Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 63

i43
Sjaldan verður þræll happasæll.
Sjaldan verður yndi að því, sem illa er stofnað.
Svei Strút og allri Strúts ætt I
Sá, sem sig hefur hærra en hófi gegnir, mun lágt leggjast.
Sjá máttu að vísu, en ekki snerta.
»Sá held ég sé heitur á Jónsmessunni«, sagði karlinn, hann
kom í stofu um vetur og tók á heitum ofni.
Taka skal góðu, meðan gefst.
Upp er ungum vegar, fáir eru fullorðnir þegar.
Við erum fundnir, en ekki skildir.
Verði mér aldrei verra við!
»Vertu nú sæll«, sagði karlinn, »og varastu að fara gætilega«.
Vafagepillinn verður að manni, ef nokkuð náir að togna.
»Veiztu ekki að þú átt að halda kjafti, þegar þú talar við
mig«, sagði karlinn við strákinn.
Víða liggja vatnsgötur.
Pað er fólk á því, skipinu því arna.
Pað er sitt hvað, að geta og að gjöra.
Pað ber ekki alt upp á einn daginn.
Pað er ekki hver slíkur, sem hann er séður.
Pví er karlinn kollóttur, að hann er oft hárreyttur.
Pað komast nú ekki allir upp á það kratnbúðarborðið.
Pað munar ekki um einn blóðmörskepp í sláturstíðinni.
Par hittast tveir góðir.
Pað rær hver og slær með sínu lagi.
Pað er hægra að komast á glapstiginn en af honum.
Pað er ekki eins og hundarnir á hinum bænum, sem ekki
kunna að gelta.
Peir gusa mest, er grynst vaða.
Pað er of snemt að keyra klárinn áður en maður er kominn á bak.
Pað verður að fara með hann sem óskírt barn.
»Pað er ekki til ábatans að láta hann Kára róa«, sagði karl-
inn, »heldur bara til að kenna honum árarlagið«.
Pað gætir ekki lítillar brigðu í miklum vef.
Peim einum bjargar Guð, sem bjargar sér sjálfur.
Peir eru færir, sem róa á það borðið.
Pað, sem hallast, er fallinu næst.
Pað segist ekkert á því að bera út börn og eta hrossakjöt,
ef enginn veit af því.