Eimreiðin - 01.05.1904, Blaðsíða 22

102
Hann sá hann falla og fyllast
Og fara svo hverfandi í kaf;
Þá lokuðust hildingsins hvarmar,
Ei hót drakk hann þaðan af.
NÁTTÚRAN EILÍF INNIR SÆLDAR GÆÐI1.
(Eftir Oehlenschlager).
Náttúran eilíf innir sældar gæði,
Grikklands ei görðum grandar ísinn skæði;
Svífur að söngfugl, Sefýr og Áróra,
Fylgir þeim Flóra.
Lárlaufið grænkar enn við sældir samar;
Æ, en það hlýr ei enni kappans framar;
Sendir ein Túle, svellga beltið jarðar,
Hetjurnar harðar.
Ástmild er jörðin, alls hins skapta móðir;
Fegurð er systir, fræknleikinn er bróðir;
Fjærlendi halur! hljót þá allra fyrstur
Pökk þinnar systur!
Féndum, er geystust grimt að voru landi,
Ógnsnar þú stöktir íturhvössum brandi;
Lofsveiginn þigðu laufi vonar skreyttan
Verðungu veittan!
FÖRUMAÐURINN OG HUNDURINN HANS.
(Eftir Chamisso).
»Af seppanum skattgjald, — og sér er nú hvað! —
Þeir segja mér þrjá dali’ að borga í stað.
Hvað hugsa þeir lögregluherrarnir sér?
Skal húðin nú flegin af kvikum mér?
Ei vitund mér framar ég unnið get inn,
Því ellin og vanheilsan þrótt bugar minn;
1 Söngur úr sorgarleiknum: »Væringerne i Miklagard«, sem flokkur grískra
meyja flytur Haraldi harðráða.