og héldu svo áfram
suður eftir túninu og suður í hlíðina, þangað sem féð stóð undir