Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 36

gefið svo mikið sem bita eða sopa. Og nú fanst Frelsaranum
það vera hart að segja sankti Pétri, að móðir hans hefði verið
svo ágjörn, að hún gæti ekki orðið hólpin.
»Sankti Pétur«, sagði hann, »hvernig getur þú vitað með
vissu, að móður þinni myndi líða vel hjá okkur?«
sþetta segir þú aðeins til að þurfa ekki að bænheyra mig«,
sagði sankti Pétur. »Hverjum skyldi ekki líða vel í Paradís?«
»Sá, sem gleðst ekki yfir gleði annarra, getur ekki þrifist
hér«, sagði Frelsarinn.
»Pá eru það fleiri en hún móðir mín, sem eru ekki hæfir til
að vera hér«, sagði sankti Pétur, og Kristur vissi, að hann átti
við sjálfan hann.
Og hann varð mjög hryggur yfir, að svo mikil sorg skyldi
hafa gagntekið sankti Pétur, að hann vissi ekki lengur, hvað hann
sagði. Hann stóð kyr um hríð og beið þess, að sankti Pétur
skyldi iðrast orða sinna og sjá, að móðir hans var ekki hæf til
að vera í Paradís, en hann lét engan bilbug á sér finna.
Pá kallaði Kristur engil til sín og skipaði honum að fara niður
til Helvítis og koma með móður sankti Péturs upp til Paradísar.
»Lofaðu mér að sjá, þegar hann sækir hana«, sagði sankti
Pétur.
Kristur tók í hönd sankti Péturs og leiddi hann frarn á klett,
sem var alveg þverhníptur á einn veginn, og Kristur sýndi hon-
um, að hann þyrfti ekki annað en beygja sig ofurlítið áfram, til
að geta séð beint niður í Helvíti.
Pegar sankti Pétur leit niður, gat hann í fyrstu ekki aðgreint
neitt, frekar en hann hefði horft niður í djúpan brunn. Pað var
eins og botnlaus gjá hefði opnast fyrir framan hann.
Hið fyrsta, sem hann grilti í, var engillinn, sem þegar var
kominn talsvert áleiðis niður í hyldýpið. Sankti Pétur sá, hversu
engillinn flýtti sér niður í náttmyrkrið án alls ótta, og aðeins bað-
aði ofurlítið út vængjunum, til þess að falla ekki með of miklum
hraða.
En þegar sankti Pétur hafði horft um hríð, fór hann að sjá
betur og betur. Hann sá fyrst og fremst að Paradís lá á hring-
mynduðu fjalli og kringum fjallið var víð gjá, og að á botninum
í henni áttu hinir fordæmdu heima. Hann sá, hversu engillinn sé
og sé langa lengi, án þess að ná niður í undirdjúpið. Hann varð
óttasleginn, er hann sá, hve langt var þangað niður.